Θερινό Ηλιοστάσιο

Ο μεγαλύτερος ήλιος από τη μια μεριάκι από την άλλη το νέο φεγγάριαπόμακρα στη μνήμη σαν εκείνα τα στήθη.Ανάμεσό τους χάσμα της αστερωμένης νύχτας
κατακλυσμός της ζωής...
Τ’ άλογα στ’ αλώνιακαλπάζουν και ιδρώνουνπάνω σε σκόρπια κορμιά.
"Όλα πηγαίνουν εκεί
και τούτη η γυναίκαπου την είδες όμορφη, μια στιγμήλυγίζει δεν αντέχει πια γονάτισε.
Όλα τ’ αλέθουν οι μυλόπετρεςκαι γίνουνται άστρα.

Παραμονή της μακρύτερης μέρας.

Όλοι βλέπουν οράματακανείς ωστόσο δεν τ’ ομολογεί·πηγαίνουν και θαρρούν πως είναι μόνοι.Το μεγάλο τριαντάφυλλο
ήτανε πάντα εδώστο πλευρό σου βαθιά μέσα στον ύπνοδικό σου και άγνωστο.Αλλά μονάχα τώρα που τα χείλια σου τ’ άγγιξανστ’ απώτατα φύλλα
ένιωσες το πυκνό βάρος του χορευτήνα πέφτει στο ποτάμι του καιρού—το φοβερό παφλασμό.

Μη σπαταλάς την πνοή που σου χάρισετούτη η ανάσα."Απόσπασμα από το ποίημα του Γ.Σεφέρη "ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ"