«Νὺξ δ᾽ ἔτεκε στυγερόν τε Μόρον καὶ Κῆρα μέλαιναν καὶ Θάνατον, τέκε δ᾽ Ὕπνον, ἔτικτε δὲ φῦλον Ὀνείρων δεύτερον αὖ Μῶμον καὶ Ὀιζὺν ἀλγινόεσσαν».
Ησίοδος θεογονία 214Η ελληνική πατρώα θρησκεία αποδίδει τιμές σε όλες τις θεότητες, τους δαίμονες και φυσικά τους ήρωες. Γιατί οι άνθρωποι που υμνούν την φύση γνωρίζουν πως, όσες ανθρώπινες σκέψεις υπάρχουν, τόσοι θεοί υπάρχουν.Αλλά και πίσω από κάθε πτώση μας, για κάθε θόλωμα του νου μας, για κάθε ασέβεια ή αδικία στους νομούς θεών και ανθρώπων υπήρχαν οι ανάλογες θεότητες οι οποίες απέδιδαν την δικαιοσύνη του Διός.
Στον καιρό αυτό που ζούμε, όπου οι καταβάσεις μας στα Τάρταρα είναι ο δρόμος ο πιο πολυταξιδεμένος, βλέπουμε πως θεότητες και δαίμονες όπως η Ύβρη, η Ατη, οι Φενάκες, η Έριδα, ο Μώμος, η Απάτη και πολλές άλλες, να είναι αυτές που ζητούν το μερίδιο τους στην εξέλιξη των πραγμάτων.
Όχι ότι έπαψαν να υπάρχουν, αλλά φαίνεται πως τώρα, στην μαύρη εποχή της πτώσης του σιδερένιου γένους, τα τύμπανα των ασελγών ψυχών έδωσαν τον ρυθμό να εμφανιστούν σε όλη την ανθρωπότητα ζητώντας απαιτητικά τιμές και θυσίες.
Και αυτό το μαύρο, αυτό το κάτι, αυτό που δεν φαίνεται, που δεν έχει όνομα αλλά μας κυνηγά, αυτό που κατατρώει αχόρταγα ψυχές και συνειδήσεις, αυτό που δεν συγχωρεί, που δεν νιώθει, αυτό που είναι το εύκολο, οφείλεται στα πέπλα μιας θεάς η οποία έχει σκεπάσει όλη την ύπαρξη μας.
Είναι η θέα Οϊζύς και τα πέπλα που φέρει, αυτά της απομόνωσης, της απομάκρυνσης, του ανυπόφορου ψυχικού άλγους έχουν σκεπάσει τα πρόσωπα μας κρύβοντας κάθε χαμόγελο, κάθε λέξη παρηγοριάς, κάθε άγγιγμα ή ψίθυρο θεϊκό.
Είναι η θεά της δυστυχίας, του άγχους, της θλίψης και της κατάθλιψης. Στην κυριολεκτική της σημασία είναι η ο δ υ ν η ρ ή α θ λ ι ό τ η τ α.
Παρουσιάζεται ως ένα κακόβουλο πνεύμα, έτοιμο να βλάψει το ανθρώπινο είδος.
Το Ρωμαϊκό της όνομα είναι Miseria, από το οποίο προέρχεται η λέξη μιζέρια.
Είναι μια σχετικά άγνωστη θεά, ακόμη και στην Αρχαία Ελλάδα δεν καλλιέργησε μεγάλους θαυμαστές επειδή πολλοί την πίστευαν ότι είχε κακές προθέσεις προς την ανθρωπότητα πέρα από το να προκαλεί θλίψη και στενοχώρια.
Γονείς της Οϊζύς ήταν δύο αρχέγονες θεότητες: η Νυξ, της θεάς της νυχτός, και το Έρεβος, ο θεός του πυκνού σκοταδιού. Ήταν δίδυμη αδερφή του Μώμου, του θεού της κοροϊδίας, του χλευασμού.
Μας λέει ο Ησίοδος στη θεογονία του:
"Κι η Νύχτα γέννησε το στυγερό το Μόρο και τη μαύρη Κήρα και το Θάνατο,
γέννησε και τον Ύπνο, γέννησε και το γένος των Ονείρων.
Ύστερα πάλι γέννησε το Μώμο και την οδυνηρή Αθλιότητα,
δίχως να κοιμηθεί με κάποιον από τους θεούς η ερεβώδης Νύχτα."
Έχουμε έρθει σε αυτή την ζωή για να αγγίξουμε τα ολύμπια της ψυχής και να συνδεθούμε με τους θεούς που ουδέποτε έπαψαν να δίνουν την εύνοια τους.
Όμως το άγγιγμα αυτό θέλει αθλητές που θα πραγματοποιήσουν άθλους.
Δυστυχώς έχουμε αφεθεί στην αθλιότητα τιμώντας μια θεότητα που έδωσε μόνο πόνο και θλίψη.
Είθε να αναλογιστούμε την ύπαρξη μας και σύντομα να βγάλουμε πάνω από την ανθρωπότητα τα θλιβερά της πέπλα.
Αρκετά την τιμήσαμε.
Στον καιρό αυτό που ζούμε, όπου οι καταβάσεις μας στα Τάρταρα είναι ο δρόμος ο πιο πολυταξιδεμένος, βλέπουμε πως θεότητες και δαίμονες όπως η Ύβρη, η Ατη, οι Φενάκες, η Έριδα, ο Μώμος, η Απάτη και πολλές άλλες, να είναι αυτές που ζητούν το μερίδιο τους στην εξέλιξη των πραγμάτων.
Όχι ότι έπαψαν να υπάρχουν, αλλά φαίνεται πως τώρα, στην μαύρη εποχή της πτώσης του σιδερένιου γένους, τα τύμπανα των ασελγών ψυχών έδωσαν τον ρυθμό να εμφανιστούν σε όλη την ανθρωπότητα ζητώντας απαιτητικά τιμές και θυσίες.
Και αυτό το μαύρο, αυτό το κάτι, αυτό που δεν φαίνεται, που δεν έχει όνομα αλλά μας κυνηγά, αυτό που κατατρώει αχόρταγα ψυχές και συνειδήσεις, αυτό που δεν συγχωρεί, που δεν νιώθει, αυτό που είναι το εύκολο, οφείλεται στα πέπλα μιας θεάς η οποία έχει σκεπάσει όλη την ύπαρξη μας.
Είναι η θέα Οϊζύς και τα πέπλα που φέρει, αυτά της απομόνωσης, της απομάκρυνσης, του ανυπόφορου ψυχικού άλγους έχουν σκεπάσει τα πρόσωπα μας κρύβοντας κάθε χαμόγελο, κάθε λέξη παρηγοριάς, κάθε άγγιγμα ή ψίθυρο θεϊκό.
Είναι η θεά της δυστυχίας, του άγχους, της θλίψης και της κατάθλιψης. Στην κυριολεκτική της σημασία είναι η ο δ υ ν η ρ ή α θ λ ι ό τ η τ α.
Παρουσιάζεται ως ένα κακόβουλο πνεύμα, έτοιμο να βλάψει το ανθρώπινο είδος.
Το Ρωμαϊκό της όνομα είναι Miseria, από το οποίο προέρχεται η λέξη μιζέρια.
Είναι μια σχετικά άγνωστη θεά, ακόμη και στην Αρχαία Ελλάδα δεν καλλιέργησε μεγάλους θαυμαστές επειδή πολλοί την πίστευαν ότι είχε κακές προθέσεις προς την ανθρωπότητα πέρα από το να προκαλεί θλίψη και στενοχώρια.
Γονείς της Οϊζύς ήταν δύο αρχέγονες θεότητες: η Νυξ, της θεάς της νυχτός, και το Έρεβος, ο θεός του πυκνού σκοταδιού. Ήταν δίδυμη αδερφή του Μώμου, του θεού της κοροϊδίας, του χλευασμού.
Μας λέει ο Ησίοδος στη θεογονία του:
"Κι η Νύχτα γέννησε το στυγερό το Μόρο και τη μαύρη Κήρα και το Θάνατο,
γέννησε και τον Ύπνο, γέννησε και το γένος των Ονείρων.
Ύστερα πάλι γέννησε το Μώμο και την οδυνηρή Αθλιότητα,
δίχως να κοιμηθεί με κάποιον από τους θεούς η ερεβώδης Νύχτα."
Έχουμε έρθει σε αυτή την ζωή για να αγγίξουμε τα ολύμπια της ψυχής και να συνδεθούμε με τους θεούς που ουδέποτε έπαψαν να δίνουν την εύνοια τους.
Όμως το άγγιγμα αυτό θέλει αθλητές που θα πραγματοποιήσουν άθλους.
Δυστυχώς έχουμε αφεθεί στην αθλιότητα τιμώντας μια θεότητα που έδωσε μόνο πόνο και θλίψη.
Είθε να αναλογιστούμε την ύπαρξη μας και σύντομα να βγάλουμε πάνω από την ανθρωπότητα τα θλιβερά της πέπλα.
Αρκετά την τιμήσαμε.
Γιώβη Βασιλική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου