"..θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια".

 Πάει καιρός που είχα ακούσει τελευταία φορά αυτό το όνομα. Ως που σήμερα το πρωί ένας φίλος με "ξύπνησε" με κάποια λόγια του. Διαβάζοντάς τα, αυτό που σκέφτηκα ήταν: "τι κόσμους έχει γεννήσει αυτός ο τόπος;..νομίζω πως η αδικία και ο ήλιος, που είναι άφθονα σε αυτόν τον τόπο, βοήθησαν σε αυτό.." για να πάρω την απάντηση από τον φίλο: "κι η αδικία σαν ήλιος λειτούργησε πολλές φορές..μέσα απ΄αυτή φωτίζονται τα πιο σημαντικά.."
Το όνομα που είχα ξεχάσει ήταν του Στρατή Τσίρκα. Και το βιβλίο του
«Χαμένη Άνοιξη», το οποίο αναφέρεται στην Αποστασία, την κυβερνητική αστάθεια, τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα και γενικώς στο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα λίγο πριν την Χούντα του 1967. Στους ξένους και στις επιδιώξεις τους στην Αθήνα, μέσω των πρακτόρων τους εγχώριων και μη.
Το τελευταίο του έργο. Πεθαίνει το 1980, χωρίς να  προλάβει να δει την "αλλαγή", το "Τσοβόλα δώστα όλα",  "Κοσκωτάδες", "ανάπτυξη", "χρηματιστήρια", "Ολυμπιακούς αγώνες",  "Μνημόνια" και ένα σωρό "καλά" που κατέκλυσαν αυτόν τον τόπο..Τυχερός. Τα παρακάτω αποσπάσματα επιλέχθηκαν για να μοιράσουν πόνο. Απόλαυστέ τα...
"Κοίτα που καταντήσαμε κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ’όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι. Λουίζ Κλάρα Ρόζα Ντολόρες." 
  Και συνεχίζει: 
"..θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους. Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζήδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους, αχ αμάν αμάν και συρτάκι, αμέ και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί, το λάδι, τα πορτοκάλια, τις ντομάτες, τα ροδάκινα, το βαμπάκι, τα μάρμαρα, το βωξίτη, το λιγνίτη, τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου".
  Και σε άλλο σημείο του βιβλίου  μας λέει:
"Σε άλλες χώρες που οι πολίτες ξέρουν τα δικαιώματά τους θα είχε αλλάξει από καιρό τέτοια κατάσταση. Εδώ τα εδραιωμένα συμφέροντα, η μονοπωλιακή εκμετάλλευση, τα «κλειστά επαγγέλματα» , το συνάλλαγμα που σπαταλιέται σε πολυτέλειες και αργομισθίες. Τετρακόσια χρόνια σκύβαμε το κεφάλι όταν σήκωνε τη φωνή κι ο τελευταίος αγάς. Ενάμιση αιώνα τώρα ελεύθερο κράτος κι ακόμη μας δυναστεύουν αγάδες κάθε λογής, από τον εισπράκτορα του λεωφορείου ως το διοικητή της Εθνικής, απ’ τον Βαν Φλητ ως τους εξοχότατους της Πιουριφάι και Λαμπουίς, τους ανθύπατους της νέας Ρώμης στο κρατίδιο των Γραικύλων".

  Έρχεται όμως η στιγμή που η αγωνία του Στρατή Τσίρκα μετουσιώνεται σε θλίψη. Η οργή τον έχει εξουθενώσει. Νιώθει να εγκλωβίζεται και λέει:
"-Φοβάμαι πως δε θα την αποφύγουμε τη δικτατορία. -Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Έχουμε δικτατορία των δοσίλογων με φερετζέ. Την παρουσιάζουμε για «αληθινή δημοκρατία». Και η δουλειά τους – δηλαδή η προδοσία του λαού – γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι «πατριώτες» και τα λοιπά".
  Αυτό που άφησα για το τέλος είναι το λιγότερο ανατριχιαστικό. Γραμμένο όπως προαναφέρθηκε το 1976, μια γενιά μετά την κατοχή, και τώρα, στο ξημέρωμα του 2017 άλλη μια γενιά συνεχίζει να "ζει" με την κατοχή της  "Deutschland über alles" («Η Γερμανία πάνω απ' όλα»).
Λέει λοιπόν, -σχεδόν παρακαλεί- αποκαμωμένος: 
"Παραμερίστε διαφορές με Παπατζήδες ή Σβωλοτσιριμώκους, παράπονα και μνησικακίες για Λίβανους και Δεκέμβρηδες και λοιπά. Όλοι μαζί, όλοι μαζί, να σώσουμε τον τόπο, γιατί η Γερμανίδα λύσσαξε και θα τον ξεπατώσει…"
   Πόσο τώρα αυτά τα λόγια του τότε; "..γιατί η Γερμανίδα λύσσαξε και θα τον ξεπατώσει…". Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Σαν να μην πέρασε μια ώρα. Και όμως τα χρόνια που η πορνεία εξασκείται σε αυτόν τον τόπο, είναι πολλά. Εάν ήτανε δουλειά, επάγγελμα τέλος πάντων,  ίσως να υπήρχανε δικαιολογίες. Γιατί καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Έχει γίνει όμως δεύτερη φύση πλέον η πορνεία.
Και αυτό δεν έχει καμιά δικαιολογία.
Αυτός ο «Σίσυφος λαός», άραγε, πότε θα ξυπνήσει;