Υπήρχε μια εποχή που σκαρφαλώναμε. Σε δέντρα, σε τοίχους, όπου μπορούσε να φτάσει η φαντασία μας. Και σκαρφαλώναμε όλα τα παιδιά μαζί! Βοηθώντας το ένα το άλλο και πάντα ενθαρρύναμε το λιγότερο θαρρετό και αδύναμο παιδί. Του απλώναμε όλοι το χέρι.
Τώρα, μεγάλοι πια, απομείναμε μόνοι και όποιος δεν σκαρφαλώνει καλά, χλευάζεται ή αγνοείται. Τα κρύα και ρηχά συναισθήματα των ανθρώπων μοιάζουν την μία στιγμή με πολικές μέρες, την άλλη με πολικές νύχτες.
Σε μια εποχή όπου θεοί και άνθρωποι αναζητούν ο ένας τον άλλον, σε μια εποχή όπου θεοί και άνθρωποι έχουν χαθεί ο ένας με τον άλλον, τα βιβλία συνεχίζουν να είναι ο κήπος στον οποίο καταφεύγουμε, η θάλασσα στην οποία κολυμπάμε, η σπηλιά που μέσα της κρυβόμαστε. Το καταφύγιό μας. Η παρηγοριά μας, η παραμυθία μας. Γιατί τα παραμύθια δίνουν παρηγοριά. Είναι παρηγοριά.
Ίσως να μην είναι τα βιβλία ό,τι το πιο όμορφο. Έχει ομορφιές και αλλού η ζωή. Ούτε και οι άνθρωποι τριγύρω μας οι πιο άσχημοι. Έχουμε αρκετή ασχήμια και από μόνοι μας.
Είναι που στιγμές-στιγμές τα παυσίπονα δεν αρκούν για να συνεχίσεις ανώδυνα το ταξίδι της ζωής και πρέπει να δανειστείς λίγο από τα όνειρα του άλλου.
Τα όνειρα που γράφει σε κάποιο ποίημα, σε μια ιστορία.
Εκεί βοηθάνε τα βιβλία. Να πάψουν οι άνθρωποι να πονάνε.
Να μην μένουν ανάπηροι για πολύ.
Γιώβη Βασιλική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου