Έξω από τα "τείχη"

  Πως χωρίζονται οι πόλεις αναγνώστη μου; Από την αρχαιότητα ως τώρα στην πόλη των "πολιτών" και στην πόλη των "μετοίκων". Η κάθε πόλη είναι στοργική με κάποιους και απαθής με κάποιους άλλους. Αυτούς που στρογγυλοκάθονται στο κέντρο της πόλης και αμπελοφιλοσοφούν, αγνοώντας την ύπαρξη αυτών που τους το εξασφαλίζουν...

Η πόλη μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο άνθρωπος ορίζει την ύπαρξη του σύμφωνα με το πως βιοπορίζεται, χωρίς όμως να το κουβεντιάζει, τουλάχιστον ανοικτά. Είναι αυτοί που έχουν "εξασφαλίσει" την ζωή τους στο κέντρο και τις εύπορες συνοικίες και οι υπόλοιποι που ζουν στις φτωχές ή στις "ξεπεσμένες" περιοχές, στις ανάξιες λόγου.

Οι δεύτεροι παλεύουν, μεταξύ της ανεργίας και του μεροκάματου του τρόμου. Τα καλοφτιαγμένα στερεότυπα του Θεσσαλονικού δεν τους αγγίζουν.
Ο μέτοικος μπορεί να γεννήθηκε εδώ, αλλά δεν έχει τα προνόμια του πολίτη αυτής της πόλης. Έτσι, φτιάχνει μία πόλη, έξω από τα "τείχη". 

Και εδώ έρχεται το "άλλο μισό". Το "άλλο μισό" ζει στον φόβο, την άγνοια και την πλημμελή παιδεία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που τους λένε "και πολύ σας είναι". Ο χορτάτος τον νηστικό δεν τον καταλαβαίνει. 

Ως κάτοικος των εργατικών συνοικιών, που πλήττονταν από την κρίση ακόμα και κατά την διάρκεια της "ανάπτυξης", το έχω νοιώσει πολλές φορές. Οι βολεμένοι της πόλης, μιλάνε για υψηλά ιδανικά και υψηλές ιδέες. Για την εξύψωση του πνεύματος και διάφορα "αρώματα" που κρύβουν την μυρωδιά του βόθρου που έχει το βλέμμα  τους. Αυτοαποκαλούνται "διανοούμενοι" για να κρύψουν το "διανοητικά καθυστερημένοι". Προτείνουν λύσεις, εκ του ασφαλούς, λέγοντας πως "καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή", αρκεί να μην την κάνουν οι ίδιοι. 

  Έχοντας μπει πολλές φορές σε δουλειές που είχαν την μυρωδιά των κοπράνων και των ούρων, για ένα "μεροκάματο" βλέπω να μου προτείνουν τον δρόμο αυτόν άνθρωποι που δεν θα περνούσαν, ούτε από έξω από τον χώρο εργασίας μου. Επειδή αναπόφευκτα μπαινοβγαίνω σε αυτά τα "τείχη", κάτι που δεν κάνουν αυτοί ή αν το κάνουν θα είναι οι εργοδότες, ένα κατάλαβα. Πίσω από το επιμελημένα ατημέλητο ντύσιμο τους, το απαλό χεράκι του Ρωμαίου ευνούχου αυλικού και το βλέμμα προσποιητής συμπόνοιας, βρίσκεται η μηχανή που παράγει τις κοπριές που πρέπει να καθαρίσω. Είναι η αληθινή εικόνα των ανθρώπων που ζουν μέσα στα "τείχη", κρυμμένοι πίσω από βρώμικες ιστορίες που τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην. 

  Και εκεί έρχεται το κακό. Όταν σε μία κοινωνία, ένα κομμάτι της δυστυχεί, νομοτελειακά έρχεται η δυστυχία να εξαπλωθεί σαν αρρώστια σε όλη την κοινωνία. Αδιαφορώντας για το "σώμα", που είναι οι εργαζόμενοι της πόλης, το "πνεύμα" έμεινε άστεγο. Χάθηκε η δυνατότητα να διαχειριστούν την κατάσταση που στους αιώνες οδηγεί στην παρακμή. Φτάσανε να μιλάνε αόριστα για πνεύμα έχοντας δώσει υπόσταση στην ρήση του Ηράκλειτου "αυτό για το οποίο μιλάς πολύ είναι συνήθως αυτό που σου διαφεύγει". 
Και όντως, το πνεύμα δεν έχει θέση στο γεμάτο καλοπέραση κορμί τους. Και αυτό γιατί δεν αγκάλιασαν το σώμα που τους έτρεφε στις βιβλικές παχιές αγελάδες. Τώρα έρχονται να πουλήσουν την παλιά συνταγή, αλλά έλα που αν περάσεις τα "τείχη" και το μυαλό σου δεν λιώσει από την ταλαιπωρία, δεν τους έχεις πια ανάγκη. Ξεκινάς να φτιάχνεις την πόλη σου έξω από τα "τείχη" τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πόλη έχει ένα "νεκρό σωματικά και πνευματικά" κέντρο. Ο Επίκουρος για να γλυτώσει από το σάπιο πέρασε έξω από αυτό το "κουκούλι". Χτίζουμε το μέλλον έξω από την χαλασμένη πόλη. 

Μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε και "μέσα" και "έξω", φτιάχνοντας ομάδες ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν όμορφα, αγνά, ευτυχισμένα, χωρίς αυτό να στηρίζεται στην δυστυχία των άλλων.

Υ.Γ: αυτοί που είναι αργά για να τους αγκαλιάσετε.