"Αλλά ακόμη και ο πιο γενναίος ανάμεσά μας φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό. "

...
"Ασκείτε πραγματικά τόσο κακή επιρροή στους φίλους σας, λόρδε Χένρυ; Τόσο κακή όσο λέει ο Μπάζιλ;"
"Δεν υπάρχει καλή επιρροή, κύριε Γκρέη. Κάθε επιρροή είναι ανήθικη -ανήθικη από επιστημονική άποψη."
"Γιατί;"
"Διότι το να ασκείς επιρροή πάνω σ' έναν άνθρωπο σημαίνει ότι του δίνεις την ίδια σου την ψυχή. Εκείνος τότε δεν έχει τον δικό του φυσικό τρόπο σκέψης, δεν τον φλογίζουν τα δικά του πάθη. 

Οι αρετές του δεν είναι αληθινές. Οι αμαρτίες του, αν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε αμαρτία, είναι δανεικές....
Γίνεται η ηχώ της μουσικής κάποιου άλλου, ο ηθοποιός ενός έργου που δε γράφτηκε γι' αυτόν. 

Ο σκοπός της ζωής είναι η εξέλιξη του εαυτού μας. Να πραγματοποιήσουμε τις επιταγές της φύσης μας -γι' αυτό το σκοπό ήρθαμε στη γη. Οι άνθρωποι φοβούνται τον εαυτό τους στις μέρες μας. Έχουν ξεχάσει το ύψιστο καθήκον, το χρέος που έχουμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. 

Φυσικά είναι γεμάτοι ευσπλαχνία. Ταΐζουν τους πεινασμένους και ντύνουν τους ζητιάνους. Αλλά οι ίδιες τους οι ψυχές πεινούν και είναι γυμνές. 

Το θάρρος έχει εκλείψει απ' τη φυλή μας. Ίσως και ποτέ να μην το είχαμε. Ο φόβος μπροστά στην κοινωνία, που είναι η βάση της ηθικής, ο φόβος μπροστά στο Θεό, που είναι το μυστικό της θρησκείας -αυτά μας κυβερνούν. Αλλά..."
"Γύρισε το κεφάλι σου πιο δεξιά, Ντόριαν, έλα, σαν καλό παιδί" είπε ο ζωγράφος, απορροφημένος από τη δουλειά του. Το μόνο που πρόσεξε ήταν ότι στο πρόσωπο του αγοριού υπήρχε μια έκφραση που δεν είχε ξαναδεί.
"Κι όμως" συνέχισε ο λόρδος Χένρυ, με τη σιγανή, μελωδική φωνή του, και μ' εκείνη τη χαριτωμένη, χαρακτηριστική κίνηση του χεριού του που την είχε από μαθητής στο Ήτον, "πιστεύω ότι αν ένας άνθρωπος ζούσε τη ζωή του με πληρότητα, αν την εξαντλούσε ως την τελευταία της σταγόνα, αν έδινε μορφή σε κάθε του συναίσθημα κι έκφραση σε κάθε του σκέψη, αν υλοποιούσε κάθε του όνειρο -πιστεύω ότι ο κόσμος θα κέρδιζε μια τόσο καινούρια και ορμητική χαρά, που θα ξεχνούσαμε όλες τις αρρώστιες του μεσαιωνισμού και θα επιστρέφαμε στο ελληνικό ιδεώδες -ίσως και σε κάτι λεπτότερο, πλουσιότερο κι από το ελληνικό ιδεώδες. 

Αλλά ακόμη και ο πιο γενναίος ανάμεσά μας φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό. 

Ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά στην αυταπάρνηση που φθείρει τις ζωές μας. Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας.  

Κάθε παρόρμηση που πολεμάμε να καταπνίξουμε, μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό και μας δηλητηριάζει.  

Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει, γιατί η πράξη είναι ένας τρόπος εξαγνισμού. Δε μένει τίποτ' άλλο παρά η ανάμνηση μιας απόλαυσης ή η πολυτέλεια της μεταμέλειας. 

Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σ' αυτόν. 

Αν του αντισταθείς, η ψυχή σου θ' αρρωστήσει απ' τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρεψε στον εαυτό της, απ' την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι έχουν κηρύξει τερατώδη και παράνομα. 

Κάποιος είπε ότι τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό. 

Στο μυαλό, λοιπόν, και μόνο σ' αυτό, γίνονται και οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου." 

 Όσκαρ Γουάηλντ - Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη