Η στενοχώρια είναι μήνυμα του υπερεαυτού μας από τον Όλυμπο

Περί της στενοχωρίας

Τα όρια της στενοχώριας μας είναι τα όρια του κόσμου μας. Είτε πρόκειται για θέματα πνευματικά, ψυχικά ή σωματικά. Ηθικά, προσωπικά, οικογενειακά ή πάσης φύσεως κοινωνικά. Η στενοχώρια είναι το μέτρο του πνευματικού και αξιακού αναστήματός μας, ο μετρητής ο οποίος καταγράφει το Είναι μας εσωτερικά και εξωτερικά. 

Ίσως είναι το πιο καταδεικτικό συναίσθημα το οποίο ως πλήρης ακτινογραφία καταγράφει όλες μας τις ελλείψεις, τις ατέλειες, τις φοβίες και τις αδυναμίες. Η στενοχώρια είναι το μέτρο προσωπικής και εταιρικής αποκάλυψης του δικού μας Είναι και Γίγνεσθαι, η οντική πυξίδα η οποία αποκαλύπτει το πού βρισκόμαστε ως πνευματικές και ηθικές οντότητες.
Ένα από τα νοητικά λάθη και της φιλοσοφίας είναι τα ζεύγη αντιθέτων. Μέσα στην αδήριτη κίνηση του όλου όλες οι δυνάμεις είναι μοναδικές και δεν έχουν αντίθετα διότι εάν γνωρίζαμε πλήρως τις ενέργειες δεν θα ψάχναμε για αντίθετες έννοιες και αξίες. Ώστε λοιπόν η στενοχώρια δεν έχει αντίθετη έννοια και κατάσταση τη χαρά, διότι η χαρά είναι η πρόσκαιρος επικάλυψις των ατελειών που φαίνονται με τη στενοχώρια, και σε καμία περίπτωση δεν θεραπεύει τη στενοχώρια ώστε να είναι αντίθετος αυτής έννοια. 

Η χαρά είναι τέκνον της στενοχωρίας, ο άνθρωπος αλλάζει για λίγο ή πολύ τα όρια της προσωπικής του οριοθέτησης λόγω της στενοχώριας και αυτό το ονομάζει χαρά, όμως η χαρά είναι συνέχεια και όχι αντίθετος έννοια της στενοχωρίας. 

Όταν στενοχωρούμαι για την απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου αποκαλύπτω τα όρια του κόσμου μου τα οποία φθάνουν μέχρι την πίστη μου ότι ο θάνατος είναι κάτι το κακό. Όταν επιτέλους ο καιρός με παρηγορεί και χαίρομαι με κάτι αυτή η χαρά άνοιξε κάπως τα όριά μου και έδειξε ότι έχουμε δυνάμεις συνεχείας τις οποίες δεν θα καταλαβαίναμε χωρίς τη στενοχώρια, η στενοχώρια είναι ο οριοθέτης του κόσμου μας, εάν καταλάβω ότι ο θάνατος είναι η πορεία προς κάτι το καλύτερο και χαρώ, αυτή η χαρά ανοίγει τα οντικά μου σύνορα άρα η στενοχώρια εγέννησε χαρά επέκτασης των οντικών μου συνόρων.

Εξάλλου και οι πρώτες ετυμολογίες της χαράς (Ζενδικά zar=πικραίνω, κρατώ κακία) σημαίνει ότι η χαρά είναι η μανία να ξεπεράσω τη στενοχώρια ανεβάζοντας τα προσωπικά όρια της φυλακής μου ώστε επιτέλους να νοιώσω οντικά καλλίτερα.
Η στενοχώρια λοιπόν είναι η υπενθύμισις της νοητικής και ηθικής επιβαλλομένης φυλακής μας, είναι η συναίσθησις ότι τα διάφορα σωτήρια συστήματα μας έθεσαν αναμέσον της γης και μας απέκοψαν ήρεμα και σταδιακά από τις οντικές πηγές μας. 

Ο οντικός άνθρωπος ο ανήκων εν στιγμή και διαρκεία στο Όν δεν στενοχωρείται διότι Είναι εν τη ευρύτητα του κινησιακού απείρου Όντος και Είναι και Γίγνεσθαι. 

Η στενοχώρια είναι η προσωπική Πυθία του κάθε ενός η οποία του υπενθυμίζει ότι δεν έχει λύσεις για κάτι, δεν μπορεί να εύρει δυνάμεις ώστε κάτι να αντιμετωπίσει, δεν έχει τρόπους αντιμετώπισης του μέλλοντος είτε ως μορφής θανάτου ή οντικής συνεχείας. 

Η στενοχώρια τρέφεται από την άγνοια τη δική μας αλλά και από την παρεχομένη γνώση των άλλων διότι μία γνώση αναγνωρίζεται: αυτή η οποία μας ενώνει ως ατομική υποδοχή με το ανάλογο οντικό συνέχισμα στο οποίο μόνον η δική μας οντική υποδοχή ταιριάζει.

Όσα και αν μας πεί ο Πλάτων ή ο Αριστοτέλης αυτοί ωμίλησαν για τον εαυτό τους ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ανήκει σε άλλο οντικό στερέωμα. Γι' αυτό όταν τυγχάνει κάτι και θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τις δυνάμεις του όντος που μας ταιριάζουν, δεν το γνωρίζουμε, δανειζόμαστε αλλότρια καλώδια και το αποτέλεσμα είναι η συναίσθηση της ακαταλληλότητας.
Έχουμε λοιπόν τρία είδη στενοχώριας:

Στενοχωρούμαστε όταν καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε τις δυνάμεις υπερπήδησης του κενού που μας χωρίζει από την οντική μας συνέχεια, στενοχωρούμαστε όταν δεν έχουμε δυνάμεις ώστε να αντιμετωπίσουμε όσα οι κρυφές μας και λησμονημένες δυνάμεις θα μπορούσαν, επίσης στενοχωρούμαστε όταν ακινητοποιούμεθα σε μία στάση ζωής εμμενή και ανεξελικτική. Στενοχωρούμαστε λοιπόν όταν φοβούμεθα το θάνατο, όταν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μία ασθένεια όταν νοιώθουμε ένα τίποτε. 

Η στενοχώρια είναι κήρυκας των Ολυμπίων δυνάμεων και στις τρείς των περιπτώσεων. Διότι δεν υπάρχει πιο ευλογημένο συναίσθημα από τη στενοχώρια, είναι ο απεσταλμένος των Θεών ώστε να καλέσουμε τις δυνάμεις ώστε να καταστούμε κατάλληλοι να καταφέρουμε όλα όσα παραπάνω αναφέραμε.
Γι' αυτό και το συνώνυμο ρήμα «στενάχω» σημαίνει «βρυχώμαι» και «φωνάζω». Η στενοχώρια είναι μέτρο του κοσμικού μας ορίου, είναι η φωνή ότι μπορούμε να πάμε ακόμα πιο πέρα. 

Μακάριος όποιος στενοχωριέται σαν το γεωργό που καταλαβαίνει ότι του κλέβουν το χωράφι και θέλει τα όρια του χωραφιού του πίσω. Το «στένω» επίσης σημαίνει «θρηνώ», όμως θρηνώ σημαίνει ότι αναλύομαι σε δυνάμεις οι οποίες ως ζωοποιούν ύδωρ με κατακλύζουν προκειμένου να κινηθεί υδάτινα και οντικά η ψυχή μου προς την απόκτηση ανωτέρων δυνάμεων και ενεργειών εν τω σύμπαντι. Συγγενεύει η βροντή του στενάχοντος με το λατινικό tonare από όπου εξάγεται η λέξη Ταίναρος, η πύλη του κάτω κόσμου. 

Η στενοχώρια λοιπόν είναι Πύλη διαμετρήματος, ο κέρβερος μας μετρά όλους. Η στενοχώρια αποκαλύπτει πόση δύναμη όντος και Είναι έχουμε ώστε να αντιμετωπίσουμε τον Κέρβερο και να ξεπεράσουμε τα τιθένα εφ΄ημών σύνορα μορφής και δύναμης.

Η στενοχώρια είναι το φως που φωτίζει το μικρό χώρο μέσα στον οποίο μας άφησαν να ζούμε, είναι συναίσθηση έπειτα σκέψη και τέλος βίωμα. Κανείς δεν στενοχωριέται βιωματικά διότι το σώμα χαίρεται με την απλή ύπαρξη. 

Η στενοχώρια είναι μήνυμα του υπερεαυτού μας από τον Όλυμπο ο οποίος μας καλεί να κάνουμε όλα όσα θα μας επαναφέρουν εν στιγμή στην περίοπτη οντική μας θέση. 

Συνεχίζουμε να στενοχωρούμεθα όταν δεν μπορούμε να απαντήσουμε στις δυνάμεις που μας «στενοχωρούν» και εμμένουμε στην επίγεια περιοριστικότητά μας. Η στενοχώρια όμως ολοκληρώνεται ως χαρά μόνον και εφόσον απαντήσουμε στις δυνάμεις που μας καταδεικνύουν τα ελάχιστα μέτρα του κόσμου μας και προχωρήσουμε προς την οντική μας θέση όπου μπορούμε να σκεπτόμεθα και να πράττουμε εν στιγμή όσα σκεπτόμεθα. 

Ώστε λοιπόν οι λύσεις της στενοχώριας δεν ευρίσκονται στην καθημερινή ζωή μας. Αυτές οι λύσεις είναι επαναλήψεις της στενοχωρητικής συμπεριφοράς μας. Η στενοχώρια είναι πορεία και τελειώνει μόνον εάν περάσουμε την Πύλη, σκοτώσουμε τον Κέρβερο, απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας, εν στιγμή ενωθούμε με τον ξεχασμένο οντικό εαυτό μας ο οποίος όπως ο χιτώνας του Ηρακλέους είναι κολλημένος επάνω μας και μας καίει διότι δεν τον δροσίζουμε με τον αέρα της οντικής πορείας. Ο Ηρακλής στενοχωρέθηκε με τη φωτιά διότι αυτή η στενοχώρια έγινε η χαρά της εγκατοίκησής του στον Όλυμπο. 

Η στενοχώρια λοιπόν προκαλεί βουλητικό πυρ αυτοαναίρεσης του φυλακισμένου εαυτού μας και τέλος την οντική μας απελευθέρωση και το τελευταίο στάδιο της στενοχώριας την ουράνια χαρά της αποκατάστασης.

Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας