Οι Βάρβαροι που ζουν μέσα μας

(Μια αναφορά σ’ αυτούς που δεν είναι λύση, αλλά μέρος των προβλημάτων μας)
"Ένα θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια. Χαμογελαστούς ανθρώπους. Όσο πιο πολύ φτώχεια τόσο πιο πολύ χαμόγελο. Φυσικά θυμάμαι και τους καυγάδες στα φτωχόσπιτα. Τα σχολεία της Uniseff σε σχέση με τους στρατώνες που έβγαλα το γυμνάσιο, είναι μάλλον κολέγια, όπως άριστα το περιέγραψε μια νεαρή κοπέλα...
Τι άλλαξε από τότε; Μα φυσικά οι φάτσες των ανθρώπων.
Μετά από κάποια χρόνια γεμίσαμε νεόπλουτους. Υπήρχε μια περίοδος που μπορούσε ο καθένας να βγάλει τόσα όσα ο πατέρας του και ο παππούς του θα έβγαζαν σε δυο ζωές. Φυσικά όχι όλοι. Αυτοί που τα κατάφεραν, άρχισαν να βγάζουν ξινίλα με όσους θέλανε μια ζωή σε πιο χαμηλούς τόνους. Κάποιοι εγκατέλειψαν τις φτωχογειτονιές για να πάνε στα νέα προάστια και να γεμίσουν με τσιμέντο τις παλιές στάνες και το περιαστικό δάσος, σαν γνήσιοι «φυσιολάτρες». Ένα όργιο επίδειξης άρχισε. Το χαμόγελο της φτώχειας έγινε μειδίαμα της ειρωνείας του πετυχημένου.
Αλλά τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Η εξουσία κρατάει κεραυνούς και ξέρει πότε θα τους αμολήσει. Μόλις λοιπόν διαλύθηκε αυτό που λέμε «κοινωνικός ιστός» άρχισαν τα παρατράγουδα. Εκεί έγινε και το μεγάλο ξεκαθάρισμα.
Μιλώντας κάποτε με κάποιον για την όπερα της πεντάρας μου είπε πως καλό είναι αντί να βλέπουμε κοριτσάκια με τα σπίρτα σε πιο μεγάλη ηλικία να βλέπουμε την αλήθεια. Και η αλήθεια δυστυχώς έχει πάντα μία ανάγνωση. Αυτό που είδα είναι όρνια που πρόλαβαν και τους έφαγαν άλλα όρνια.
Πόσο βάρβαροι άραγε είμαστε; Τόσο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της βαρβαρότητας μας.
Όταν φίλε μου η επιτυχία σου πατάει σε πτώματα μπορείς να υπολογίζεις τον εαυτό σου σαν μελλοθάνατο. Είναι δεδομένο όταν χτίζεις την ζωή σου πάνω στον ανταγωνισμό.
Αλήθεια όταν μιλάμε για πολιτισμό τι εννοούμε άραγε;
Το να κοιτάμε να φάμε ότι δεν είναι σαν τα μούτρα μας;
Μήπως να τα βάζουμε με όσους δεν μας μοιάζουν;
Βγαίνουν πολλοί που μιλάνε για τον πολιτισμό. Μιλάνε για Πλάτωνα, Αριστοτέλη Σωκράτη. Αλλά οι ίδιοι που τους μνημονεύουν έχουν την φάτσα και την συμπεριφορά του Αττίλα. Συνεχή κηρύγματα μίσους με λίγο μεγαλείο που δεν τους ανήκει ούτε κατά διάνοια. Φυσικά όλοι μιλάνε για ανωτερότητα πνεύματος.
Καλά νεόπτωχε κακομοίρη νεοέλληνα. Βγάλε πρώτα τις ορδές των Βαρβάρων που έχεις μέσα σου και μετά όταν γίνεις άνθρωπος έλα χαμογελαστός, με το χαμόγελο της φτώχειας σου, να μου μιλήσεις.

 Μέχρι τότε, σαν Νεοβάρβαρο θα σε βλέπω".