Οι χρησμοί δόθηκαν, τα χείλη σφραγίστηκαν, οι αρχαίοι Ναοί γίνηκαν σπαράγματα

 "Σαν δύο κορμιά εραστών παγωμένα στον χρόνο, δυο μαύροι βράχοι στα σκοτεινά νερά της έρημης λίμνης. Λέσβος η Ιερή. Ένας ανοιχτός υπαίθριος ναός αφιερωμένος σε ξεχασμένους Θεούς. Τι κι αν οι άνθρωποι ξέχασαν τα ονόματα τους αυτοί δεν έπαψαν να υπάρχουν.

Πουθενά ησυχότερα δεν αποτραβιέται ο άνθρωπος παρά μέσα στην ψυχή του

"Μοναξιές γυρεύουν οι άνθρωποι, εξοχές και παραθαλάσσια και βουνά· και συ πολλάκις τυχαίνει να τα λαχταράς.

Μην πάψεις να σμιλεύεις το άγαλμά σου

"Πώς θα δεις τώρα τι ομορφιά έχει μια καλή ψυχή; Αποσύρσου στον εαυτό σου και κοίτα·

Γιατί η μοναξιά είναι σε μας αρετή

"Να ζεις με τρομερή και περήφανη αταραξία· πάντοτε εκείθεν. Να έχεις και να μην έχεις τα αισθήματά σου, τα υπέρ και τα κατά σου, κατά βούληση, να αφήνεσαι να τα έχεις και να κάθεσαι πάνω τους όπως πάνω σε άλογα, συχνά όπως σε γαϊδάρους – γιατί πρέπει να ξέρεις να χρησιμοποιείς την ηλιθιότητά τους τόσο καλά όσο και τη φωτιά τους.