Ο Προμηθέας υπήρξε για μένα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια. Δεν έφτανε καμία ερμηνεία από όσες έψαξα και αναζήτησα να μου λύσει τα ερωτήματα. Γιατί να δώσει τόσα στους ανθρώπους ενάντια στην θέληση του Διός; Καμία απάντηση δεν με κάλυπτε. Όλες οι ερμηνείες σε κάτι υπολειπόταν. Η μόνη φορά που ένιωσα πως αυτό είναι το μυστικό του Προμηθέα, αυτή είναι η απάντηση τελικά, είναι διαβάζοντας την παρακάτω ερμηνεία για την φύση και τον ρόλο του Προμηθέα. Η οποία ερμηνεία είναι θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα κλειδιά της μύησης προς το ελληνικό φως.
Διαβάστε το παρακαλώ.«Περί της φράσεως, (με απλά λόγια), «μισώ όλους τους Θεούς», (η φράσις του Προμηθέως προς τον Ερμήν).
Ο Ερμής εις την τραγωδίαν του Αισχύλου «Προμηθεύς Δεσμώτης» αποστέλλεται από το Δία στον τιμωρημένο Προμηθέα προκειμένου να του εκμαιεύσει μυστικά, να μεταφέρει μηνύματα μετάνοιας στον Πατέρα Θεών και Ανθρώπων, ώστε ο Προμηθέας να συγχωρεθεί και να παύσει το τιμωρητικό του μαρτύριο επειδή έδωσε τον τρόπο του πυρός στους ανθρώπους.
Από το μήλο της παλαιάς διαθήκης προς τον τρόπο της τέχνης (πυρός) στην Προμηθεϊκή Τιτάνια κοσμογονία, ο άνθρωπος μαθαίνει ότι θα πρέπει να βαδίσει το δικό του γήινο τρόπο με τις οντολογικές δυνάμεις του Ανθρωποεαυτού που αναλογούν και στον Άνθρωπο και στη Γαία.
Ο Προμηθεύς ομιλεί εκπληκτικά απαξιωτικά στον αγγελιαφόρο των Θεών. Δεν θα πρέπει πάντως να ξεχνούμε ότι ο Προμηθεύς είναι αυτός ο οποίος μ η τ ι ά τ α ι, σκέπτεται από πριν, από παλαιά, είναι δύναμις οντολογικής συνεχείας, είναι Τιτάν, «Άνθρωπος» προηγουμένης οντολογικής κατάστασης, ο οποίος διαδοχικά μετέφερε την οντολογική δύναμη των προηγουμένων όντων στο Δία ώστε να κτίσει αυτή τη διάσταση, αυτή τη δύναμη, η οποία συνεχώς αναδιανέμεται από τους προηγουμένους στους επομένους οντικούς εαυτούς.
Αρα ο Προμηθεύς εγνώρισε, το άγνωστο σε εμάς χθες της γης, και μάλλον ήξερε το άγνωστο σε εμάς αύριο της γης.
Επίσης ήξερε ότι ο Δίας είναι απλά οντολογικός εντολοδόχος ώστε με τα οντολογικά υλικά που του αναλογούν να κτίσει την παρούσα γαία, ώστε κατανοούμε την φύσιν των Θεών: θεοί δεν είναι κάτι το ανώτερο ούτε κάτι που χρήζει λατρείας, ούτε κάτι που απαιτεί φόβο και τρόμο. Εντολοδόχοι του όλου είναι, όπως και οι άνθρωποι.
Στα επιχειρήματα του Προμηθέως κ α τ ά του Διός διακρίνουμε την αλήθεια ότι, Άνθρωποι και Θεοί είναι το ίδιο απλά υπηρετούν το Όν από διαφορετικό μετερίζι και σκοπιά: οι Θεοί χειρίζονται την αφηρημένη δύναμιν του Όντος, ενώ οι Θνητοί διαχειρίζονται την συγκεκριμένη δύναμιν του Όντος.
Η πρώτη περνά μέσα από την αναλλοιότητα, ενώ η δεύτερη μέσα από τις πύλες της ζωής και του θανάτου.
Ο Προμηθέας αποκαλύπτει ότι οι θεοί είναι απλές συμπαντικές δυνάμεις όπως και οι άνθρωποι, οι οποίοι απλά κληρονόμησαν τον οντολογικό τρόπο εκ των Τιτάνων και Γιγάντων ώστε να κτίσουν τον κόσμο αυτό, για αυτό και ο Προμηθέας διαλεκτικά έδωσε και στους ανθρώπους τον τρόπο της οντολογικής τους συνεχείας όπως είχε κάνει και με τους θεούς, όπως και οι Τιτάνες και οι Γίγαντες έδωσαν στο Δία τον τρόπο του κεραυνού (της θεϊκής συμπαντικής συνεχείας), παρόμοια έδωσαν και στους ανθρώπους το πύρ (την τέχνη της ανθρωπίνης συμπαντικής συνεχείας).
Ο σφετερισμός των θεών έγκειται στο ότι ελησμόνησαν τους Τιτάνες και το ότι αποτελούν αυτοί οι θεοί α π λ ό κ ρ ί κ ο στην οντολογική αλυσίδα και εθέλησαν να μην δώσουν τα αναμενόμενα στους ανθρώπους ώστε το Όν να συνεχιστεί παντοιοτρόπως.
Αυτό βέβαια το έπραξε ο Προμηθέας, μισεί τους θεούς διότι διείδε ο μέγας Τιτάν την έναρξη της μεγαλυτέρας ο ν τ ο λ ο γ ι κ ή ς α π ά τ η ς: την κατασκευή αδυνάτων ανθρώπων και την κατασκευή ψευδώς δυνατών θεών.
Και αυτό διότι ε κ λ ά π η εκ των θεών η οντολογική δύναμις που αναλογεί στους ανθρώπους, μέρος της αδικίας αποκατέστησε ο Προμηθέας.
Άρα οι θεοί είναι οι πρώτοι α δ ι κ ο ύ ν τ ε ς, γι' αυτό οι νοησιοκράτες φιλόσοφοι προσπάθησαν, διά του Νοός, να τους καταργήσουν και να αποδώσουν τις χαμένες και κλαπείσες συμπαντικές δυνάμεις στους ανθρώπους.
Για αυτό ο Αναξαγόρας διά του Νοός, ο Θουκυδίδης διά του εφηρμοσμένου Νοός, ο Ευριπίδης διά του τραγικού Νοός, προσπάθησαν να καταργήσουν τους θεούς, θεωρώντας ότι οι άνθρωποι έχουν όλες εκείνες τις απαιτούμενες εκ του Όντος δυνάμεις ώστε να καταφέρουν να φέρουν εις πέρας την οντολογική τους εδώ αποστολή.
Γι' αυτό έμμεσα ο Σωκράτης συνδυάζει το Νού με τις θείες δυνάμεις ώστε να θ υ μ η θ ο ύ ν οι Άνθρωποι όσες δυνάμεις τους αναλογούν.
Ο Ερμής εις την τραγωδίαν του Αισχύλου «Προμηθεύς Δεσμώτης» αποστέλλεται από το Δία στον τιμωρημένο Προμηθέα προκειμένου να του εκμαιεύσει μυστικά, να μεταφέρει μηνύματα μετάνοιας στον Πατέρα Θεών και Ανθρώπων, ώστε ο Προμηθέας να συγχωρεθεί και να παύσει το τιμωρητικό του μαρτύριο επειδή έδωσε τον τρόπο του πυρός στους ανθρώπους.
Από το μήλο της παλαιάς διαθήκης προς τον τρόπο της τέχνης (πυρός) στην Προμηθεϊκή Τιτάνια κοσμογονία, ο άνθρωπος μαθαίνει ότι θα πρέπει να βαδίσει το δικό του γήινο τρόπο με τις οντολογικές δυνάμεις του Ανθρωποεαυτού που αναλογούν και στον Άνθρωπο και στη Γαία.
Ο Προμηθεύς ομιλεί εκπληκτικά απαξιωτικά στον αγγελιαφόρο των Θεών. Δεν θα πρέπει πάντως να ξεχνούμε ότι ο Προμηθεύς είναι αυτός ο οποίος μ η τ ι ά τ α ι, σκέπτεται από πριν, από παλαιά, είναι δύναμις οντολογικής συνεχείας, είναι Τιτάν, «Άνθρωπος» προηγουμένης οντολογικής κατάστασης, ο οποίος διαδοχικά μετέφερε την οντολογική δύναμη των προηγουμένων όντων στο Δία ώστε να κτίσει αυτή τη διάσταση, αυτή τη δύναμη, η οποία συνεχώς αναδιανέμεται από τους προηγουμένους στους επομένους οντικούς εαυτούς.
Αρα ο Προμηθεύς εγνώρισε, το άγνωστο σε εμάς χθες της γης, και μάλλον ήξερε το άγνωστο σε εμάς αύριο της γης.
Επίσης ήξερε ότι ο Δίας είναι απλά οντολογικός εντολοδόχος ώστε με τα οντολογικά υλικά που του αναλογούν να κτίσει την παρούσα γαία, ώστε κατανοούμε την φύσιν των Θεών: θεοί δεν είναι κάτι το ανώτερο ούτε κάτι που χρήζει λατρείας, ούτε κάτι που απαιτεί φόβο και τρόμο. Εντολοδόχοι του όλου είναι, όπως και οι άνθρωποι.
Στα επιχειρήματα του Προμηθέως κ α τ ά του Διός διακρίνουμε την αλήθεια ότι, Άνθρωποι και Θεοί είναι το ίδιο απλά υπηρετούν το Όν από διαφορετικό μετερίζι και σκοπιά: οι Θεοί χειρίζονται την αφηρημένη δύναμιν του Όντος, ενώ οι Θνητοί διαχειρίζονται την συγκεκριμένη δύναμιν του Όντος.
Η πρώτη περνά μέσα από την αναλλοιότητα, ενώ η δεύτερη μέσα από τις πύλες της ζωής και του θανάτου.
Ο Προμηθέας αποκαλύπτει ότι οι θεοί είναι απλές συμπαντικές δυνάμεις όπως και οι άνθρωποι, οι οποίοι απλά κληρονόμησαν τον οντολογικό τρόπο εκ των Τιτάνων και Γιγάντων ώστε να κτίσουν τον κόσμο αυτό, για αυτό και ο Προμηθέας διαλεκτικά έδωσε και στους ανθρώπους τον τρόπο της οντολογικής τους συνεχείας όπως είχε κάνει και με τους θεούς, όπως και οι Τιτάνες και οι Γίγαντες έδωσαν στο Δία τον τρόπο του κεραυνού (της θεϊκής συμπαντικής συνεχείας), παρόμοια έδωσαν και στους ανθρώπους το πύρ (την τέχνη της ανθρωπίνης συμπαντικής συνεχείας).
Ο σφετερισμός των θεών έγκειται στο ότι ελησμόνησαν τους Τιτάνες και το ότι αποτελούν αυτοί οι θεοί α π λ ό κ ρ ί κ ο στην οντολογική αλυσίδα και εθέλησαν να μην δώσουν τα αναμενόμενα στους ανθρώπους ώστε το Όν να συνεχιστεί παντοιοτρόπως.
Αυτό βέβαια το έπραξε ο Προμηθέας, μισεί τους θεούς διότι διείδε ο μέγας Τιτάν την έναρξη της μεγαλυτέρας ο ν τ ο λ ο γ ι κ ή ς α π ά τ η ς: την κατασκευή αδυνάτων ανθρώπων και την κατασκευή ψευδώς δυνατών θεών.
Και αυτό διότι ε κ λ ά π η εκ των θεών η οντολογική δύναμις που αναλογεί στους ανθρώπους, μέρος της αδικίας αποκατέστησε ο Προμηθέας.
Άρα οι θεοί είναι οι πρώτοι α δ ι κ ο ύ ν τ ε ς, γι' αυτό οι νοησιοκράτες φιλόσοφοι προσπάθησαν, διά του Νοός, να τους καταργήσουν και να αποδώσουν τις χαμένες και κλαπείσες συμπαντικές δυνάμεις στους ανθρώπους.
Για αυτό ο Αναξαγόρας διά του Νοός, ο Θουκυδίδης διά του εφηρμοσμένου Νοός, ο Ευριπίδης διά του τραγικού Νοός, προσπάθησαν να καταργήσουν τους θεούς, θεωρώντας ότι οι άνθρωποι έχουν όλες εκείνες τις απαιτούμενες εκ του Όντος δυνάμεις ώστε να καταφέρουν να φέρουν εις πέρας την οντολογική τους εδώ αποστολή.
