Η περίφημος φράσις "γνώθι σαυτόν" αναπαύεται στους κόλπους του Θεού του Φωτός Απόλλωνος, ούσα μία εκ των Δελφικών παραγγελμάτων. Αυτό και μόνον την καθιστά σημαντική διότι έχει να κάνει με την όλη συμπαντική σκέψη και ροή η οποία ανεδύετο από τους χώρους του ομφαλού της Γης, εκεί όπου ο Ουρανός γλυκά φιλούσε τη Γαία και της μετέφερε πληθώρα οντικών τρόπων και διεξόδων.
Το μεγάλο λάθος -κατά την γνώμην μας- γύρω από τη φράση "γνώθι σαυτόν" έχει να κάνει με την οπτική γωνία εκ της οποίας την ατενίζουμε και την εξετάζουμε. Σε καμία των περιπτώσεων η φράσις αυτή δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να γνωρίσουν το μικροεγώ τους. Αυτό είναι κάτι το οποίο αντιβαίνει στην οντολογία του Φωτεινού Θεού Απόλλωνος, του εκηβόλου και ιοβόλου, ο οποίος με τα βέλη του διαλύει κάθε σταθερότητα μεταφέροντας συνεχώς νέα δεδομένα στις μορφές και τον κόσμο, εμπλουτίζοντας συνεχώς όσα ξέρουμε για εμάς και τον κόσμο μας. Εάν σκεφθούμε ότι οι χώροι του μαντείου ήσαν χώροι επαφής των ανθρώπων με τις κοσμικές δυνάμεις καταλαβαίνουμε ότι δεν υπήρχε η μονοθεϊστική επιδίωξη ο άνθρωπος να ταυτισθεί με το μορφικό Εγώ του.
Τι σήμαιναν άραγε οι χρησμοί του μαντείου. Απλά τη συμμόρφωση των ανθρώπων με τον κοσμικό τρόπο πορείας του Είναι, οι άνθρωποι ουσιαστικά διά της Πυθίας (πυνθάνομαι=πληροφορούμαι) ενεθυμούντο και κατανοούσαν ποιες δυνάμεις τους θα έπρεπε να δραστηριοποιήσουν προκειμένου πέρα από το νου να αφεθούν στην ξεχασμένη δυναμική ενός Όντος το οποίο όλο και ελησμονείτο.
Στην Ιλιάδα ο Απόλλωνος διαλύει με τα βέλη του τους Αχαιούς διότι καταστρατηγήθηκε η κοσμική σειρά, ο Αγαμέμνονας εξεδίωξε τον ιερέα του Χρύση αφού πρώτα έχει κλέψει μερίδιο του Θεού, την κόρη του Ιερέως. Οι χρησμοί λοιπόν δεν έχουν θεωρητικό χαρακτήρα αλλά βαθύτατα εσωτερικό δυναμικό προσπαθούν να επαναφέρουν τον άνθρωπο στη δυναμική πορεία του Όντος μακριά από στείρες νοητικές γνώσεις.
Γι αυτό όταν επικράτησε ο χριστιανισμός και οι άνθρωποι έπαυσαν να ζουν ως δυνάμεις εν τω όντι αλλά ως σκέψεις υποβεβλημένες υπό του χριστιανικού θεού το μαντείο εξεμέτρησε το ζην (αν και αναπτύχθηκε πολλή μυθολογία γύρω από αυτό).
Όταν ο Κροίσος δεν κατάλαβε καλά το χρησμό του μαντείου αυτό σήμανε ότι ως συμπαντική δύναμη θα έπρεπε να είναι έτοιμος για μία νέα πορεία πέρα από τη μορφή του και την ίδια του τη ζωή. Ώστε το μαντείο θεωρούσε ως Εαυτό το σύνολο των δυνάμεων ουρανού και γης, θαλάσσης και αέρος, πυρός και ύλης.
Ο Άνθρωπος εθεάτο ως σύνολο όλων των κοσμικών δυνάμεων υπό το Φως του Ολιστικού Απόλλωνος, ο θεός εξάλλου ελέγετο και σμινθεύς, φονέας ποντικιών διότι εξαφάνιζε κάθε γήινη εμμένεια. Ώστε ως Εαυτός εννοείτο το σύνολο των κοσμικών δυνάμεων οι οποίες ενυπάρχουν στον ουρανό, κλείνονται στο σώμα ως μορφή και πάλι απελευθερώνονται, προωθώντας τον Άνθρωπο στην οντολογική του πορεία.
Γνώθι σαυτόν σημαίνει λοιπόν ότι ο άνθρωπος θα πρέπει όχι να γνωρίσει θεωρητικά (ο Απόλλωνας είναι ιοβόλος δηλαδή μεταφέρει συγκεκριμένα μηνύματα τα οποία αισθητοποιούνται από τον Άνθρωπο, ο Άνθρωπος βλέπει και γνωρίζει τα βέλη του θεού) αλλά να βυθισθεί εσωτερικά στο σύνολο του συμπαντικού εαυτού του, στον ουρανό ποιες δυνάμεις συνεργάσθηκαν ώστε στη γη να αποκτήσει αυτή τη μορφή, ποιο από τα ριζώματα του Εμπεδοκλέους υπερτερεί στον κάθε Άνθρωπο (εάν ο αήρ τότε ο Άνθρωπος θα απελευθερωθεί στον αέρα, εάν το ύδωρ τότε θα καταστεί κίνηση συνεχείας, εάν η γαία τότε θα μεταφερθεί στην πλανητική συνέχεια, εάν το πύρ τότε θα έχει ισχυρή βούληση συνέχειας).
Το μονοθεϊστικό εγώ (εαυτός) της συγκεκριμένης μορφής η οποία κλειδώνεται από την ηθική του θεού και εγκλωβίζεται καμία σχέση δεν έχει με το δελφικό παράγγελμα.
Ο Οδυσσέας διαθέτει ως Εαυτό όλες τις αποκτηθείσες δυνάμεις σε όλες τις διαστάσεις που περνά, το Οδυσσεϊκό γνώθι σαυτόν σημαίνει να αφομοιώσει εν τω σύμπαντι ο Βασιλεύς της Ιθάκης την Κίρκη, τον Κύκλωπα, τον υπεργήϊνο κόσμο των Φαιάκων, την ικανότητα του συμπαντικού ελέγχου που του έδωσε ο Αίολος.
Ώστε λοιπόν γνώθι σαυτόν σημαίνει ο Άνθρωπος να ξέρει όλες τις δυνάμεις πρίν -κατά και μετά ώστε να αποτελεί άξια οντολογική συνέχεια πρό μορφής και μετά μορφής σώματος.
Η λάθος οπτική γωνία έγκειται στο ότι αυτό το δελφικό παράγγελμα δεν έπεται του εαυτού αλλά προηγείται αυτού. Σε αυτό το σημείο έγκειται το λογικό λάθος.
Γνώθι σαυτόν σημαίνει όχι να ξέρεις κάτι το συγκεκριμένο ως εαυτό διότι ο ιοβόλος θεός συνεχώς μεταφέρει βέλη γνώσης και φωτισμού.
Σημαίνει να νοιώθεις μέρος ενός συμπαντικού εαυτού, απείρων δυνάμεων, μεταφερομένων με τα βέλη του φωτός, να είσαι πάντα ανοικτός με όλους τους τρόπους να ταξιδεύεις στο Όλον, να αλλάζεις να δέχεσαι να συνεχίζεις να φωτίζεσαι, να προχωρείς, να θεοποιείσαι, να λαμβάνεις όλες τις δυνάμεις και μορφές που σου αναλογούν, να ξέρεις τη θέση σου στο μεγάλο Είναι.
Γνώθι σαυτόν εννοείται να γνωρίζει ο καθείς από πού έρχεται, ποιες συμπαντικές δυνάμεις φέρει και προς τα πού οδεύει.
Να γνωρίζει πόσο αήρ, γή, πύρ και ύδωρ φέρει, πόσο Είναι και γίγνεσθαι, σε ποιό σημείο του Χάους ευρίσκεται, πού πέφτει η δική του Ιθάκη, ποιούς μνηστήρες πρέπει να νικήσει, από πού έρχεται και πού οδεύει.
Ισοδυναμεί με τη βαθυτέρα Ολική γνώση όχι του Ανθρώπου αλλά της δυνάμεως του Ολύμπου η οποία για λίγο καταδέχεται να κλεισθεί σε ανθρώπινη μορφή.
Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ. Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου