Οι Πελασγοί και η βελανιδιά της Δωδώνης

"Πελασγοί, πελασγικό, έτσι προσδιόρισαν οι Έλληνες το πέτρωμα της καταγωγής που εγκατέλειψαν οι παγετώνες αποχωρώντας. Πελασγοί κατοικούσαν στην Σαμοθράκη, τελούσαν μυστήρια με γερανούς και πυγμαίους, αυτοί πρώτοι τετραγώνισαν πέτρες από τις οποίες προεξείχαν νεανικά κεφάλια και όρθιοι φαλλοί. Πελασγοί βρίσκονται στην Αρκαδία, στην Αιολίδα, στην Λήμνο, στην Ίμβρο, στο Άργος, στην Αθήνα.Από τον Έφορο μέχρι τον Κλέιγκς συνεχίζεται ο εφιάλτης χιλιετηρίδων να δοθεί ένα πρόσωπο στους Πελασγούς. Αλλά ο Πελασγός ξεφεύγει. Τίποτα δεν καταφέρνει να τον φτάσει, είναι πάντα βουβό το "εγγύς" (πέλλας), αυτό από το οποίο η λέξη, η ιστορία απομακρύνεται. Λέει ο Ηρόδοτος, χωρίς να κοντοσταθεί, ότι οι "Αθηναίοι, όντας Πελασγοί, άλλαξαν γλώσσα όταν αφομοιώθηκαν από την ελληνική οικογένεια ".
Διπλή ήταν λοιπόν η απαίτηση των Αθηναίων: να είναι αυτόχθονες, γηγενείς, επειδή ήταν Πελασγοί και ταυτόχρονα αρνήθηκαν την γλώσσα της γης, την χαμένη πελασγική γλώσσα. Αλλά ο Ηρόδοτος δεν λέει τι σημαίνει αυτό. Όταν όμως έφτασε ως περίεργος περιηγητής στην Δωδώνη, οι τρεις ιέρειες του ναού, η Προμένεια, η Τιμαρέτη και η Νικάνδρα του το είπαν.
Υπήρξε μία στιγμή στην αρχαία ιστορία του ναού, που παρουσιάστηκε μία ομάδα Πελασγών μπροστά στην βελανιδιά του Δία (αλλά τον αποκαλούσαν Δία; ή ήταν μόνο θεός;), για να την συμβουλευτούν.
Μέχρι τότε οι Πελασγοί "πρόσφεραν θυσίες κάθε μορφής και προσεύχονταν στους θεούς, αλλά χωρίς να τους ξεχωρίζουν με ονόματα και τίτλους, γιατί δεν γνώριζαν ότι υπήρχε κάτι τέτοιο".
Κάποιος ταξιδευτής είχε μεταφέρει από την Αίγυπτο τα ονόματα των θεών. Ήταν όμως σωστό να τα χρησιμοποιήσουν; Και ήταν εκείνα τα άγνωστα ονόματα τα κατάλληλα ονόματα; Η βελανιδιά απάντησε πως ήταν σωστά και πως ήταν σωστά να τα χρησιμοποιήσουν.
Ο Ζευς είναι ο θεός που επιτρέπει να ονομαστούν οι άλλοι θεοί.
Ο Ζευς είναι ο θεός που επιτρέπει την εμφάνιση.
Η ιστορία που οι τρεις ιέρειες της Δωδώνης αφηγήθηκαν είναι επίσης και το παραμύθι που εισάγει την εναντίωση και την επιβολή του νόμου και της φύσεως, άρα το ίδιο το σύστημα όλου του στοχασμού από τότε.
Μόνο στην Δωδώνη, εκείνη την ημέρα, ο Έλληνας έγινε Έλληνας, εάν αυτό σημαίνει την συνύπαρξη ενός σκοτεινού και ευλαβικού προς κάθε δύναμη βάθους, όπως το θρόισμα των φύλλων εκείνου του δέντρου με τον προερχόμενο από ξένη χώρα ήχο, που επιβάλει για πάντα σε αυτό το βάθος την κυρίαρχη βούληση του ονόματος.
Οι Πελασγοί πέρασαν από την βουβή προσφορά στους θεούς, στην προσφορά όπου τους κατονομάζουν με ξένα ονόματα, για τα οποία τίποτα δεν γνώριζαν. Έτσι τεντώθηκε το μεταφυσικό τόξο στην Ελλάδα και αυτός ήταν ο τρόπος των Ελλήνων καθώς το περνούσαν στον ώμο.
Μέχρι τον 5ο αιώνα ο Ζευς δεν είχε ναό στην Δωδώνη, το πιο αρχαίο μαντείο. Το κέντρο του ναού ήταν μία βελανιδιά, που γύρω της υπήρχε ένας κύκλος από τρίποδα. Μπροστά, ανοιγόταν μία μεγάλη και επίπεδη κοιλάδα. Στις άκρες υψώνονταν επιμηκείς λόφοι, στρογγυλεμένοι, λόφοι σαν όλους τους άλλους, με τις πλαγιές τους διάστικτες από πράσινους λεκέδες, που γίνονται πιο πυκνοί, μία λόχμη , στο βάθος της κοιλάδας.
Η Δωδώνη δεν είναι τόπος σημαδεμένος, στρατηγικός, εκτεθειμένος, όπως οι Δελφοί, ούτε ευλογημένος, όπως η Ολυμπία.
Η Δωδώνη δεν έχει κατατομή, ενώ οι Δελφοί είναι μόνο κατατομή.
Αλλά Δελφοί είναι ο Απόλλων.
Και εχθρός του Απόλλωνα είναι καθετί που ο Απόλλων δεν είναι.
Ενώ ο Ζευς είναι επίπεδος και δέχεται τα πάντα".

Οι γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας- Ρ.Καλάσσο