ΟΙ ΒΑΛΒΙΔΕΣ ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ

Αναρωτήθηκα κάποτε στο παρελθόν, όταν ήμουν πιο αδαής, πότε θα ξεχυλίσει το ΠΟΤΑΜΙ της ΟΡΓΗΣ. Και τι στο καλό, πόσο δυνατά ΦΡΑΓΜΑΤΑ έχουν φτιάξει και το συγκρατεί;  Και έδωσα μόνη τις απαντήσεις.Τα φράγματα αυτά που ΣΥΓΚΡΑΤΟΥΝ την οργή ως επί το πλείστο χτίζονται πάνω στους δύο κυρίαρχους της αμοιρης ζωής μας: τον ΦΟΒΟ και την ΕΛΠΙΔΑ.
Ο ΦΟΒΟΣ μήπως χαθεί το βρεγμένο ξεροκόμματο που έχουμε και μασουλάμε. 

Και η ΕΛΠΙΔΑ πως κάποιος θα μας ΣΩΣΕΙ.
Ένας ΣΩΤΉΡΑΣ. 

Έτσι, κατά καιρούς ο ΣΩΤΗΡΑΣ είχε πολλά ονόματα:
Καραμανλής, Παπαδόπουλος, Τσοβόλας, Αντρέας, Μητσοτάκης, Σώρρας, Καρατζαφέρης, ΓΑΠ, Τσίπρας, Μιχαλολιάκος, Βελόπουλος, Καμμένος, Κούλης, ΤΡΑΜΠ.
Όλοι οι παραπάνω και χιλιάδες άλλοι, που εγώ τους λέω φράγματα, δούλεψαν σαν ΒΑΛΒΙΔΕΣ ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗΣ.
Τι ήθελε ο λαός; Να ακουστεί; Να δικαιωθεί; Να εκτονωθεί; Να σωθεί;
«Ρίξτε του έναν σωτήρα να φωνάζει εκ μέρους του και θα τον κρατήσεις τέλεια αλυσοδεμένο», είπαν «και άφησε τον να τάζει λαγούς με πετραχήλια όπως: δικαιοσύνη και ισότητα. Να ελπίζει».
Στην συνέχεια, όλοι οι "σωτήρες", μόλις εκπληρώσουν την αποστολή τους ως ΒΑΛΒΙΔΕΣ ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗΣ, φεύγουν ανάλογα με την συμφωνία που εξαρχής έχουν κάνει: σαν ήρωες, σαν εγκληματίες, σαν βλαμμένοι.
Και εμείς, περιμένουμε τον επόμενο ΣΩΤΉΡΑ, μασουλώντας ξεροκόμματα, σαν μικρά και φοβισμένα ανθρωπάκια.
Ή ανθρωπάρια.
Ή δειλοί.
Ή απλά λαπάδες.
Άξιοι υπόδουλοι! Απλά άξιοι!

Γιώβη Βασιλική