Ο Σωκράτης και ο Μύθος με τα τζιτζίκια

Σωκράτης:

" Όπως φαίνεται, έχουμε καιρό και μάλιστα νομίζω πως, μέσα στην πνιγηρή ζέστη, μας παρατηρούν οι τζίτζικες, καθώς τραγουδούν και μιλούν μεταξύ τους πάνω από το κεφάλι μας.
Έτσι, αν έβλεπαν και εμάς να κάνουμε ότι και οι περισσότεροι, δηλαδή μέσα στο μεσημέρι να μην συζητούμε, αλλά, με το τραγούδι τους, να νανουριζόμαστε και να ελαφροκοιμόμαστε, μια και ο νους μας βρίσκεται σε αδράνεια, δίκαια θα γελούσαν σε βάρος μας..
νομίζοντας μας για δούλους που ήρθαν εδώ σε αυτούς να βρουν καταφύγιο, και, όπως τα πρόβατα, περνούν το μεσημέρι τους παίρνοντας έναν ύπνο γύρω από την πηγή.
Αν όμως μας έβλεπαν να συνομιλούμε και να περνούμε δίπλα τους χωρίς να μας παρασύρει η γοητεία των φωνών τους, σαν να πλέουμε πλάι σε Σειρήνες ανεπηρέαστοι, μπορεί από θαυμασμό να μας έδιναν γρήγορα το δώρο που έχουν από τους θεούς, για να το δίνουν στους ανθρώπους.
Φαίδρος: Μα τι είναι αυτό που έχουν; Γιατί, όπως φαίνεται, δεν έχει τύχει να το ακούσω.
Σωκράτης: Και όμως δεν αρμόζει σε έναν φιλόμουσο να μην έχει ακούσει αυτά τα πράγματα.
Λέγεται λοιπόν, πως κάποτε, πριν ακόμα γεννηθούν οι Μούσες, τα τζιτζίκια ήταν άνθρωποι.
 Όταν όμως γεννήθηκαν οι Μούσες και εμφανίστηκε το τραγούδι, κάποιοι από εκείνους τους ανθρώπους, τόσο πολύ αναστατώθηκαν από την ηδονή της μουσικής, ώστε τραγουδώντας αμέλησαν να φάνε και να πιουν, και χωρίς να το καταλάβουν, πέθαναν και από αυτούς ύστερα δημιουργήθηκε το γένος των τζιτζικιών, και πήρε από τις Μούσες τούτο το βραβείο, δηλαδή από τότε που θα γεννηθεί να μην έχει καθόλου ανάγκη από τροφή, αλλά χωρίς τροφή και ποτό, να αρχίζει αμέσως να τραγουδά μέχρι να πεθάνει, και μετά από αυτά, να πάει να μένει κοντά στις Μούσες και να τους αναγγέλλει ποιος από τους ανθρώπους εδώ στην γη τιμά ποιαν από εκείνες.
Και έτσι, αναγγέλλοντας στην Τερψιχόρη ποιοι την έχουν τιμήσει στους χορούς, τους κάνουν πιο αγαπητούς σε αυτήν, και στην Ερατώ αναγγέλλουν ποιοι την έχουν τιμήσει με τα ερωτικά τραγούδια, και στις άλλες το ίδιο, ανάλογα την ιδιαιτερότητα της στιγμής που αρμόζει στην κάθε μία.
Και στην Καλλιόπη, την μεγαλύτερη σε ηλικία από τις Μούσες, και στην Ουρανία, που έρχεται αμέσως μετά στην σειρά, αναγγέλλουν εκείνους που ζουν με την φιλοσοφία και τιμούν την τέχνη των Μουσών αυτών, αφού τούτες εδώ, ενδιαφέρονται για τα γεγονότα του ουρανού και τους θεϊκούς και ανθρώπινους λόγους, και εκφράζουν την τέχνη τους με την ομορφότερη φωνή.
Έτσι λοιπόν, όπως φαίνεται, για πολλούς λόγους πρέπει να μιλήσουμε και να μην κοιμηθούμε το μεσημέρι."

Πλάτων, "Φαίδρος" (μετάφραση Παναγιώτης Δόικος, εκδόσεις Ζήτρος)