Η Υφάντρια Αράχνη και η ύβρις της προς την Αθηνά

  Η Αράχνη ήταν η κόρη του Ίδμωνα, ο οποίος κάποιοι λένε ότι ήταν αριστοκράτης, ενώ άλλοι ότι ήταν βαφέας. Έζησαν στην αρχαία ελληνική πόλη της Κολοφώνος στη Λυδία, μια πόλη ξακουστή για τα υφαντά της. Έτσι η Αράχνη έγινε κι εκείνη μια εξαιρετική υφάντρα σε όλον τον κόσμο για τα υφαντά που έφτιαχνε στον αργαλειό της αλλά και για την απαράμιλλη ομορφιά της, σε σημείο που ακόμα και οι Νύμφες πήγαιναν να θαυμάσουν τα έργα της..

Όλοι πίστευαν ότι είχε διδαχθεί την τέχνη από την Αθηνά Εργάνη. Η θεά Αθηνά μαζί με τον Ήφαιστο ήταν προστάτες όλων των συντεχνιών. Η ίδια όμως ήταν και θεά της υφαντουργίας, γι' αυτό συχνά τη βλέπουμε σε παραστάσεις να κρατάει αδράχτι.  Αυτό όμως, δεν άρεσε στην Αράχνη, που δεν σταματούσε όχι μόνο να διατυμπανίζει ότι την τέχνη την είχε μάθει μόνη της, αλλά και να καυχάται ότι τα δικά της υφαντά ήταν ασυγκρίτως καλύτερα από εκείνα της θεάς. Τόλμησε μάλιστα να συγκριθεί μαζί της λέγοντας ότι ήταν πολύ καλύτερη και θα τη νικούσε σε οποιαδήποτε αναμέτρηση.

Η έπαρση και η αλαζονεία της υφάντριας απογοήτευσαν την Αθηνά, η οποία έκανε μια ύστατη προσπάθεια να τη συνετίσει. Μεταμφιέστηκε σε γριά και συμβούλευσε την Αράχνη να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα σε μια θνητή και σε μια θεά και τη συμβούλευσε ότι είναι ύβρις να προσπαθεί κάποιος θνητός να αναμετρηθεί με τους θεούς. Η Αράχνη συνέχισε την αλαζονική συμπεριφορά λέγοντας ότι σε περίπτωση μονομαχίας θα τη νικούσε.
Ακούγοντας αυτό, η Αθηνά αποκαλύφθηκε στην Αράχνη, και οι δύο τους έπιασαν αμέσως δουλειά διαγωνιζόμενες σε διαφορετικά υφαντά.
Η Αθηνά στο υφαντό της παράστησε δυο θέματα. 
Το κεντρικό θέμα ήταν ο αγώνας της με τον Ποσειδώνα για την προστασία της Αθήνας και το άλλο απεικόνιζε τέσσερις θνητούς (ένας σε κάθε γωνία του υφαντού) να τιμωρούνται γιατί είχαν διαπράξει ύβρη και είχαν τολμήσει να αναμετρηθούν με θεούς. 

Η μία από αυτές αφορούσε, την ιστορία του βασιλιά της Θράκης Αίμου που μαζί με τη γυναίκα του Ροδόπη περηφανεύτηκαν πως είχαν τη δύναμη του Δία και της Ήρας και γι' αυτή τους την ασέβεια ο βασιλιάς του Ολύμπου τους μεταμόρφωσε σε βουνά. 
Η Αράχνη από την άλλη ύφαινε διάφορες ιστορίες των θεών και έδειχνε σ' αυτές τις πολλές μεταμορφώσεις του Δία, που άλλοτε γινόταν ταύρος, άλλοτε κύκνος, άλλοτε χρυσή βροχή για να παραστήσει τους έρωτές τους με θνητές και τους τρόπους που προσπαθούσε να επιτύχει τον σκοπό του.
Η Αθηνά πήρε το έργο της Αράχνης στα χέρια της και προσπάθησε να του βρει ψεγάδια. Δεν κατάφερε να του βρει ελάττωμα, γιατί ήταν πανέμορφο.  Παρ όλη την ομορφιά της δημιουργίας της Αράχνης, η Αθηνά δεν ήταν δυνατό ν' αφήσει ατιμώρητη την ασέβεια και την αλαζονεία της. Γι' αυτό η Αθηνά την άγγιξε στο μέτωπο με τη χρυσή σαΐτα της κι εκείνη, αναγκάζοντας την να νιώσει τέτοια ενοχή, που από την ντροπή της προσπάθησε να κρεμαστεί, τυλίγοντας στο λαιμό της όση κλωστή είχε περισσέψει στο αδράχτι της.
Η Αθηνά βλέποντας αυτή την εξέλιξη, την λυπήθηκε, χαλάρωσε την θηλιά της και την άφησε να ζήσει, μετατρέποντας την, στην αράχνη που γνωρίζουμε, για να μπορεί να εξασκεί την τέχνη που λάτρευε και να την θυμούνται πάντα για την ικανότητα της να υφαίνει.

Η έρευνα έγινε από την Γιώβη Βασιλική