Ο δημιουργός αποζητά συντρόφους, όχι πτώματα ή βοσκούς, ή πιστούς

"Ένα φως γεννήθηκε μέσα μου: έχω ανάγκη από συντρόφους, ζωντανούς κι όχι νεκρούς συντρόφους και πτώματα, που να τους κουβαλώ μαζί μου, όπου μ' αρέσει.

Αλλά χρειάζομαι ζωντανούς συντρόφους που να μ' ακολουθούν επειδή θέλουν ν' ακολουθήσουν τον εαυτό τους, -και που να θέλουν να πάνε όπου θέλω εγώ.
Ένα φως άστραψε μέσα μου: ο Ζαρατούστρας δε θα μιλά πια στους ανθρώπους μα σε συντρόφους! Ο Ζαρατούστρας δεν θα γίνει κανένας βοσκός ή το σκυλί καποιανού κοπαδιού!
Για να προσελκύσω πολλούς μακριά απ' το κοπάδι, γι' αυτό το λόγο έχω έρθει. Οι άνθρωποι και το κοπάδι θα θυμώσουν μαζί μου: οι βοσκοί θα λένε ότι ο Ζαρατούστρας είναι ληστής.
Εγώ τους λέω βοσκούς, μα αυτοί λένε πως είναι οι καλοί κι οι δίκαιοι. Εγώ τους λέω βοσκούς: μα αυτοί λένε πως είναι οι πιστοί της αληθινής πίστης.
Για δες τους καλούς και τους δίκαιους! Ποιον μισούν το πιο πολύ; Αυτόν που συντρίβει τις δέλτους των αξιών τους, αυτόν που σπάζει, που συντρίβει το νόμο, -μα που είναι δημιουργός.
Ο δημιουργός αποζητά συντρόφους, όχι πτώματα ή βοσκούς, ή πιστούς.
Ο δημιουργός ζητά συντρόφους στη δημιουργία του, αυτούς που θα χαράξουν νέους νόμους πάνω σε καινούργιες δελτους.
Ο δημιουργός ζητά συντρόφους και βοηθούς στο θερισμό: γιατί μαζί του το κάθε τι ωριμάζει για θέρο. Μα του λείπουν τα εκατό του δρεπάνια: γι' αυτό και ξεριζώνει τ' αυτιά των καλαμποκιών κι είναι αγανακτισμένος.
Ο δημιουργός ζητά συντρόφους και μάλιστα τέτοιους που να ξέρουν πως ν' ακονίζουν τα δρεπάνια τους. Θα τους αποκαλέσουν καταστρέφτες και περιφρονητές του καλού και του κακού. Αλλά αυτοί είναι οι θεριστάδες κι οι γλεντοκόποι, που χαίρονται τη ζωή.
Ο Ζαρατούστρας ζητά συντρόφους στη δημιουργία, συντρόφους στη συγκομιδή, και συντρόφους στο γλεντοκόπι: τι σχέση έχει αυτός με τα κοπάδια, τους τσοπάνηδες και τα πτώματα!
Δεν θα 'μαι ο βοσκός κι ο νεκροθάφτης, δεν θα ξαναμιλήσω πια στο πλήθος: μίλησα σ' ένα νεκρό για στερνή φορά.
Θα κάνω συντροφιά με δημιουργούς, με θεριστάδες, με γλεντοκόπους: θα τους δείξω το ουράνιο τόξο και την κρεμαστή σκάλα που οδηγεί στον Υπεράνθρωπο.
Θα πω το τραγούδι μου στον μοναχικό ερημίτη και στους ερημίτες που ζουν ζευγαρωτά. Και θα κάνω την καρδιά εκείνου που έχει ακόμη αυτιά για πρωτάκουστα πράγματα, βαριά από την ευτυχία μου.
Ξεκινώ για το σκοπό μου, παίρνω πια το δρόμο μου. Θα πηδήσω πάνω απ' τους δισταχτικούς και τους νωχελικούς. Έτσι το δικό μου πέρασμα για μπρος θα γίνει το βασίλεμα τους."


Φρίντριχ Νίτσε (Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα) [Μ1, ο πρόλογος του Ζαρατούστρα, 9]