Όταν η εθνική ομοψυχία συναντά την εθνική ωμοφαγία

Βέβαια, υπάρχει και η περίφημη «ομοψυχία των Ελλή­νων στις δύσκολες στιγμές». Υπάρχει όντως. Αλλά ξέρε­τε γιατί;
Διότι δε θα θέλαμε να χάσουμε τη δυνατότη­τα να παραμείνουμε απατεώνες, φοροφυγάδες, παρατραπεζίτες, παρακρατικοί, μαυραγορίτες, και άλλα τέ­τοια πολλά που συναποτελούν το «δαιμόνιο της φυλής» -κι αποτελούν το δαίμονά μας.Πώς λοιπόν θα παρα­μείνεις ‘Ελλην- διατηρώντας τα παραπάνω τυπικά ελ­ληνικά χαρακτηριστικά, όταν σε υποδουλώσουν και τη θέση σου πάρουν άλλοι απατεώνες;
Είναι φυσικό να αμύνεται κατά του εισβολέα εχθρού ο μπακάλης, γιατί αλλιώς θα χάσει τη δυνατό­τητα να κλέβει στο ζύγι.
Είναι φυσικό να ευλογούν τα λάβαρα οι παπάδες, γιατί αλλιώς θα χάσουν την εξου­σία τους επί του ποιμνίου.
Είναι φυσικό να καταθέτουν τον οβολό τους οι πλούσιοι «υπέρ της αεροπορίας», διό­τι χάνοντας τα λίγα που δίνουν στον «εθνικό έρανο» κερδίζουν τα πολλά που τους εξασφαλίζει η εσαεί πα­ρακράτηση της υπεραξίας της δουλειάς του εργαζόμε­νου. (Και μη μας πουν πως κι αυτοί εργαζόμενοι είναι διότι θα τους απαντήσουμε δια του Προυντόν, που έλεγε: «Αν ο πλούτος προερχόταν από την εργασία, τό­τε οι πιο πλούσιοι θα έπρεπε να είναι οι εργάτες».)
Δεν υπάρχει, λοιπόν, πρόβλημα «εθνικής ομοψυχί­ας».
Υπάρχει μόνο πρόβλημα «εθνικής ομοφαγίας».
Όπου ο κάθε καλός Έλληνας με μεγάλη όρεξη θα έτρωγε το γείτονά του. Από την κυρίως ειπείν ανθρω­ποφαγία μας χωρίζει μόνο η προκατάληψη πως η αν­θρώπινη σάρκα δεν έχει καλή γεύση.
Κατά τα άλλα, κά­νουμε τακτικά την προσευχή μας και παρακαλούμε το Θεό «να βάλει το χέρι του» γιατί τα δικά μας χέρια είναι απασχολημένα αλλού.

Β. ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