Translate

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

"Οι Τωρινοὶ έχουν φάγει: Τρελλόχορτον και έχουν πιεί: Τρελλόνερον.."

 "Οἱ Τωρινοὶ ἔχουν φάγει: ΤΡΕΛΛΟΧΟΡΤΟΝ καὶ ἔχουν πίει: ΤΡΕΛΛΟΝΕΡΟΝ. Φεύγουν ἀπό τὴν ΗΜΕΡΑΝ καὶ πηγαίνουν εἰς τὴν ΝΥΚΤΑ. Ζητοῦν ἀπὸ τὴν Νύκτα τὰ ἔργα τῆς Ἡμέρας. Ζητοῦν ἀπὸ τὴν ΝΥΚΤΑ τὰς ΤΕΧΝΑΣ... ΓΡΑΜΜΩΝ καὶ ΧΡΩΜΑΤΩΝ... Πηγαίνουν εἰς τὸ Ἔρεβος νὰ ἰδοῦν τὸ Φῶς. Εἰς τὸ ΠΑΡΙΣΙ... ΜΟΝΑΧΟΝ..."
   Έτσι ξεκινά μία από τις πιο δυνατές παραγράφους από το βιβλίο "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΧΡΩΜΑ",  για το "τι εστί Ευρώπη" και ειδικότερα Γερμανία, από τον Περικλή Γιαννόπουλο. Γράφτηκε 100 χρόνια πριν αλλά τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Η  λαίλαπα των άτεχνων και άψυχων που λέγονται Γερμανοί , που δεν έχουν να διδάξουν ούτε να παράγουν τίποτα. Ένα μείγμα πολυεθνικών χωρίς μνήμη προγονική και με μοναδικό κατόρθωμα τους δύο κατά αποκλειστικότητα -και μοναδικούς στην ιστορία του κόσμου- παγκόσμιους πολέμους, σε μικρότερο από αυτών των 30 χρόνων χρονική απόσταση μεταξύ των. Στα παρακάτω αποσπάσματα με μοναδικό τρόπο περιγράφει την σχέση των Γερμανών με την τέχνη.(!)
Αλλά ας αφήσουμε τον θείο Περικλή να μας το αναλύσει.

 "Ἔλθωμεν, λοιπὸν εἰς τὰς Εὐρώπας. Καὶ κατ᾿ ἐκλογήν! καὶ κατὰ προτίμησιν! καὶ κατ᾿ ἐξοχήν! εἰς τὰς Σκοτεινοτάτας! τὰς Ὑγροτάτας! τὰς Καρβουνοειδεστέτας! τὰς Σαπιωτάτας! Εἰς αὐτὰς τὰς Γερμανίας, ὅπου πηγαίνουν οἱ μισοὶ Ἕλληνες καὶ γίνονται μὲν Σοφολογιώτατοι ἀλλὰ καὶ ἀποδασκαλίζονται ἀλλὰ καὶ
ἀπομιστριωτίζονται ἀλλὰ καὶ ἀποντοτορώνονται.
Ἄλλως τε αἱ Γερμανίαι μὲ τὰ ἑκατομμύρια στερεοτυπωμένα φθηνὰ γρουσούζικα βιβλία, ἐγέμισαν τὰ κεφάλια τῆς Εὐρώπης Γερμανοϊδέες, ἄλλως τε οἱ νικημένοι Γάλλοι, κατὰ λόγον φυσικόν, ἐδέχθησαν εἰς τὸν σβέρκον των καὶ τὰ λεξικὰ τοῦ Νικητοῦ, ἄλλως τε διὰ νὰ νικηθοῦν θὰ εἰπῇ ὅτι δὲν ἦσαν τίποτε, ἄλλως τε καὶ αὐτοὶ ὑπεδέχθησαν τὸ Βόρειον.... Φῶς!
  Άλως τε καὶ τὰ Σκότη καὶ τὰ ὁμιχλώματα καὶ τὰ ἀγριώματα, τόσον ὅσον ἐνδιαφέρει ἐμᾶς, εἶναι περίπου τὰ αὐτὰ εἰς τὰ Λονδῖνα, εἰς τὰ Μόναχα καὶ εἰς τὰ Παρίσια ὅπου πηγαίνουν οἱ ἄλλοι μισοὶ τωρινοὶ καὶ ἀποκοκορικίζονται, καὶ ἀποφαυλίζονται, καὶ ἀποπροστυχιὰζονται καὶ ἀποκοκοτίζονται, τὰ Σάπια Παρίσια, τὸ Κρεατοπὰζαρο Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως.
 Ἔλθωμεν λοιπὸν εἰς τὰ Μόναχα.
Ἐκεῖ οὐρανὸς Κλειστός. Αἰωνία Συννεφιά. Αἰωνία Μαυρίλα. Αἰώνιον Πένθος. Αἰωνία Ὁμίχλη, Αἰωνία Πάχνη. Αἰωνία Ὑγρασία. Αἰωνία Μούχλα. Αἰωνία Σαπίλα. Καμπουρογραμμία Γῆς. Ξυλογραμμία δένδρων. Καὶ βάρος καὶ πάχος καὶ πύκνα ἀέρος. Καὶ στούπωμα τῶν πάντων μὲ μπαμπάκια ὁμίχλης.
Ὁ Οὐρανὸς κλειστός. Ἡ Γῆ κλειστή. Ὁ Ἀέρας κλειστός. Τὸ Σπίτι κλειστόν. Τὸ Ροῦχον κλειστόν. Τὸ Σῶμα κλειστόν. Ὁ Ἄνθρωπος κλειστός. Τὸ Πνεῦμα κλειστόν. Ὁ Οὐρανὸς σκότος. Ἡ Γῆ πένθος. Τὰ Φῶτα λύπη. Τὰ Ζῷα μελαγχολία. Ὁ Ἀέρας ὑγρὰ πηκτὴ μαυρίλα. Ὅλος ὁ ΕΞΩ ΚΟΣΜΟΣ σπρώχνει τὸν Ἄνθρωπον εἰς ἕνα καταφύγιον, εἰς ἕνα ὑπόγειον.
Καὶ ἐκεῖ ζῇ μίαν ζωὴν τεχνητήν.  

Τὸ Πνεῦμα καὶ αἱ Τέχναι εἶναι Ἐπιστῆμαι, εἶναι Μηχανήματα, ἐμπορεύματα, βιομηχανήματα. Κάμετε μίαν εἰκόνα, ἕνα ἄγαλμα, ὅπως καὶ κάθε ἄλλη μηχανὴ καὶ βίδα.
Καὶ ζῇ ἐκεῖ μὲ ἕνα ψεύτικον Φῶς, μίαν ζωὴν ψεύτικην. Ψεύτικον Φῶς. Ψεύτικον πνεῦμα. Ψεύτικαι τέχναι.
Γνωρίζει τὸ ἀληθινὸν φῶς, τὸ ἀληθινὸν πνεῦμα, τὴν ἀληθινὴν τέχνην ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Ἰταλίαν, τὰ βιβλία.
Ὁ Εὐρωπαῖος μιμεῖται τὴν Ἐξωτερικὴν Φύσιν μὲ τὴν Ἐσωτερικήν του Φύσιν.
Ὁ Εὐρωπαῖος μιμεῖται τὴν Καμπουρογραμμίαν τῆς Γῆς του, τὴν ξυλογραμμίαν τῶν φυτῶν του, τὴν μαυρότητα, τὴν ὑγρότητα, τὴν χονδρότητα τῶν φυτικῶν ἀντικειμένων, τὴν μεστότητα χυμῶν, κορμῶν, καὶ κλάδων, τὴν βαθυπρασινότητα τῶν φυλλωμάτων, τὴν μαυρίλαν τῶν Σκιῶν, τὸ Χοιρομηρικὸν Πάχος τοῦ Ἀέρος.
Ἕνας Γερμανός, λόγου χάριν, μὲ Σῶμα ὑλικῆς συστάσεως καὶ γραμμικῆς λεπτότητος Πελασγικοῦ βάθρου, μὲ στόμαχον, εἰς τὸν ὁποῖον ἡ μπίρρα ἀγωνίζεται νὰ τρίψῃ τὰ δυνατώτερα λουκάνικα καὶ τὰ ξυλωδέστερα λαχανικά, μὲ ἐγκέφαλον παχύν, βαρύν, πυκνόν, σκοτισμένον, ὁμιχλώδη, λαβυρινθώδη ἀπὸ τοὺς ἐσωτερικοὺς ἀτμοὺς τῶν ζυμώσεων καὶ στουμπωμένον ἀκόμη ἀπό τὸν πεπιεσμένον ἀτμὸν ἑκατὸν ἀτμοσφαιρῶν τῆς ὁμιχλογερμανοσοφίας καὶ ἀκόμη ἀπό τους καπνοὺς τῆς πίπας, μιμεῖται ὅ,τι βλέπει πάντοτε... μὲ ἕνα ζευγάρι γυαλιά, συνήθως μὲ δύο, ὄχι σπανίως μὲ τρία, καὶ ἐκφράζει διὰ τῆς Τέχνης του ὅ,τι εἶναι ἡ Γῆ του καὶ ὅ,τι εἶναι αὐτός. Ἔπειτα τὸ βλέπει, τὸ εὑρίσκει ὅμοιον, τοῦ ἀρέσει καὶ ἔπειτα τρέχει, φορεῖ τὴν ρόμπα του, φορεῖ τὴ σκούφια του, ἀνάβει τὴν σόμπα του, κρεμιέται εἰς τὴν πίπαν του, μένει ἐκεῖ ὀκτὼ μῆνες καὶ σοῦ πετᾷ 32 τόμους Αἰσθητικῆς, ὅπου ὅλο τὸ Ὡραῖον τῆς οἰκουμένης ἐξηγεῖται, σχολιάζεται, διορθώνεται, κατὰ τὴν ρόμπα, τὴν πίπα, τὴν σκούφια καὶ τὴν βαρβαροσαπίλα κάθε Φονπρίτς, Μπουρούμπρουμπούψ, Γκεμποργκενλιοῦχενχφστυξ.
Τί διάβολον θέλει ὁ Γερμανός, ὁ Σουηδός, ὁ Παρισινός, ὁ Λονδρέζος νὰ ὁμιλῇ διὰ πράγματα... ποὺ δέν βλέπει!
Καὶ νὰ νομοθετῇ ἐπὶ πραγμάτων ποὺ δὲν βλέπει.
Αἱ γραμμικαὶ καὶ χροϊκαὶ τέχναι ὅλαι εἶναι Γραμμαὶ καὶ Χρώματα. Καὶ ὁ κάθε Γερμανός, Σουηδός, Παρισινός, Λονδρέζος πηγαίνει... εἰς τὴν Ἰταλίαν διὰ νὰ ἰδῇ οὐρανόν, ἀέρα, σύννεφα, γῆν, φυτά, ζῷα, διὰ νὰ ἰδῇ Γραμμὰς καὶ Χρώματα! 



Ὁ Γερμανὸς εἶναι Στραβός.
Καὶ μὲ τὴν ὑπομονήν του ἡ ὁποία ἐμελαγχόλησεν ὅλους τοὺς γαϊδάρους τῆς οἰκουμένης, θέλων νὰ μάθῃ, νὰ προφιτίρῃ, νὰ μισθωθῇ, ἀπεστραβώθη ἀπὸ τὸ διάβασμα. Παχύς, λουκανικῶς λαδερός, χοιρομηρικός, πτωχός, πειναλέος, καὶ Στραβός, βλέπει μὲ τὰ ἀγριόχερά του.
Διὰ νὰ ζωγραφήσῃ θέλει ὑλικὰ τῆς ἐσχάτης φτώχιας, θέλει λινάτσα ἄγρια, ἑκατὸν φορὲς ἀγριωτέραν ἀπὸ κάθε καραβόπανον· θέλει μπογιὲς λαδερές, παχειές, πηκτές, σάλτσες· θέλει πινέλο βοῦρτσα ἀλόγου· θέλει νὰ κολλήση τὶς μπογιὲς μὲ τὸ μυστρί, ὅπως τὴν μουστάρδα εἰς τὸ ψωμί του· θέλει νὰ μυρίζῃ ἡ μπογιά· θέλει νὰ πίνῃ ἡ ἀγριολινάτσα τὶς μπογιὲς καὶ θέλει νὰ φάῃ αὐτὸς λινάτσα καὶ μπογιὲς καὶ βοῦρτσες καὶ κορνίζα. Νά ὁ ζωγράφος εἰς τὸ ἐργαστήριόν του: σόμπα, ρόμπα, σκούφια, πίπα.
Τὸ Σάπιον Φῶς περνᾷ τὰ παπλώματα τῶν ὁμιχλῶν καὶ διαθλᾶται· περνᾷ τοὺς λασπώδεις, καρβουνώδεις ἀέρας καὶ θρυμματίζεται· περνᾷ τὰ σκοτεινὰ γυαλιὰ τῶν σπιτιῶν καὶ σαραβαλιάζεται καὶ ἀπονεκρώνεται καὶ ἀποψοφᾷ καὶ φθάνει μουχλοπτωμαΐνη καὶ χάνεται εἰς τὰ σκοτεινὰ ἐσωτερικά, χωρὶς νὰ φθάσῃ εἰς πουθενά, χωρὶς ν᾿ ἀκουμπήσῃ εἰς τίποτε.
Ἡ σόμπα, ἡ λάμπα, ἕνα κερί, φέγγουν περισσότερον ἀπὸ τὸν Ἥλιον. Μία καντήλα εἶναι προτιμοτέρα· εἶναι μία ζωηροτάτη ἑστία φωτίζουσα ἐντελῶς εἰς μίαν ὡρισμένην ἀκτῖνα. Ἐνῷ τὸ Νεκρόφως εἶναι παντοῦ καὶ δὲν φωτίζει τίποτε. Ἕνας μέγιστος ζωγράφος κάμνει τὸ ἐργαστήριόν του σκοτεινὸν φωτογραφικὸν θάλαμον καὶ ἀφίνει μίαν τρυπίτσαν εἰς τὸ ταβάνι.
Ἅμα ἰδῇ λινάτσα, τοῦ μυρίσῃ μπογιὰ -δηλητηριασμένος ἀπὸ μπογιά!- μαίνεται. Σείονται τὰ τρίποδα, βογγοῦν οἱ λινάτσες, τρέμουν τὰ τελάρα. Καὶ ἡ Καλλιτεχνία ἀρχίζει: Στὸκ τσοὺκ πὰφ πούφ· γρονθοκοπήματα, κλωτσήματα, μπατσίσματα, χαστουκίσματα, μὲ μπογιά· οἱ μουστάρδες ἐκόλλησαν εἰς τρία δευτερόλεπτα·  
Νά τὰ ἔξοχα καὶ τὰ θαυμάσια, τὰ ἀνατρεπτικὰ ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ ὡραίου, ὅλου τοῦ ὡραίου τῆς Γῆς, τὰ διὰ δυναμίτιδος ἀνοικτὰ Νέων Κόσμων, τὰ ἐξελικτικά, τὰ ὑπεράνθρωπα...
Γαϊδουροσώματα Βουβαλοσώματα  Κάθε ΣΤΟΥΚ. Καὶ νά ὁ Στούμπ· καὶ νά ὁ Μπέεεκλουκ· καὶ νά  Μπρουπρίτσγάουγαουφ. Καὶ νά ὁ Νέος Προφήτης τοῦ Ὡραίου, ὁ νέος ἐκ τοῦ Βορρᾶ...Ἥλιος ὁ Τρισμέγιστος Φὸν Κουτσουρούκκατσαρόλχερν. Δηλαδὴ ὅλη ἡ ἀνατομία τοῦ Ὡραίου, ὅλη ἡ Παθολογία, ὅλη ἡ Πτωματολογία, ὅλη ἡ Βλακοσοφία, ὅλη ἡ Ἐπιστημονική... κακὴ ψυχρή της ἡμέρα... ἀνάλυσις, ὅλη ἡ διάλυσις τοῦ φωτός, ὅλη ἡ ΧΗΜΕΙΑ ὅλη ἡ ἀλχημία τῆς φτώχιας, τῆς πείνας, τῆς κακκοριζικιᾶς, τῆς στραβομάρας, τῆς βουβαλομάρας, τῆς ΨΕΥΤΙΑΣ καί της... Προφιτίρλας! ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρεβώδη τῶν Βορείων ΑΤΙΜΑΣΜΑΤΑ τοῦ ΩΡΑΙΟΥ, ὅλα αὐτὰ τὰ Λύκινα ξεσχίσματα τῶν σαρκῶν τῆς ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ, τὰ ὁποῖα ἐδημιούργησαν αὐτοὶ οἱ τερατοποιοί, ἅμα παρέλαβον ἀπὸ τοὺς ἄλλους βαρβάρους, αἱμοβόρους, κοκκινοβόρους.
Αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐπέδρασαν καὶ εἰς τοὺς Γάλλους καὶ τοὺς Ἄγγλους καὶ κάθε ἄλλους διαβόλους διὰ τῶν ἔργων τῶν καὶ διὰ τῶν ἀπαισιωτέρων των Αἰσθητικῶν καὶ τὰ ὁποῖα μιμεῖσθε Σεῖς, τὰ Γεννήματα τοῦ λαμπροτάτου γηΐνου φωτός, τὰ θρέμματα τῆς ὑπερωραιοτάτης Γῆς τῶν Θεῶν.
Καὶ οἱ θεόζουρλοι ἐντελῶς διὰ τρελλομανδύαν, Ἀθεοφοβότατοι καὶ ἀξιοκρεμαστότατοι ξεκινᾶτε καὶ πηγαίνετε διὰ νὰ διδαχθῆτε τὰς τέχνας τοῦ φωτὸς εἰς τὰ κέντρα τοῦ Σκότους, εἰς αὐτὸν τὸν ὀμφαλὸν τοῦ Ἐρέβους, τὸ Μόναχον.
Σεῖς...
Ἐνῷ ὅλοι οἱ Μεγάλοι Βόρειοι, ὅλοι οἱ Ἄγγλοι ὅλοι οἱ Γάλλοι, ὅλοι οἱ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, οἱ ὁποῖοι εἶπον κάτι φωτεινὸν καὶ ἔγραψαν κάτι, καὶ ἐτραγούδησαν κάτι, καὶ ἐπλησίασαν κατά τι πρὸς τὸ Φῶς δὲν ἐπλησίασαν καθόλου (ἀδιάφορον)
κατεβαίνουν ὅλοι εἰς τὴν Ἰταλίαν διὰ νὰ ἰδοῦν τὸ Φῶς.
Ἄνθρωποι τοῦ ΕΡΕΒΟΥΣ μὲ τὰ φορέματα τοῦ ΛΑΟΥ, φορέσετε τὰ Φορέματα τοῦ ΦΩΤΟΣ. ΝΕΟΙ, ΝΕΟΙ, ΝΕΟΙ ἑτοιμασθῆτε διὰ τὸν Ἀγῶνα τοῦ ΦΩΤΟΣ κατὰ τοῦ ΣΚΟΤΟΥΣ. 
Ἐνδυθῆτε Ρουχικῶς, Σωματικῶς, Πνευματικῶς μὲ ΗΛΙΟΝ. 
