"Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΟΘΕΙΣ"

"Κοιτάξτε.Εγώ δεν είμαι σύμφωνος, καθόλου μάλιστα, με τον Αριστοφάνη του  πλατωνικού "Συμποσίου". Δεν πιστεύω δηλαδή πως νοσταλγούμε κάποια αρχέγονη δήθεν ενότητα που διαχωρίστηκε και κατέληξε....

σε ο,τιδήποτε είμαστε  πλέον τώρα. Σε όντα χωρισμένα το ένα από το άλλο,
και τα οποία άλλο δεν επιθυμούν, παρά να ενωθούν με το κομμένο ή χαμένο ήμισυ τους...Όχι φίλοι μου...Όχι.
Εγώ πιστεύω...ότι ποτέ δεν ήμασταν ενωμένοι ποτέ δεν υπήρξαμε ΕΝΑ με κάποιον άλλον. Εξαρχής, είμαστε χωρισμένοι και μόνοι. Ανέκαθεν μόνοι και μονοί. Και αυτός ο αρχικός χωρισμός που μας κρατάει μόνους και μονούς,
ΑΥΤΟΣ μας κάνει να θέλουμε την ΕΝΩΣΗ..
'Οχι με ΚΑΤΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΕΝΩΜΕΝΟΙ αλλά με κάτι ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΕΝΩΘΕΙ!.. με το οποίο όμως και δεν μπορούμε ποτέ να ενωθούμε......ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ.
Την ΑΝΑΓΚΗ αυτής της ένωσης προκαλεί και διατηρεί η αρχέγονη ιδρυτική της φύσης μας ΥΠΟΣΤΑΣΗ. Δεν ζήσαμε ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ. ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ!! ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ επειδή ο ΕΡΩΤΑΣ δεν είναι παρά ΑΝΑΓΚΗ για ΕΝΩΣΗ...Ανεξαρτήτως αν αυτή είναι ή όχι, εφικτή.
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ κάποιου πράγματος που είχαμε και χάσαμε..
 Είναι ΑΝΑΓΚΗ κάποιου πράγματος ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΤΕ αλλά που-και αυτή είναι η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ- ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ επειδή δεν θα το αποκτήσουμε όπως επιθυμούμε.
Και τούτο όχι-το ξαναλέω-όχι, επειδή ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΝΩΜΕΝΟΙ, αλλά επειδή, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ. Γεννιόμαστε ελλειμματικοί. Είναι στην φύση μας το έλλειμμα. Η έλλειψη που νιώθουμε, δεν είναι λοιπόν το αποτέλεσμα μιας προγενέστερης και δήθεν χαμένης πλήρωσης ή πληρότητας. ΠΟΤΕ ΔΕΝ
ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΛΗΡΕΙΣ. Ήμασταν από πάντα ΛΕΙΨΟΙ. Και αυτό ακριβώς γεννά-ως αίτημα βαθύτατο- την επιτέλεση της ένωσης που έχουμε ανάγκη, για να
γεμίσουμε το κενό μας. Αυτό το κενό μας ιδρύει! Είναι καταγωγικό. Εξίσου καταγωγική είναι και η ανάγκη να το γεμίσουμε.!"

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΟΘΕΙΣ"ΤΟΥ Δ.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