Ο Έρωτας ο δικός μου δεν κοιμάται ολοχρονίς

Την άνοιξη οι κυδωνιές ανθίζουν,
ρουφούν το νερό των ποταμών,
εκεί στον απάτητο Νεραϊδόκηπο...
Κάτω από τα ισκιερά αμπελόφυλλα
αρχίζουν να γρομπιάζουν τα σταφύλια.
Ο Έρωτας ο δικός μου δεν κοιμάται ολοχρονίς.
Βοριάς Θρακιώτης σηκώνεται
από την Κύπριδα και αστραποβολεί
αδίστακτος, σκοτεινός λυσσομανά
και συνταράζει την καρδιά μου σύρριζα.

ἦρι μὲν αἵ τε Κυδώνιαι
μηλίδες ἀρδόμεναι ῥοᾶν
ἐκ ποταμῶν, ἵνα Παρθένων
κῆπος ἀκήρατος, αἵ τ᾽ οἰνανθίδες

αὐξόμεναι σκιεροῖσιν ὑφ᾽ ἕρνεσιν
οἰναρέοις θαλέθοισιν· ἐμοὶ δ᾽ ἔρος
οὐδεμίαν κατάκοιτος ὥραν.
τε ὑπὸ στεροπᾶς φλέγων Θρηίκιος Βορέας
ἀίσσων παρὰ Κύπριδος ἀζαλέαις μανίαισιν ἐρεμνὸς ἀθαμβὴςἐγκρατέως πεδόθεν φυλάσσει ἡμετέρας φρένα

  

ΙΒΥΚΟΣ- μετάφραση Μ. Ζ. Κοπιδάκης