Η διαφορά της πονηριάς από την εξυπνάδα, ή «Γιατί ο Σίσυφος δεν μπορεί να στερεώσει τον βράχο».

Τελικά πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να διαχωριστεί το αυτονόητο. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να μπερδεύουμε την ύψιστη μορφή βλακείας κατά τον Λεμπέση με την νοημοσύνη. Ένα στοιχείο που πάντα παραβλέπουμε είναι ότι ο απατεώνας είναι ουσιαστικά αυτός που διαπράττει το έγκλημα του όχι λόγω εξυπνάδας αλλά λόγω ανοχής των θυμάτων του...
Και φίλοι μου η ανοχή είναι παράγωγο της αδυναμίας. Της πνευματικής, σωματικής ή οικονομικής. Αυτό σε μια κοινωνίας που αποδομείται είναι πασιφανές, αν και τα πρώτα θύματα συνήθως δέχονται τον χλευασμό των υπολοίπων (βέβαια και οι υπόλοιποι μετά δέχονται τον χλευασμό των πρώτων θυμάτων).  Τώρα ίσως να προλογίζω την ιστορία λίγο περίεργα αλλά ο σκοπός είναι να μην μπω σε αρνητική κριτική με γνώμονα την κακία αλλά την συμπόνια, πράγμα που δεν είναι εύκολο πάντα...

   Η βασιλική καταγωγή του Σίσυφου μας δείχνει το λαϊκό ρητό «άμα δεν είσαι λέρα δεν οδηγάς γαλέρα», και ο ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας της γνωστής Κορίνθου για να εξασφαλίσει νερό για την ακρόπολη του πρόδωσε στον Ασωπό την σχέση της κόρης του με τον Δία. Το προσωπικό όφελος που μας βάζει σε καυγάδες έχει προέκταση στον μύθο.
Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί πολιτικοί έχουν εξασφαλίσει ψήφους με νόμους για την νομιμοποίηση αυθαιρέτων μόνο που τότε δεν χρειάζονταν και ηλεκτρικό, το ρεύμα τότε ήταν παιχνίδι για θεούς.
 Έτσι ο Ήρωας μας έκανε το πάνθεον μαντάρα για να βολέψει την κλίκα του, ότι έκαναν οι «ψηφοφόροι» της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα για μια θέση σκουπιδιάρη ή νοσηλευτή.
Τα Φύλλα της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως είναι γεμάτα από τέτοια «διαμάντια» με πρώτο και καλύτερο τους νοσοκομειακούς διορισμούς παλιννοστούντων όταν ο «υπόδικος» ήταν υπουργός στην πρώτη κυβέρνηση του Κώστα του Τουρκοφάγου των Ιμίων.

Ναι αλλά όταν τα βάζεις με την δύναμη χρησιμοποιώντας την πονηριά και το κάρφωμα το μέλλον σου είναι ζοφερό. Είτε είναι ο Δίας ή ο κυρίαρχος λαός (που μόλις καταλάβει την δύναμη του βλέπω πολλούς να έχουν το μέλλον την Μαρίας Αντουανέτας),
Μόλις συνέλθουν από την ταραχή τότε η ανακατώστρα μετράει τις μέρες της πάνω στην γη ανάποδα. Έτσι ο Δίας που είναι ανθρώπινος σε σχέση με τον Ιεχωβά (πράγμα πολύ φυσικό μιας και οι Έλληνες πάντα προσευχόταν όρθιοι, εκτός αν έκαναν καμιά χοντράδα και έπρεπε να ικετέψουν) τον έστειλε στον Άδη.

Όπως οι κλασικές κουτσομπόλες που ξέρουν ότι αυτό που κάνουν είναι επιζήμιο αλλά συνεχίζουν να το κάνουν, ο Κυρ Σίσυφος (αν ήταν γυναίκα και ζούσε σήμερα θα τον αποκαλούσαν «Κυρά Κατίνα») τα έκανε άνω κάτω κι εκεί που πήγε. Φυλάκισε τον Άδη (σήμερα θα το περιγράφαμε στην φράση «ξέρω που ήσουν μωρή αλλά δεν μιλάω γιατί είμαι Κυρία», δηλαδή ο έμμεσος εκβιασμός που κλειδώνει το θύμα).
Αλλά όπως και ο Θάνατος αυτό δημιούργησε τον Αλυτρωτισμό, κάτι σαν την υπηρεσία αποξήρανσης της Κωπαΐδας και το Φιλόπτωχο ταμείο που βγάζει τον άστεγο εκτός συσσιτίου μετά από τρία χρόνια.
Οι πεθαμένοι έμειναν απέθαντοι χωρίς να είναι αθάνατοι, σαν το ελληνικό κράτος που ενώ ουσιαστικά έχει καταντήσει δημαρχείο των Βρυξελλών το μόνο που έχει σαν αυτόνομη αρμοδιότητα είναι η έγερση και η υποστολή της παλιάς του σημαίας. Άλλωστε και στην κατοχή οι Γερμανοί σ’ έναν μικρότερο ιστό άφηναν να κυματίζουν οι ελληνικές σημαίες ή το δημόσιο είχε την ελληνική σφραγίδα που έμπαινε προτελευταία στα κατοχικά διατάγματα.  Μεγάλη ζημιά δηλαδή και για τον επάνω και για τον κάτω κόσμο.

Εκεί ο Άρης (ο πόλεμος είναι πάντα σωτήριος για μια τέτοια κατάσταση μιας και η νοικοκυρά αναλαμβάνει τις ευθύνες τις και στέλνει την πονηρή γειτόνισσα στον έξω από δω) κατεβάζει ξανά στον Άδη τον πονηρό Πελοποννήσιο που του έχει μείνει μια ακόμα πονηριά να κάνει. Βάζει την γυναίκα του στο κόλπο (το έθιμο διατηρείται από εμπόρους στις μέρες μας που χρεοκοπούν την επιχείρηση και την ξανανοίγουν στο όνομα της γυναίκας τους) και τον αφήνει άταφο.
Η διπλωματία που στην αρχαία Ελλάδα μαζί με το εμπόριο και την κλοπή (τυχαίο; Δεν νομίζω) είχε το πρόσωπο του Ερμή (από τότε όλες οι κεντρικές εμπορικές οδοί που γίνονται και οι περισσότερες νόμιμες κλοπές, όπως π.χ. τα επώνυμα ρούχα «ο κούκος αηδόνι», ονομάζονται «Ερμού») χώνει στον Άδη τον παλικαρά μας και έτσι ησύχασε η πλάση.

Και επειδή οι κριτές των νεκρών ξέρουν την διαφορά του πονηρού από τον έξυπνο (σε αντίθεση με το δικό μας δικαστικό σύστημα που επιβραβεύει την απάτη βάση συντάγματος, ξεκινώντας από την βουλευτική ασυλία και καταλήγοντας στους φοροφυγάδες των Α.Ε. και τον πολυεθνικών) του έβαλαν μια πνευματική τιμωρία που ταλαιπωρούσε το σώμα:
 «Αφού είσαι τόσο έξυπνος και όλοι εμείς τα κορόιδα στερέωσε αυτόν τον βράχο και το μαρτύριο σου θα λάβει τέλος».
Αλλά ελάτε που η εξυπνάδα και η πονηριά είναι κάτι διαφορετικό; Το ίδιο παθαίνουν όλοι όσοι λειτουργούν τον εγκέφαλό τους υποτιμώντας τους γύρω τους.
Η τιμωρία αυτή μας δείχνει πως το βραχυπρόθεσμο ατομικό συμφέρον δεν έχει καλό τέλος. Όταν προκαλείς δυσαρέσκεια για λογαριασμό δικό σου και της κλίκας σου, τότε θα έρθει η στιγμή που οι δυνατοί ή οι πολλοί θα σε τσακίσουν.
Και βέβαια τότε δεν γλιτώνεις ούτε με τον θάνατο.
Η ψευδαίσθηση ότι ελέγχεις τα πράγματα με ψέματα ή απάτες έχει απάντηση με βάση την παροιμία «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται».
Βλέπω πολλούς Σίσυφους για τα επόμενα χρόνια να προσπαθούν να ταιριάξουν τον βράχο.