Πότε σηκώνουμε τον Λεωνίδα από τον τάφο;

Ή αλλιώς "Πως ο μέσος Έλληνας ξοδεύει ασκόπως την επιθετικότητα και σε ποιους;"
"Οι Έλληνες είναι ένας λαός τρομερά δεκτικός. Αν μου δώσεις λίγο χρόνο αναγνώστη μου θα σου περιγράψω την εμπειρία μου. Δεν περιμένω να συμφωνήσεις. Άλλωστε αν δεν είδες αυτά που είδα, ζεις σε άλλο κόσμο οπότε η άποψη σου μ’ ενδιαφέρει τόσο όσο σε σένα η άποψη μου. Ο κόσμος δεν αλλάζει μ’ εμάς τους δυο κι αυτό το ξέρουμε πολύ καλά...
Ο Έλληνας είναι δεκτικός με τον τρόπο διακυβέρνησης του. Αφήνει την δουλειά σε άλλους και τα πάντα τα κάνει μέσω αντιπροσώπων. Αν ο βουλευτής του τον βολέψει και κάπου ακόμα καλύτερα. Αν όχι δεν βαριέσαι ρε αδερφέ την άλλη τετραετία οι ίδιες οικογένειες θα βγουν και δεν τρέχει κάστανο. Στο κάτω - κάτω μια συλλογική ευθύνη είναι καλύτερη από μια προσωπική.
Ο Έλληνας δέχεται να του πιπιλίζει το μυαλό το χαζοκούτι. Οι πληρωμένοι με μισθούς, που ζει η μισή Ελλάδα, παρουσιαστές ειδήσεων που παρουσιάζουν την ανηθικότητα σαν επιτακτική ανάγκη, οι διάφοροι ειδήμονες τηλεοπτικοί μαϊντανοί, βιβλιοπώλες του μίσους πωλητές άχρηστων προϊόντων και όλος συρφετός που του τρώει τον πολύτιμο του χρόνο και το μεροκάματο του, αν δεν τον συγκινεί, τουλάχιστον δεν τον αγγίζει.
Ο Έλληνας απολαμβάνει την παραβίαση της ζωής του στο διαδίκτυο. Οι Ελληνίδες βγάζουν στην φόρα ότι έχουν και δεν έχουν σε ένα στυλ βαλκανικού νυφοπάζαρου που παραπέμπει σε κρεαταγορά με λίγο δουλεμπόριο για τις βαμβακοφυτείες της νέας Αγγλίας. Βγάζει και φωτογραφίες από οικογενειακές στιγμές εκθέτοντας τα παιδιά του στις oρέξεις του κάθε παιδόφιλου. Φυσικά ζητά μετά και την παραδειγματική τιμωρία τους, πάντα μέσω του παγκόσμιου ιστού όταν το κακό γίνει. Ανέχεται μειονοτικές ομάδες σαν τους ομοφυλόφιλους. Αρκεί να είναι κάποιος μόδιστρος, κάποιος κομμωτής, να έχει κάποιο σχήμα ή να έχει κάποιο αξίωμα που θα ευνοήσει αυτόν τον ίδιο.
Δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους αλλοδαπούς. Αρκεί να είναι πιο ανοιχτόχρωμοι από αυτόν και αν δεν συμβαίνει να είναι κάποιοι καλλιτέχνες που τους καταπιέζουν πάντα κάποιοι άλλοι, ν’ αφήνουν χρήμα σαν τουρίστες, ή να του κάτσουν στο σβέρκο σαν ειρηνευτική δύναμη.
Τον ξετρελαίνουν οι απατεώνες όταν δεν τον κλέβουν προσωπικά. Θέλει να μοιάζει πολύ με τους διάφορους μιζαδόρους εργολάβους και κλέφτες. Έτσι πάμε μπροστά σαν χώρα. Όταν μάλιστα είναι και γνωστός του, τότε είναι θύμα με κατασκευασμένες κατηγορίες.
Ένα μόνο δεν δέχεται ο Έλληνας:
Τα διαφημιστικά κάτω από την πόρτα του.
Εκεί μπαίνουν ταμπέλες, απειλές για μηνύσεις και πολλά άλλα. Εκεί σηκώνεται ο Λεωνίδας μαζί με τους τριακόσιους και το θιγμένο Πατριώτη. "Ποιος είσαι συ «ΡΕ» που θα μας λερώσεις την είσοδο με τα χαρτιά σου; Που θα παραβιάσεις τον ιδιωτικό μας χώρο;"
Μετά παίρνει το χαρτί διαβάζει τις προσφορές και ψωνίζει ό,τι πιο φθηνό υπάρχει στο φυλλάδιο."