Η παγιδευμένη σε έρωτες ανεκπλήρωτους νύμφη Ηχώ

Η Ηχώ  ήταν ορεσίβια Νύμφη των δασών και των πηγών, παγιδευμένη σε έρωτες ανεκπλήρωτους είτε από εκείνη προς άλλους είτε από άλλους προς εκείνη. Οι Μούσες την δίδαξαν άσμα, αυλό και σύριγμα. Έτσι έμεινε γνωστή για τη μελωδική φωνή της. Ζούσε μακριά από τους ανθρώπους κι απέφευγε τον έρωτά τους. Αρνιόταν ακόμη και τον έρωτα των θεών, γι' αυτό ο θεός Πάνας είχε θυμώσει μαζί της επειδή δεν ανταποκρινόταν στον έρωτά του, ενώ αντίθετα εκείνη ποθούσε κάποιο Σάτυρο που την απέφευγε...
  Ως μουσικός, κατά μία παράδοση, συναγωνίζονταν τον Πάνα που, είτε αυτός από καλλιτεχνική αντιζηλία, είτε διότι η Ηχώ περιφρόνησε τον έρωτά του προτιμώντας αντ΄ αυτού ένα σάτυρο (αν και αναφέρεται ως κόρη της Ηχούς και του Πάνα η ομηρική Ίαμβη ή η Βαυβώ των Ορφικών),  http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2015/09/blog-post_17.html  έβαλε μανία στους ποιμένες οι οποίοι την κατακερμάτισαν και σκόρπισαν τα λείψανά της. 
 Όμως η στοργική Γαία συνέλεξε τα τεμάχια της Ηχούς και τα έθαβε όπου τα έβρισκε. Κι επειδή η Ηχώ δεν έχασε μετά το θάνατό της την ικανότητά της να αναπαράγει όσους ήχους άκουγε, τους επαναλάμβανε από κάθε τόπο που ήταν θαμμένο κάποιο μέλος του σώματός της. (Μόσχου Ειδυλ. Λόγγος ΙΙΙ, 23). Ο Οβίδιος αναφέρει ότι η Ηχώ με τη φλυαρία της κρατούσε απασχολημένη την Ήρα για να μην μπορεί να αντιληφθεί τις διάφορες ερωτικές σχέσεις του Δία. (εν ώρα συνουσίας με τις νύμφες Οβ., Μετ. 363). Όταν η Ήρα κατάλαβε το σχέδιο του Δία και της Ηχούς καταδίκασε τη Νύμφη να μην μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά να επαναλαμβάνει τις τελευταίες συλλαβές των λέξεων που άκουγε. 
  Η γνωστότερη όμως και περισσότερο διαδεδομένη παράδοση για τον Νάρκισσο ήταν η παρακάτω που οφείλεται στον Οβίδιο (στο έργο του "Μεταμορφώσεις" ΙΙΙ 342). Μια μέρα η Ηχώ συνάντησε έναν όμορφο νεαρό που περιπλανιόταν μόνος στα δάση. Ήταν ο Νάρκισσος, γιος του ποταμού-θεού Κηφισού και της νύμφης Λειριώπης. Η Ηχώ τον ερωτεύτηκε. Ο Νάρκισσος όμως δεν ενέδιδε ποτέ στις χάρες καμίας, και μάλιστα φερόταν στις θαυμάστριές του ψυχρά και περιφρονητικά.
Προσπάθησε να τον σαγηνέψει με την ομορφιά της, αλλά εκείνος ήταν απορροφημένος από τη δική του ομορφιά. Χρησιμοποίησε τότε τη φωνή της, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. 
Αυτή η απόρριψη είχε ως αποτέλεσμα η νύμφη να πέσει σε βαθιά θλίψη, να κρύβεται στα δάση και η φυσική της υπόσταση να εξαφανιστεί σιγά σιγά έτσι ώστε να μείνει μόνο η φωνή της, που κι αυτή ακόμα ακούγεται ως επανάληψη λέξεων άλλων. 

  Έτσι όταν οι θεοί από οίκτο τη μεταμόρφωσαν σε βράχο, διατήρησε την ιδιότητα της επανάληψης των τελευταίων συλλαβών της όποιας φωνής έφθανε σ΄ αυτόν.  
Εκδίκηση για την Ηχώ  ζήτησαν οι νέες που είχαν επίσης περιφρονηθεί από τον Νάρκισσο. Η Νέμεση ανέλαβε τη δικαίωση. Ο Νάρκισσος μια μέρα βρήκε μια λίμνη με κρυστάλλινο νερό που λαμπύριζε στο φως. Ξάπλωσε δίπλα στη λίμνη και, σκύβοντας να πιει, αντίκρισε το ομορφότερο πρόσωπο που είχε δει ποτέ. Γοητευμένος, συνέχισε να το κοιτάζει εκστατικά. Μη συνειδητοποιώντας ότι αυτό που έβλεπε ήταν το είδωλό του, προσπάθησε επανειλημμένα να αγγίξει το πρόσωπο που νόμιζε ότι βρισκόταν κάτω απ’  το νερό. Έμεινε πλάι στη λίμνη και στο είδωλό του μερόνυχτα ολόκληρα χωρίς να τρώει και να πίνει τίποτε, μέχρι που τελικά μαράζωσε και χάθηκε κι αυτός.  
 Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο Νάρκισσος, μετά το θάνατο της επίσης πανέμορφης δίδυμης αδελφής του Ηχούς, με την οποία και ήταν ερωτευμένος, δεν έβρισκε παρηγοριά στη δυστυχία του εκτός από το να βλέπει τον εαυτόν του στα ήσυχα νερά του Δονακώνα και να θυμάται την αδελφή του. Μέχρι που πέθανε στη θέση εκείνη από εξάντληση.

Η έρευνα έγινε από την Γιώβη Βασιλική