Εμείς οι παγανιστές

(...) Τότε, οι άνθρωποι τους αποκαλούσαν «παγανιστές». Κάποιοι εξ αυτών ήταν τόσο περήφανοι για τον τίτλο αυτό, που τον ενσωμάτωσαν στα ονόματά τους με τον ίδιο τρόπο που κάποιος φορά έναν πολύτιμο λίθο. Διότι παγανιστής είναι εκείνος που παραμένει αληθινός στον εαυτό του και στη Φυλή του, εκείνος του οποίου Αίμα ρέει αγνά στις φλέβες του. Και αυτό το αγνό Αίμα δεν αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τον περιφρονητικό μορφασμό του Σινά, ούτε με τα αδύναμα γόνατα της Ναζαρέτ. Η Φυλή, μέσα από την αιωνιότητά της στη Γη, θα κομίζει στην ερυθρή της ροή: θειότητα, αγνότητα, διαύγεια και ομορφιά. Κανένας από αυτούς τους άνδρες δεν αναζήτησε ποτέ τον Θεό. Δεν αναζητά κανείς αυτό που κατοικεί μέσα στην ίδια του την ψυχή.
Κανένας από αυτούς τους άνδρες δεν αμφέβαλλε ποτέ για τη θειότητα. Μόνον εκείνος που προδίδει τον Θεό μέσα του και προσφέρει την ψυχή του σε έναν ξένο Θεό γνωρίζει
μια τέτοια αμφιβολία. Η αμφιβολία είναι αιώνια εκεί όπου υπάρχει το αιώνια ξένο, και κατά συνέπεια, το αιώνια άγνωστο.
Ο χριστιανός θα αμφιβάλλει αιώνια.
Μπορεί κάποιος άνδρας να είναι πιστός, όταν είναι άπιστος με τον εαυτό του;
Μπορεί κάποιος άνδρας να είναι σπουδαίος, όταν απορροφάται από μια λαχτάρα για επιστροφή στη σκόνη;
Μπορεί κάποιος άνδρας να είναι δυνατός, όταν αγαπά
την αδυναμία;
Μπορεί κάποιος άνδρας να είναι περήφανος, όταν οδεύει
με ταπεινοφροσύνη;
Μπορεί κάποιος άνδρας να είναι αγνός, όταν πιστεύει ότι
έχει γεννηθεί αμαρτωλός;
Μπορεί κάποιος άνδρας να είναι χαρούμενος σε αυτόν
τον κόσμο, όταν τον απεχθάνεται;
Και μπορεί κάποιος άνδρας να έχει στην ψυχή του έναν Θεό που απεχθάνεται τη θεία Δημιουργία;
Μα τι περίεργο Θεό έχετε εσείς οι χριστιανοί; Έναν που σας δημιούργησε όρθιους, μα που σας διατάζει να συρθείτε στα γόνατά σας, προς το μέρος του.
Εμείς, οι παγανιστές δεν πηγαίνουμε ικετεύοντας προς
τον Θεό μας. Ο Θεός μας είναι πολύ μεγάλος –κι εμείς πολύ περήφανοι για να του ζητήσουμε κάτι.
Θα προσβάλαμε τον Θεό που βρίσκεται μέσα στις ψυχές μας.
Ούτε πάλι, εμείς, οι παγανιστές, πηγαίνουμε στον Θεό για να του παραπονεθούμε –δεν ρίχνουμε τις ευθύνες των αποτυχιών μας στον κόσμο, πόσο μάλλον, στον Θεό.
Επιζητούμε να ξεπεράσουμε τα σφάλματά μας και να
θριαμβεύσουμε.
Ο δρόμος μας δεν είναι η ικεσία, μα το Μένος –και πρώτα απ’ όλα, το Μένος με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Και δεν μετανοούμε, εμείς, οι παγανιστές, διότι δεν γίνεται να είμαστε δειλοί· ο Άνδρας πρέπει να υπερασπίζεται τις πράξεις του.
Για ποιον λόγο, λοιπόν, εσείς, οι χριστιανοί, δώσατε υβριστικό νόημα στη λέξη «παγανιστής»; Δεν θα πρέπει να πλασάρετε τη μικροψυχία σας στους δρόμους, διότι αυτό επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν ότι η αγάπη που είστε αναγκασμένοι να παρουσιάζετε είναι γεμάτη μίσος, και ότι η συγχώρεση που απαιτεί από εσάς η θρησκεία σας είναι γεμάτη από την επιθυμία σας για εκδίκηση!
Μόνο οι ζηλόφθονες γκρινιάζουν!

Wulf Sörensen - Η Φωνή των Προγόνων