Ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας. Ας δεχτούμε την μοίρα τους. Την τύχη τους. Τις επιλογές τους. Τα κρυφά ταλέντα τους. Το ύψος τους. Το πάχος τους. Την κακή βαθμολογία. Ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας.
Χωρίς ταμπέλες. Χωρίς προσδοκίες. Χωρίς να χρειάζεται να μας φέρουν πτυχία και διπλώματα. Χωρίς καριέρες.
Ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας έτσι σκέτα.
Ας τους δώσουμε από κείνη τη ωραία αγάπη, την κιμπάρισα. Εκείνη που δεν χρειάζεται καθημερινό μαγείρεμα και φροντίδα για να αποδειχτεί.
Αλλά από κείνη την αγάπη που, όταν θα κοιτάμε τους ουρανούς, θα ξέρουμε πως εκεί κάπου πετάνε με τα δικά τους φτερά.
Αυτά που τους επιτρέψαμε να ανοίξουν.
Και ας έκλεισε η πόρτα του σπιτιού μας φεύγοντας.
Τα παιδιά μεγαλώνουν, αλλάζουν, ξεμακραίνουν, φεύγουν. Δεν θα είμαστε εμείς πάντα το επίκεντρο τους.
Είθε να λογικευτούμε και να τους επιτρέψουμε να νιώσουν την ύπαρξή τους.
Χωρίς ενοχές.
Χωρίς θλίψη καμία.
Γιώβη Βασιλική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου