"Σήμερα μια απ’ τις δουλειές που είχα ήταν να πάω στα κοιμητήρια για να καθαρίσω έναν τάφο.
Όσοι ζουν στην επαρχία δεν μπορούν ίσως να το καταλάβουν αλλά αν δεν έχεις όχημα είναι μια διαδικασία που θέλει τρία λεωφορεία και τον χρόνο που χρειάζεται για να πας σε άλλη πόλη.
Επειδή με πίεζε ο χρόνος μιας και είχα και τις δουλειές του σπιτιού αναγκαστικά να πάρω ταξί...
Μιλώντας με τον ταξιτζή μου έλεγε για την κατάσταση στον κλάδο του και μου πετάει το ότι «φταίνε οι γονείς που έσπρωξαν τα παιδιά τους στο τραπεζικό σύστημα».
Τότε θυμήθηκα τους δικούς μου γονείς.
Ο πατέρας μου έλεγε πως το τέρας του καπιταλισμού έρχεται με δώρα για να σε καταστρέψει όταν βλακωδώς όπως αποδείχτηκε τον ρωτούσα γιατί δεν έχουμε αμάξι και δεν παίρνουμε ένα στεγαστικό για να μην τρέχουμε στα νοίκια.
Δεν είχαμε αμάξι και σπίτι γιατί απλά είχαμε να φάμε και ενώ δεν είχα τα πάρα πολλά έχω καταλάβει ότι μεγάλωσα σαν πρίγκιπας σε σχέση μ’ αυτό που με περιβάλει.
Η Μάνα μου, μου έλεγε σαν πιο λαϊκός άνθρωπος πως ανάλογα με το πάπλωμα απλώνεις τα πόδια σου, και οι λαμαρίνες από τ’ αμάξι δεν τρώγονται (όπως και το μαύρο χαβιάρι και το φουαγκρά που δοκίμασα στα 10 μου, γιατί ήθελαν να μου δείξουν πως η ανοησία πάει με το πορτοφόλι αλλά ποτέ με το μυαλό).
Έτσι κατάλαβα πως κάθε φάση στην ζωή μου δεν ήταν παρά μια προετοιμασία γι αυτό που ζω τώρα. Κατάλαβα γιατί αδιαφορούσαν για τους βαθμούς μου, γιατί δεν ήθελαν να είμαι ανταγωνιστικός και γιατί σαν μέτριος μαθητής είχα διαβάσει τόσο που οι αριστούχοι της τάξης μου θα κατέληγαν σε τρελάδικο αλλά τόσο χαλαρά και τόσο σαν παιχνίδι που σήμερα καταλαβαίνω το γιατί δεν παίρνω τίποτα στα σοβαρά.
Τελικά αυτό που είδα είναι ότι το δώρο που με έδωσαν είναι η προετοιμασία γι αυτό που έρχεται μιας και ακόμα βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου.
Μου έδωσαν κι ένα τραγούδι που στην δικιά τους εποχή ήταν σύμβολο. Το "Κάνε λιγάκι υπομονή"...
Τελικά τα πραγματικά τα δώρα φαίνονται όταν τα έχεις ανάγκη."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου