Ο κόσμος όπου ζούμε είναι η τελική μας δοκιμασία προς το μεγάλο Νόστο

Καθώς λοιπόν οι Μοίρες μας αποχαιρετούν όταν φορούμε το ιμάτιον να κατεβούμε εις την Γαίαν μας προσφέρουν ένα δικό τους δώρο (εκ του ρήματος δίδωμι). Είναι το εισιτήριο και ο τρόπος όλα να πάνε καλά μέχρι να επιστρέψουμε κοντά τους αλλά και μακριά τους πέρα από αυτές στο άπειρο.

Εδώ λοιπόν εισχωρεί η φιλοσοφία η θρησκεία και η πολιτική. Μας πείθουν να δώσουμε αυτό το προσωπικό δώρο των Μοιρών προκειμένου να το κρατήσουν σε ασφαλές μέρος, όταν καταλάβουμε όμως ότι το σφετερίζονται είναι αργά, έχουμε δώσει το δώρο της Κλωθώς και της Λαχέσεως και της Ατρόπου, άρα δεν μπορούμε να γνέσουμε και να επιλέξουμε και να βαδίσουμε το δικό μας δρόμο αυτό το έχουμε δώσει αλλού. 

Για αυτό εξάλλου από μικρά παιδιά όλες οι θρησκείες θέλουν την "προσωπική" συγκατάνευση, δεν μας προσφέρουν τόση χάριν όσο μας παίρνουν και ιδιοποιούνται το δώρο του κάθε ενός το οποίο ελάβομεν εκ των Μοιρών.

Όμως οι Μοίρες είναι δυνάμεις και το δώρο ασκλάβευτο, ελεύθερο και διαρκές. 

Πρέπει να το λάβουμε πίσω με συνειδησιακή αφύπνιση θεωρίας και πράξης προσωπικής πορείας προς τις αγκάλες τους. 

Ο κόσμος όπου ζούμε είναι η τελική μας δοκιμασία προς το μεγάλο Νόστο, ο κάθε ένας έχει και αλλού να Υπάγει. 

Αρκεί να εύρει από ποιόν πλανήτη και άστρο και μοίρα ήλθε. 

Γι' αυτό ο Εφέσιος είπε η ανηφόρα είναι η ίδια με την κατηφόρα, ο δρόμος προς τη μήτρα της μητρός μας είναι ο ίδιος προς τη μεγάλη επιστροφή στις Μεγάλες Μητέρες και στους άλλους Ουρανούς.

Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ. Φιλοσοφίας