Γι' αυτό έμμεσα ο Σωκράτης συνδυάζει το Νού με τις θείες δυνάμεις ώστε να θ υ μ η θ ο ύ ν οι Άνθρωποι όσες δυνάμεις τους αναλογούν.
Για αυτό και ο μονοθεϊσμός προσπάθησε επιτακτικά να κ α λ ο π ι ά σ ε ι τον άνθρωπο θέτοντάς τον στο κέντρο του σύμπαντος, χαρίζοντας του τελικά το θεάνθρωπο, ολίγον θεόν και ολίγον άνθρωπον.
Για αυτό και σήμερα διάγουμε το τελευταίο στάδιο της Προμηθεϊκής εκδίκησης κατά το οποίο ο θεός έχει εξαφανισθεί και ο Άνθρωπος απολαμβάνει την Προμηθεϊκή μοναδικότητα και επικυριαρχία του στη γη. Έχει απελευθερώσει τον Προμηθέα και γεύεται την τεχνολογική γνώση του πυρός.
Το εννόησε ο Τιτάνας όταν είπε στον Ερμή ότι μισεί τους θεούς: όπως οι θεοί αδίκησαν παρόμοια και οι άνθρωποι θα αδικήσουν και οι θεοί θα βροντοφωνάξουν ότι μισούν τους ανθρώπους.
Η εννοηθείσα διαμάχη θεών και ανθρώπων μας υπενθυμίζει ότι η γη είναι παιδί αδικίας και ανισορροπίας, για αυτό και θα χαθεί, ώστε το Όν να συνεχίσει την πορεία του στον επόμενο κόσμο όπου η αδικία της γης θα μεταλλαχθεί σε μία άλλη οντολογική αδικία.
Η φράσις του Προμηθέως είναι εκπληκτικής ομορφιάς φιλολογικώς: (στ.975):
«ἁπλῷ λόγῳ τοὺς πάντας ἐχθαίρω θεούς, ὅσοι παθόντες εὖ κακοῦσί μ᾽ ἐκδίκως.».
«Με απλά λόγια νοιώθω άχθος, βάρος, δυνάμεις χθονός, για όλους τους θεούς, διότι ευεργετήθηκαν και μου φέρονται τόσο άδικα».
Ο Προμηθέας νοιώθει για τους θεούς τις δυνάμεις που πηγάζουν από την έ ρ α, την χθονία γη δηλαδή, θέλει να μεταλλάξει και να τροποποιήσει τις δυνάμεις των θεών ώστε να χαθούν όπως και η γη.
Όλο αυτό λανθασμένα βέβαια μεταφράζεται ότι τους μισεί: όμως αγάπη είναι η διατήρηση της γης, μίσος η οντολογική υπέρβασή της.
Για αυτό οι Αθηναίοι φιλόσοφοι, προεξαρχόντων των σοφιστών κατήργησαν τους θεούς, διότι ήξεραν ότι στηρίχθηκαν στην κ λ ο π ή των ανθρωπίνων δυνάμεων τις οποίες προσπάθησαν διά της φιλοσοφίας να επαναποκτήσουν.
Φαίνεται ότι και ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν πόλεμος μοιρασιάς ανθρωπίνων δυνάμεων και δημιουργίας της καινής ανθρωπίνης φύσεως.
Τα επιχειρήματα του Προμηθέως είναι καταλυτικά: αποκαλεί τον Ερμή υπηρέτη του Δία, θεωρεί ότι οι θεοί έχουν νέα παλάτια με παλαιά υλικά και για αυτό επαίρονται αδίκως, επίσης θεωρεί ότι ο Δίας δεν κατέχει όλα τα μυστικά του: κυρίως ο Δίας ανησυχεί να μάθει από ποιόν θα χάσει το θρόνο του.
Ώστε ο Προμηθέας, π ρ ο α ι ώ ν ι ο ς δ ι α μ ο ι ρ α σ τ ή ς δ υ ν ά μ ε ω ν, γνωρίζει ότι θεοί και άνθρωποι είναι απλοί εκτελεστές των οντικών σχεδίων.
Ο Δίας σφετερίσθηκε τις δοθείσες δυνάμεις και τιμώρησε τον Προμηθέα επειδή αποκαθιστά τη δικαιοσύνη: το ότι ο Δίας δεν γνωρίζει ποιος θα του πάρει το θρόνο αποκαλύπτει ότι ΟΙ ΘΕΟΊ ΓΝΩΡΊΖΟΥΝ ΌΣΑ ΤΟΥΣ ΈΧΕΙ ΕΠΙΤΡΑΠΕΊ ΑΠΌ ΤΟ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΊΖΟΥΝ, οι πριν και οι μετά γνωρίζουν περισσότερα.
Άρα θεοί και άνθρωποι είναι σ ε ι ρ ι α κ έ ς δ υ ν ά μ ε ι ς εκτόνωσης της οντικής δυνάμεως: γι' αυτό και οι άνθρωποι στήριξαν τον πολιτισμό τους στη δικαιοσύνη, διότι ο κόσμος είναι προϊόν θείας αδικίας.
Άρα διά της δικαιοσύνης α μ ύ ν ον τ α ι στη θεία αδικία, διότι ξέρουν ότι και αυτοί εάν ως άνθρωποι παραμείνουν άδικοι κάποιοι θα τους πάρουν τα ηνία όπως και στον Δία τα πήραν οι άθεοι άνθρωποι της φιλοσοφίας.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε την εμμονή του Σωκράτους και του μονοθεϊσμού με τη δικαιοσύνη: η δικαιοσύνη σ τ α μ α τ ά τη συμπαντική ροή όπως αυτή συνεχίσθηκε μέσα από την Διός αδικία: η πιο εγωϊστική αρετή είναι η δικαιοσύνη, διότι θεωρούν οι εμπνευστές της ότι ο Προμηθέας θα τους αφήσει να ζήσουν.
Αλλά το μ υ σ τ ι κ ό του Προμηθέα είναι δεδομένο: κανείς δεν υπάρχει ως δικαιοσύνη ή αδικία αλλά ως συνεχώς μεταβαλλομένη οντολογική δύναμις.
Ο Δίας έπρεπε να είναι άδικος και οι άνθρωποι δίκαιοι: για αυτό τώρα οι άνθρωποι είναι άδικοι, πρέπει να κινηθεί το όν.
Για αυτό εμφανίσθηκε ο χριστιανισμός: έπρεπε να η ρ ε μ ή σ ε ι διά της δικαιοσύνης τα πλήθη ώστε να ετοιμασθεί η α δ ι κ ί α που θα κατακλύσει και θα εξελίξει τη γη, διότι όταν ο άνθρωπος κατάλαβε όσα του είπε ο Προμηθέας τίποτε δεν τον σταμάτησε».
Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας
Για αυτό και σήμερα διάγουμε το τελευταίο στάδιο της Προμηθεϊκής εκδίκησης κατά το οποίο ο θεός έχει εξαφανισθεί και ο Άνθρωπος απολαμβάνει την Προμηθεϊκή μοναδικότητα και επικυριαρχία του στη γη. Έχει απελευθερώσει τον Προμηθέα και γεύεται την τεχνολογική γνώση του πυρός.
Το εννόησε ο Τιτάνας όταν είπε στον Ερμή ότι μισεί τους θεούς: όπως οι θεοί αδίκησαν παρόμοια και οι άνθρωποι θα αδικήσουν και οι θεοί θα βροντοφωνάξουν ότι μισούν τους ανθρώπους.
Η εννοηθείσα διαμάχη θεών και ανθρώπων μας υπενθυμίζει ότι η γη είναι παιδί αδικίας και ανισορροπίας, για αυτό και θα χαθεί, ώστε το Όν να συνεχίσει την πορεία του στον επόμενο κόσμο όπου η αδικία της γης θα μεταλλαχθεί σε μία άλλη οντολογική αδικία.
Η φράσις του Προμηθέως είναι εκπληκτικής ομορφιάς φιλολογικώς: (στ.975):
«ἁπλῷ λόγῳ τοὺς πάντας ἐχθαίρω θεούς, ὅσοι παθόντες εὖ κακοῦσί μ᾽ ἐκδίκως.».
«Με απλά λόγια νοιώθω άχθος, βάρος, δυνάμεις χθονός, για όλους τους θεούς, διότι ευεργετήθηκαν και μου φέρονται τόσο άδικα».
Ο Προμηθέας νοιώθει για τους θεούς τις δυνάμεις που πηγάζουν από την έ ρ α, την χθονία γη δηλαδή, θέλει να μεταλλάξει και να τροποποιήσει τις δυνάμεις των θεών ώστε να χαθούν όπως και η γη.
Όλο αυτό λανθασμένα βέβαια μεταφράζεται ότι τους μισεί: όμως αγάπη είναι η διατήρηση της γης, μίσος η οντολογική υπέρβασή της.
Για αυτό οι Αθηναίοι φιλόσοφοι, προεξαρχόντων των σοφιστών κατήργησαν τους θεούς, διότι ήξεραν ότι στηρίχθηκαν στην κ λ ο π ή των ανθρωπίνων δυνάμεων τις οποίες προσπάθησαν διά της φιλοσοφίας να επαναποκτήσουν.
Φαίνεται ότι και ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν πόλεμος μοιρασιάς ανθρωπίνων δυνάμεων και δημιουργίας της καινής ανθρωπίνης φύσεως.
Τα επιχειρήματα του Προμηθέως είναι καταλυτικά: αποκαλεί τον Ερμή υπηρέτη του Δία, θεωρεί ότι οι θεοί έχουν νέα παλάτια με παλαιά υλικά και για αυτό επαίρονται αδίκως, επίσης θεωρεί ότι ο Δίας δεν κατέχει όλα τα μυστικά του: κυρίως ο Δίας ανησυχεί να μάθει από ποιόν θα χάσει το θρόνο του.
Ώστε ο Προμηθέας, π ρ ο α ι ώ ν ι ο ς δ ι α μ ο ι ρ α σ τ ή ς δ υ ν ά μ ε ω ν, γνωρίζει ότι θεοί και άνθρωποι είναι απλοί εκτελεστές των οντικών σχεδίων.
Ο Δίας σφετερίσθηκε τις δοθείσες δυνάμεις και τιμώρησε τον Προμηθέα επειδή αποκαθιστά τη δικαιοσύνη: το ότι ο Δίας δεν γνωρίζει ποιος θα του πάρει το θρόνο αποκαλύπτει ότι ΟΙ ΘΕΟΊ ΓΝΩΡΊΖΟΥΝ ΌΣΑ ΤΟΥΣ ΈΧΕΙ ΕΠΙΤΡΑΠΕΊ ΑΠΌ ΤΟ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΊΖΟΥΝ, οι πριν και οι μετά γνωρίζουν περισσότερα.
Άρα θεοί και άνθρωποι είναι σ ε ι ρ ι α κ έ ς δ υ ν ά μ ε ι ς εκτόνωσης της οντικής δυνάμεως: γι' αυτό και οι άνθρωποι στήριξαν τον πολιτισμό τους στη δικαιοσύνη, διότι ο κόσμος είναι προϊόν θείας αδικίας.
Άρα διά της δικαιοσύνης α μ ύ ν ον τ α ι στη θεία αδικία, διότι ξέρουν ότι και αυτοί εάν ως άνθρωποι παραμείνουν άδικοι κάποιοι θα τους πάρουν τα ηνία όπως και στον Δία τα πήραν οι άθεοι άνθρωποι της φιλοσοφίας.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε την εμμονή του Σωκράτους και του μονοθεϊσμού με τη δικαιοσύνη: η δικαιοσύνη σ τ α μ α τ ά τη συμπαντική ροή όπως αυτή συνεχίσθηκε μέσα από την Διός αδικία: η πιο εγωϊστική αρετή είναι η δικαιοσύνη, διότι θεωρούν οι εμπνευστές της ότι ο Προμηθέας θα τους αφήσει να ζήσουν.
Αλλά το μ υ σ τ ι κ ό του Προμηθέα είναι δεδομένο: κανείς δεν υπάρχει ως δικαιοσύνη ή αδικία αλλά ως συνεχώς μεταβαλλομένη οντολογική δύναμις.
Ο Δίας έπρεπε να είναι άδικος και οι άνθρωποι δίκαιοι: για αυτό τώρα οι άνθρωποι είναι άδικοι, πρέπει να κινηθεί το όν.
Για αυτό εμφανίσθηκε ο χριστιανισμός: έπρεπε να η ρ ε μ ή σ ε ι διά της δικαιοσύνης τα πλήθη ώστε να ετοιμασθεί η α δ ι κ ί α που θα κατακλύσει και θα εξελίξει τη γη, διότι όταν ο άνθρωπος κατάλαβε όσα του είπε ο Προμηθέας τίποτε δεν τον σταμάτησε».
Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου