Δυνατότερος από κάθε στρατό, είναι ο άνδρας που διαχειρίζεται την ισχύ που κατοικεί μέσα του

Μια φορά και έναν καιρό, μια θρησκεία που γέμιζε τις καρδιές των ανθρώπων με ενοχές για την ύπαρξή τους, που έδινε ελπίδες για δικαίωση σε μία άλλη ζωή, που φρόντισε να εξαφανίσει κάθε αγάπη για την ανθρώπινη φύση και να δαιμονοποιήσει την χαρά και τον έρωτα, άρχισε να εξαπλώνεται βίαια και να καταστρέφει ναούς και θεούς που οι άνθρωποι επί αιώνες πίστευαν και τιμούσαν. Έτσι, όπως πέρασε αυτή η λαίλαπα και από την χώρα του φωτός, την Ελλάδα, και ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμά της, άρχισε να κατακτά και την Ευρώπη .
Στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Wulf Sörensen με τίτλο Η Φωνή των Προγόνων θα διαβάσουμε την αγωνία του συγγραφέα για το σβήσιμο από την μνήμη του λαού των παλιών θεών του Βορρά."Χλευάζουν τα παραμύθια του λαού μας. Ούτε καν τα καταλαβαίνουν. Ωστόσο, αυτό που παραμένει σε μας από τo «μια φορά κι έναν καιρό» των παραμυθιών μας, υπηρετεί σαν μια ανάμνηση, σαν ένα δάχτυλο που μας δείχνει τον δρόμο προς τα πίσω, προς τις χιλιετίες του τρανού μας παρελθόντος. Πιστεύεις ότι το παρελθόν και τα πεπερασμένα είναι άχρηστα; Ανοησίες! Ο άνδρας που έχει μέσα στην καρδιά του το «μια φορά κι έναν καιρό» της Φυλής του, δυστυχώς, δεν είναι πια αφυπνισμένος–δεν έχει κάποιο μέλλον που να ανήκει πραγματικά σε εκείνον. Πόσο επίκαιρη θα έμοιαζε η εμφάνιση ενός ανδρός που θα μας δίδασκε, εκ νέου, τη σημασία των παραμυθιών μας, που θα μας έδειχνε ότι ο Αγώνας μας για την ελευθερία της γης που μας γέννησε, υπήρξε, επίσης, ο Αγώνας των προγόνων μας εκατό και χίλια χρόνια πριν. 
Γνωρίζεις πως όταν διαβάζεις για τη Χιονάτη και την κακιά βασίλισσα, τα βουνά, που διέσχιζε κάθε φορά η τελευταία για να σκοτώσει τη Χιονάτη, ήταν οι Άλπεις; Ότι ερχόταν από τη «Ρώμη», από τον θανάσιμο εχθρό κάθε τι νορδικού; Σκέψου την καθημερινή ερώτηση της βασίλισσας: 
«Καθρέφτη, καθρεφτάκι, στον τοίχο επάνω τώρα: Ποια είναι η ωραιότερη, σ' ολόκληρη τη χώρα;»
Κι ενώ σκέφτεσαι αυτά τα λόγια, σκέψου παράλληλα τη Ρώμη, η οποία δεν μπορούσε να αναπαυθεί αν δεν είχε εξολοθρευτεί πρώτα κάθε τι νορδικό, κάθε τι φωτεινό και χαρμόσυνο, ώστε να παραμείνει μόνο το ζόφος–το σκοτάδι: ή αλλιώς, εκείνη η βασίλισσα του παραμυθιού. 

Ώστε να είναι μόνο εκείνη η «ωραιότερη, σ’ ολόκληρη τη χώρα»· διότι κάθε τι λευκό θα είχε, προηγουμένως, πεθάνει.
Αυτό που ήλθε «πέρα από τα βουνά», δεν ανεχόταν και δεν δεχόταν κανέναν άλλον. Όλα έπρεπε να γονατίσουν μπροστά του και να φιλήσουν τα πόδια του. Όταν η βασίλισσα φτάνει από τις Άλπεις για πρώτη φορά, μεταμφιεσμένη σε μια γυρολόγο από μια μακρινή χώρα, προσφέρει στη Χιονάτη έναν μαγεμένο κορσέ –ήταν μαγεμένος, διότι ήταν ξένος. Έπειτα, εκείνη τραβάει τα κορδόνια τόσο σφιχτά, που η Χιονάτη λιποθυμάει και πέφτει: ή αλλιώς, οι απεσταλμένοι της Ρώμης δένουν το Νορδικό Πνεύμα σε ασφυκτικά δεσμά ξένων αντιλήψεων και απατηλών λέξεων. Μα το θανάσιμο σχέδιο της βασίλισσας δεν πετυχαίνει. Οι νάνοι –τα καλά πνεύματα του λαού –έρχονται και σώζουν τη Χιονάτη: ή αλλιώς, οι Φρίσιοι συντρίβουν τους Ρωμαίους απεσταλμένους που προσπαθούν να σπάσουν το σθένος του λαού μας με τα μίζερα δόγματα και με τη δουλοπρεπή νοοτροπία τους. 

Για περίπου χίλια χρόνια, τα Γερμανικά Φύλα εναντιώθηκαν στο δηλητήριο του Σινά, που σταδιακά ρύπανε το Αίμα τους. Και όταν η ματαιόδοξη βασίλισσα ρωτάει ξανά τον καθρέφτη, η απάντηση είναι: «...Μα πέρα από τα βουναλάκια, μαζί με τα επτά νανάκια, είν' η Χιονάτη από σένα χίλιες φορές ωραιότερη, όπως εγώ μπορώ να δω!»
Ωθημένη από την αεικίνητη ζήλεια της, η βασίλισσα περνάει το χιονισμένο τείχος των Άλπεων, έχοντας στον νου της μια νέα απάτη. Έτσι λοιπόν, προσφέρει στη Χιονάτη μια εξαίσια, αστραφτερή χτένα, το πιο εξωτικό πράγμα που έχει δει ποτέ της: ή αλλιώς, η Ρωμαιοκαθολική Αυτοκρατορία στρέφει τη γερμανική θέληση για δράση μακριά από τη φυσική της πορεία· έτσι, οι Γερμανοί αυτοκράτορες, ο ένας μετά τον άλλον, οδηγούνται στη Ρώμη. Ως συνέπεια, φθάνει στη γη μας η αναταραχή και το ρωμαϊκό Δίκαιο, το οποίο έχει αλυσοδέσει τη νορδική υπερηφάνεια. 

Όλα ξεκίνησαν με τον Καρλ, (Καρλομάγνο) τον αιωνίως καταραμένο Φράγκο, με δουλική καταγωγή, τον σφαγέα των Σαξόνων. Στο Βέρντεναν ντερ Άλερ, σκότωσε το πιο ευγενές Αίμα του λαού μας. Προς αναγνώριση των κατορθωμάτων του, οι Ρωμαίοι παπάδες έδωσαν στον Καρλ τον τίτλο «ο Μέγας». Σιωπηλή, ωστόσο, παραμένει η γερμανική γλώσσα, η οποία τον γνωρίζει με ένα άλλο όνομα: «Καρλ, ο Σφαγέας των Σαξόνων»! 

Ωστόσο, η γερμανική ψυχή παραμένει ακλόνητη· η κακιά βασίλισσα δεν ήταν, ούτε και τώρα, η ωραιότερη στη χώρα. Έτσι, επιστρέφει για μια τρίτη επίσκεψη, και παρουσιάζει στη Χιονάτη ένα ροδαλό, μα δηλητηριασμένο, μήλο. Η πρώτη μπουκιά «κολλάει» στον λαιμό της Χιονάτης, κι έτσι, εκείνη λιποθυμάει, μοιάζοντας με νεκρή.
Αυτό το μήλο συμβολίζει τη φοβερή απάρνηση της ίδιας μας της φύσης· την καταστροφή της γερμανικής υπόστασης. «Μοιάζοντας με νεκρή», μας ξεκαθαρίζει το παραμύθι, αναγνωρίζοντας την τεράστια δύναμη που βρίσκεται μέσα στον λαό μας, σε κατάσταση ύπνου, αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι μια μέρα θα έλθει ξανά η μεγάλη ώρα που αυτή η ισχύς θα πετάξει, με δύναμη, τις αλυσίδες του Σινά. 

Μήπως έχει έρθει αυτή η πολυαναμενόμενη ώρα; 

Η «Χιονάτη», δεν είναι παρά ένα από τα εκατοντάδες πανάρχαια γερμανικά παραμύθια που υπενθυμίζουν σε μας, με όσο δυνατόν περισσότερες, και διαφορετικές, εικόνες, τις δυσκολίες, την καταπίεση και την απόκρυφη σοφία των προγόνων μας. Έτσι όπως η Ρώμη χτυπούσε τη γη μας με το μαστίγιό της, εξολοθρεύοντας ανηλεώς κάθε γνήσια εκδήλωση της ίδιας μας της φύσης, οι σοφοί πρόγονοί μας ύφαιναν αυτά τα παραμύθια, χρησιμοποιώντας χρωματιστά σύμβολα και μυστήρια λόγια· μια παράδοση της κληρονομιάς μας. Ωστόσο, η επιρροή της Ρώμης επεκτάθηκε, τόσο στα παραμύθια μας, όσο και στα έπη και στα σύμβολά μας, διαστρεβλώνοντάς τα, δίνοντας σε αυτά ένα διαφορετικό νόημα, ενισχύοντας τη ρωμαϊκή επικυριαρχία. 

Αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα ο λαός μας να μην μπορεί πια να κατανοεί τη Φωνή των Προγόνων, το γεγονός ότι εδώ και τόσους αιώνες έχουμε λοξοδρομήσει και ότι έχουμε γίνει ολοένα και πιο ξένοι απέναντι στα έθιμά μας.

 Ότι έχουμε γίνει υπηρέτες της Ρώμης και, κατά συνέπεια, του Ιούδα. 

Μόνο εκείνος που κομίζει την ίδια του την ψυχή, η οποία ζει και καίει μέσα στο στήθος του, είναι ξεχωριστός, είναι ένας κύριος. 

Εκείνος που εγκαταλείπει την ίδια του τη Φύση, είναι ένας σκλάβος. 

Το κλειδί της Λευτεριάς, κρύβεται μέσα μας! 

Πρέπει, λοιπόν, να αφουγκραστούμε ξανά τη Φωνή των Προγόνων μας και να προστατεύσουμε την ύπαρξή μας από τις ξένες επιρροές, να προστατεύσουμε αυτό που επιθυμεί να αναπτυχθεί μέσα στις ψυχές μας. 

Δυνατότερος από κάθε στρατό, είναι ο άνδρας που διαχειρίζεται την ισχύ που κατοικεί μέσα του".