Λαμπροστολισθῆτε μὲ τὰ ΦΩΤΑ καὶ τὰ ΧΡΩΜΑΤΑ τῆς Γῆς Σας. 
Καὶ πάρετε τὰ καμιτσίκια τῶν Χρυσῶν Ἀκτίνων καὶ κτυπᾶτε παντοῦ ἀλύπητα καὶ κατακέφαλα τὸ ΜΑΥΡΟΝ.
Διότι ὁ κάθε ἄνθρωπος κάθε Γῆς δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ αὐτὸ νὰ κάμῃ φυσικῶς καὶ ὅ,τι καὶ ἂν θελήσῃ ἄλλο δὲν δύναται παρὰ αὐτό, καὶ αὐτὸ μόνον θὰ κάμνῃ, ὅσον καὶ ἂν νομίζῃ ὅτι κάμνει ἄλλο, ὅσον καὶ ἂν προσπαθῇ νὰ κάμῃ ἄλλο τι· καὶ ὅταν προσπαθῇ νὰ κάμῃ ἄλλο τί, δὲν κάμνει οὔτε αὐτὸ ποὺ δύναται νὰ κάμῃ καὶ χάνει πᾶσαν ἀτομικότητα καὶ γίνεται γελοιωδέστατος καὶ γίνεται τὸ παίγνιον εἰς τὸ ἀρρώστημα καὶ τὸ μασκάρευμα καὶ τὸ πάθιασμα τῆς Γῆς του ὅπως Σεῖς.
Καὶ ὅταν ὁ κάθε Λαός, ὁ οἱοσδήποτε Λαός, παίρνῃ πράγματα ΞΕΝΑ εἴτε θέλων, εἴτε χωρὶς νὰ τὸ καταλαμβάνῃ, ὅπως Σεῖς, τὰ ἀλλάζει καὶ τὰ στραβώνει, καὶ τὰ μεταμορφώνει ὅπως Σεῖς.
Καὶ ὅταν ὁ οἱοσδήποτε Λαὸς παίρνῃ πράγματα ΞΕΝΑ καὶ ἄσχετα πρὸς τὴν Φύσιν του καὶ τὴν Γῆν του εἶναι ΨΕΥΤΗΣ, ΨΕΥΤΗΣ, ΨΕΥΤΗΣ.
Καὶ ὅταν ὁ Σκοτεινὸς Λαὸς παίρνῃ τοῦ Φωτεινοῦ τὰ πράγματα καὶ ὁ Φωτεινὸς τοῦ Σκοτεινοῦ εἶναι καὶ οἱ δυὸ παρομοίως ΤΡΕΛΛΟΙ.
Καὶ ὅταν ὁ Σκοτεινὸς Λαὸς παίρνῃ τὰ πράγματα τοῦ Φωτεινοῦ, τὰ σκοτεινιάζει καὶ τὰ σκοτώνει καὶ τὰ ξεπατώνει.
Καὶ ὅταν ὁ Φωτεινὸς Λαὸς παίρνῃ τὰ πράγματα τοῦ Σκοτεινοῦ... Στραβώνεται.
Καὶ ὅταν οἱ Σκοτεινοὶ Λαοὶ παίρνουν εἰς τὰ χέρια των τὸ ΠΝΕΥΜΑ καὶ τὰς ΤΕΧΝΑΣ, τὸ Πνεῦμα γίνεται ΣΚΟΤΟΣ, τὸ ΩΡΑΙΟΝ γίνεται ΦΡΙΚΗ, ΖΩΗ γίνεται ΚΟΛΑΣΙΣ.
Καὶ ὅταν ἡ ΕΛΛΑΣ σιγᾷ, παύει κάθε ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ. 
Καὶ ὅταν ὁ ΕΛΛΗΝ σιγᾷ, καταργεῖται ὁ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. 
Καὶ ὅταν ὁ ΕΛΛΗΝ μιμῆται ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, αὐτοκτονεῖ καὶ οὐκ ἔστιν ἐπὶ Γῆς ΕΛΛΗΝ. 
Καὶ οὐκ ἔστιν ἐπὶ Γῆς ΦΥΣΙΣ. 
Καὶ οὐκ ἔστιν ΠΝΕΥΜΑ. 
Καὶ οὐκ ἔστιν ΩΡΑΙΟΝ.
Καὶ σεῖς πηγαίνετε ἐκεῖ διὰ νὰ εὑρῆτε Φῶς, Ζωήν, Τέχνας. Καὶ σεῖς πηγαίνετε εἰς τὰς Γαλλίας διὰ τὰ ἀνάλογα ἀηδέστατα καθ᾿ ὅλην τὴν Γραμμήν!
Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ εὐρωπαϊκά: Γραμμαί, Χρώματα, φυσικά, ἁρμονικά, καὶ καλὰ καὶ ἅγια δι᾿ αὐτοὺς ἐκεῖ, ἀλλὰ βαρβαρώτατα καὶ ἀχρειότατα δι᾿ ἡμᾶς ἐδῶ, μεταφέρονται ΕΔΩ -ἔστω καὶ ὑπὸ τοὺς καλλιτέρους ὅρους, φαντασθῆτε ἔργα τῶν τωρινῶν τεχνοτροπιῶν περίφημα, φαντασθῆτε ἕνα λαμπρὸν ἑλληνικὸν κτίριον Μουσείου, ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρον Ἀληθείας, Ἐντιμότητος, τὸ Φῶς νὰ εἶναι μὲν διευθετημένον ὅπως θέλετε, ἀλλ᾿ ὄχι ἐμποδισμένον, νὰ μὴ μᾶς εἰσάγετε δηλαδὴ εἰς ἕνα τεχνητὸν ὑπόγειον Γερμανικῆς ζυθοποσίας ἢ Σουηδικῆς καταχνιᾶς ἢ Ἀγγλικῆς καρβουνομαυρίλας,- κτυπῶνται ἀπὸ τὸ ΦΩΣ ΜΑΣ, ἀπογυμνοῦνται καὶ ἀποκαλύπτονται -διὰ τὸ ἰδικόν μας φῶς, διὰ τὰ ἰδικά μας ΜΑΤΙΑ- ΤΡΙΣΒΑΡΒΑΡΩΤΑΤΑ, ΤΡΙΣΘΗΡΙΩΔΕΣΤΑΤΑ.
    Καὶ Σεῖς ποὺ χάσκετε καὶ θαυμάζετε καὶ ἀφήνετε τὴν λαμπροτάτην σας Ἡμέραν καὶ πηγαίνετε εἰς τὴν Νύκταν καὶ μιμεῖσθε τὴν ΤΕΧΝΙΚΗΝ ΦΡΙΚΑΛΕΟΤΗΤΑ εἶσθε... ΘΕΟ-ΠΑΛΑΒΩΤΑΤΟΙ καὶ δημιουργεῖτε ΤΕΧΝΑΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑΣ, ΚΑΚΟΗΘΕΣΤΑΤΑΣ, ΑΤΙΜΟΤΑΤΑΣ... ἀφοῦ οὔτε αἱ Γραμμαί των, οὔτε τὰ Χρώματά των δύνανται νὰ σταθοῦν εἰς τὸ Ἐσωτερικὸν Φῶς, ἀδυνατοῦν νὰ ἀντικρύσουν τό... ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ ΦΩΣ, ἀδυνατοῦν νὰ παρουσιασθοῦν ἐνώπιον τῶν θεῶν.
Καὶ διατί; Διατί; Διατί; Διατί;  
Μνήσθητί μου ΝΕΕ ὅταν θὰ ἔλθῃς εἰς τὴν Ἑλληνικήν Σου Βασιλείαν διότι... εἰς τὴν Εὐρώπην εἶναι ΝΥΚΤΑ."


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου