Πότε ήταν η τελευταία φορά που υπήρξαμε αθυρόκαρδοι;

«Η γειτονιά ήξερε, αλλά δεν μιλούσε». Πόσες φορές έχουμε ακούσει την παραπάνω έκφραση; Κάθε φορά που ένα αποτρόπαιο γεγονός αποκαλύπτεται, αποτελεί τον επίλογό του. Και πάντα ξαφνιαζόμαστε.
Μας ενοχλεί, μας θυμώνει, μας αφήνει άναυδους η σιωπή και η αδιαφορία στις τραγωδίες του κόσμου και αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη, κατακρίνουμε εξίσου σκληρά και την κοινωνία που «ήξερε και δεν μιλούσε».
Ποια είναι όμως αυτή η γειτονιά; Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι που δεν μιλάνε, που δεν επεμβαίνουν, που δεν ενεργούν δίκαια, όταν η συμφορά χτυπά την πόρτα του διπλανού; Σωστά μαντέψατε. Αυτοί που δεν μιλάνε, όταν ο γείτονας βασανίζει τα παιδιά του, όταν ο γιος κακοποιεί τους γέρους γονείς του, όταν ο σύζυγος χτυπά βάναυσα την γυναίκα του, όταν η κοπέλα του διπλανού διαμερίσματος χάνεται σε ναρκωτικά σκοτάδια, όταν ο άνεργος γείτονας πεινά, είμαστε εμείς. 

Εμείς οι επικριτικοί αδιάφοροι. Εμείς …οι άλλοι. 

Η γειτονιά θα μιλήσει πάντα, όταν θα θελήσει να βλάψει και να κάνει κακό, και ποτέ, όταν θα δει το κακό να εκτυλίσσε­ται μπροστά της. Πανέτοιμοι εμείς οι άλλοι για να κακολογήσουμε τον διπλανό μας. Οι πόρτες έκλεισαν μαζί με τις καρδιές μας, εδώ και πολύ καιρό. Αυτό που δεν έκλεισε είναι η θύρα του στόματός μας. Α-θυρόστομοι «πετάμε» λέξεις και χαρακτηρισμούς χωρίς δεύτερη σκέψη. Κλεισμένοι πίσω από τους τοίχους, σιωπούμε. Πότε ήταν η τε­λευταία φορά που ανοίξαμε την θύρα της καρδιάς μας στον γείτονα; Πότε ήταν η τελευταία φορά που υπήρξαμε α-θυρόκαρδοι;

Γιώβη Βασιλική για το editorial του περιοδικού ΝΟΗΜΑ τόμος 3 (ιούνιος 2018) http://mythiki-anazitisi.blogspot.com/2018/06/blog-post_17.html