Θα ήμασταν αθάνατοι εάν όταν κοιμόμασταν ήμασταν ξύπνιοι

Εάν ξέραμε ποιάν οδό βαδίζουμε κάθε φορά που οδεύουμε προς το ενύπνιον (ύπνο), εάν ξέραμε σε τι πόλεμο αναμιγνυόμεθα και τι οντότητες συναντούμε κάθε φορά που καθεύδουμε (κοιμόμαστε), τι υποθέσεις και εντολές διεκπεραιώνουμε, θα αποφεύγαμε τον ύπνο όπως και το θάνατο, αν και είναι το ίδιο πράγμα.

Θα ήμασταν αθάνατοι εάν όταν κοιμόμασταν ήμασταν ξύπνιοι και όταν ήμασταν ξύπνιοι κοιμόμασταν, συνδέαμε γνωσιακά και αξιακά τα δύο αυτά στάδια της ζωής μας,όμως το ένα δεν επικοινωνεί με το άλλο και τα όνειρα που θυμόμαστε είναι μόνο ολίγων λεπτών.
Ο θάνατος είναι συνέπεια του ύπνου, διότι όσες φορές ταξιδεύουμε στο επέκεινα του ερχομού μας δια του ύπνου κανονίζουμε την μόνιμο εγκατάστασή μας εκεί. 

Πεθαίνουμε όταν όλα τα έχουμε ασύνειδα, ακούσια και ήρεμα ετοιμάσει, ώστε δεν χρειάζεται να ξαναέλθουμε εδώ και να ετοιμάσουμε κάτι, μένουμε μόνιμα στην μεγάλη Πατρίδα.. 

Το πρωί στην εγρήγορση στο ξύπνιο μας έχουμε το περίβλημα του εγώ και του εαυτού, τη θρησκευτική και άλλες καλύψεις. Ο ύπνος ευτυχώς αχρηστεύει απελευθερωτικά όλα αυτά και τη δύναμή μας του Είναι την επανασυνδέει με την Πατρίδα από όπου ήλθαμε. Μετά από όσες επισκέψεις ύπνου κρίνουμε αναχωρούμε μόνιμα για Εκεί. Όλα ΕΜΕΙΣ τα προκαλούμε, αλλά θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε αυτό το ΕΜΕΙΣ, είμαστε πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε, λίγο πριν ο Διόνυσος αρπάζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στα σκοτάδια του φωτός ο Απόλλωνας αυτοαναιρείται, είναι βέβαια απαραίτητος εδώ.

Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ.Φιλοσοφίας