Μία κατάθεση ψυχής από την Μαρία

"Κόρη μου αγαπημένη, θα σου πω 2 πραγματάκια για μένα.
Την κρίση την βιώνω εδώ και 20 χρονάκια και όχι μόνο την οικονομική.
Συντηρούσα πάντα την οικογένεια μου εντός και εκτός γάμου και όταν έμεινα εκτός με παιδί στην εφηβεία είχα και 500 χιλιάδες χρέη, άνεργη..
Μείωσα στις 250 χιλ και είμαι σε ετοιμότητα.... γιατί μάλλον θα χάσω το σπίτι του παιδιού μου.. Ζούσα "εκτός συστήματος", ονειροπαρμένη, ονειροπόλα δυστυχής.
Η εμπλοκή μου με το τραπεζιτικό σύστημα έγινε σχεδόν "ερήμην" μου και λόγω συγγενών συζύγου και άλλες λεπτομέρειες .
Είχα πάντα το βιβλίο φίλο σταθερό και η απομόνωση με έσωζε από την βρωμίλα και την σαπίλα... Ήμουν και είμαι ...η ..παράξενη (αυτή που έβλεπε τα πράγματα αλλιώς).
Στα νιάτα μου πέρασα και από κόμματα και κομματάκια, για το δίκιο και βρόμιζα όλο και πιο πολύ την ψυχούλα μου . 
Το κλάμα έγινε φίλος, αποσυμφόρηση καθημερινή.
Δεν ζητούσα.... αλλά ήμουν και είμαι εδώ για όποιον χρειάζεται βοήθεια και ξανά απομόνωση να γλύφω τις πληγές.
Πέρασα και το καρκινάκι νάχω να θυμάμαι ...
Έμεινα μακρυά από κόμματα και ανθρώπους εξουσίας συνειδητά και με απέχθεια όταν ... μπορούσα  να "ενταχθώ' ξέρεις γιατί...Kαινούργιος όρος είμαι αφελής συνειδητοποιημένη.
Επίσης είμαι χωριάτα όπως ξέρω και γνωρίζω εγώ τους χωριάτες, αγάπη για τον τόπο μου, ανοιχτή η πόρτα του σπιτιού μου για τον ξένο, δεν κλείνω το μάτι στην αδικία.
Kαι όταν ο γείτονας πονεί γίνεται και δικός μου ο πόνος.
Δεν ξέρω εάν έδωσα αυτά που όφειλα στο παιδί μου (άλλωστε δεν βλεπόμασταν ούτε τώρα, παρά ελάχιστα γιατί πάντα έπρεπε να δουλεύω ή να βοηθώ πάντα),αλλά το βλέμμα του είναι καθάριο, η ψυχή του αμόλυντη και με κάνει τόσο χαρούμενη.
Νιώθω υπεύθυνη για ότι συμβαίνει στην χώρα μου εδώ και χρόνιααααααααα ατελείωτα, γιατί έτσι ή αλλιώς έχω συμμετάσχει σε αυτό...
Για το πως θα βοηθήσω ...; ο δικός μου ο τρόπος είναι απλοϊκός: βοηθώντας δίπλα ...αλλά ....όταν διαπιστώσω ....ότι κάτι αξίζει τον κόπο.
Είμαι εδώ ..
Για μένα οι Αλβανοί και οι Τούρκοι είναι άνθρωποι ..
Η γιαγιά μου η Ευγενία η γεννηθείσα στην Καλλίπολη και ξεριζώθηκε από το Φανάρι στα 19 της μου είπε πως γνώρισε καλούς ανθρώπους που ήταν Τούρκοι και κακούς ανθρώπους που ήταν Έλληνες
Και αυτό "Το ήταν Έλληνες"μέχρι το θάνατο της δεν το συγχώρησε .. δεν το δικαιολόγησε.. δεν το κατάπιε ...δεν το άντεξε ..
"Να πας κόρη μου να πας εκεί που γεννήθηκα και κει που μεγάλωσα να πας "
Δεν πήγα ακόμη.
Μια μικρή περίληψη σου έκαμα μα θα βγάλεις άκρη , ένα είναι σίγουρο:
Δεν φοβούμαι ούτε να δηλώσω. ούτε να γράψω. δεν έχω να κρύψω τίποτα πια.. 
Όταν βρεθείς μπροστά στον τοίχο τον σπάς και έχω σπάσει πολλούς στη μέχρι τώρα ζωή μου, εγώ η νοικοκερά..!
Φιλιά πολλά"

 Η Μαρία από την Κρήτη