Η κάθε μέρα που παραχωρείς σε κάποιον ή σε κάτι θα μπορούσε να είναι η τελευταία σου.

Και ενώ οι άνθρωποι δεν ανέχονται να τους αποσπάσει κανείς την περιουσία, και πολεμούν με νύχια και με δόντια όποτε προκύπτει η παραμικρή φιλονικία για τα όρια της γης που τους ανήκει, επιτρέπουν στους άλλους να καταπατούν την ίδια τους τη ζωή-για να μην πούμε ότι οι ίδιοι διευκολύνουν αυτούς που τελικά εξουσιάζουν τη ζωή τους.

Και ενώ κανείς δεν επιθυμεί να μοιράσει την περιουσία του, σε πόσους σκορπά την ίδια του τη ζωή ο καθένας μας! 

Για να διαφυλάξουν τις περιουσίες τους οι άνθρωποι συχνά σφίγγουν απειλητικά τις γροθιές τους, ενώ όταν πρόκειται για την κατασπατάληση του χρόνου τους, του μόνου «πράγματος» για το οποίο αρμόζει να είμαστε φειδωλοί, αποδεικνύονται όσο σπάταλοι μπορούν να είναι. 

Και θα ήθελα να απευθυνθώ σε κάποιον από τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους και να πω: «Βλέπω ότι έχεις φτάσει στο απώτατο όριο της ανθρώπινης ζωής, είσαι σχεδόν εκατό χρόνων, ή και παραπάνω. Έλα τώρα, θυμήσου τη ζωή σου και κάνε έναν απολογισμό. Σκέψου πόσο χρόνο έχασες με έναν τοκογλύφο, πόσο με μια ερωμένη, πόσο με ένα αφεντικό, πόσο με έναν πελάτη, πόσο χρόνο έχασες καβγαδίζοντας με τη σύζυγό σου, πόσο τιμωρώντας τους υπηρέτες σου, πόσο τρέχοντας μέσα στην πόλη για τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Πρόσθεσε τις ασθένειες που προξένησες στον εαυτό σου με τις ίδιες σου τις πράξεις, πρόσθεσε, επίσης, τον κενό χρόνο, χωρίς να κάνεις τίποτε. Θα διαπιστώσεις ότι τελικά έχεις ζήσει λιγότερο από όσο εσύ υπολογίζεις αριθμητικά. 

Γύρνα πίσω με τη μνήμη και αναλογίσου πότε είχες ένα καθορισμένο πλάνο, πόσο λίγες μέρες πέρασες όπως σκόπευες να περάσεις, πότε ήσουν στη διάθεση του εαυτού σου, πότε το πρόσωπό σου είχε μια φυσική έκφραση, πότε ο νους ήταν ατάραχος, τι πέτυχες σε μια τόσο μακρά ζήση, πόσοι σου καταλήστεψαν τη ζωή όταν δεν είχες συνείδηση του τι έχανες, πόσο χρόνο πέρασες σε άνευ λόγου λύπες, σε ανόητες χαρές, σε αχόρταγα πάθη, στη σαγήνη των κοινωνικών συναναστροφών, πόσο λίγος από τον εαυτό σου απέμεινε. Θα αντιληφθείς ότι πεθαίνεις πριν από την ώρα σου!»

Τότε, ποιος ο λόγος για όλα αυτά; 

Περνάμε τη ζωή μας σαν να πρόκειται να είμαστε ζωντανοί για πάντα. 

Ποτέ δεν σκέφτηκες πόσο εύθραυστος είσαι, πόσος χρόνος έχει ήδη περάσει χωρίς καν να το παρατηρήσεις. Σκορπίζεις το χρόνο σαν να αντλείς από μια γεμάτη και ανεξάντλητη δεξαμενή, ενώ εν τω μεταξύ η κάθε μέρα που παραχωρείς σε κάποιον ή σε κάτι θα μπορούσε να είναι η τελευταία σου. Έχεις όλους τους φόβους των θνητών και όλες τις επιθυμίες των αθανάτων. Θα ακούσεις πολλούς να λένε: 

«Μετά τα πενήντα μου θα έχω ελεύθερο χρόνο, ενώ από τα εξήντα μου και μετά θα απαλλαγώ από την ενασχόλησή μου με τα κοινά». 

Και τι σου εγγυάται ότι η ζωή σου θα διαρκέσει παραπάνω; Ποιος θα άντεχε να είναι η πορεία της ζωής σου όπως τη σχεδίασες; Δεν ντρέπεσαι να κρατάς για το εαυτό σου μόνο τα απομεινάρια της ζωής και να αφήνεις για τη σοφία μόνο όσο χρόνο δεν αφιερώνεις σε κάποια δουλειά; Πόσο αργά είναι να αρχίζεις να ζεις όταν πρέπει να σταματήσεις να είσαι ζωντανός! Πόσο ανόητα ξεχνάς ότι είσαι θνητός όταν αναβάλλεις τα ωραία σχέδια για τα πενήντα ή τα εξήντα σου, και σκοπεύεις να αρχίσεις τη ζωή σε μια ηλικία που λίγοι έφτασαν!

Σενέκας - Για το Σύντομον του Βίου