Αγάπησα την λογοτεχνία και την ποίηση. Μου έδιναν γενναιόδωρα εικόνες και αισθήσεις. Το ίδιο βέβαια έδιναν στην ψυχή μου και οι υπόλοιπες τέχνες. Όταν όμως η ζωή γινόταν πιο βαριά χρειαζόμουν οδηγό. Λόγω χαρακτήρα, οδηγό δεν έψαξα ανάμεσα στους ανθρώπους ώστε να γραπωθώ σε κάποιον σωτήρα και να σωθώ, ούτε σε πλαστούς θεούς άλλων.
Αναζητώντας άλλοτε παραμυθία και άλλοτε εξήγηση για τα ...πάντα, η ελληνική γραμματεία και φιλοσοφία είναι ο μόνος οδηγός "σωτηρίας".
Ο οδηγός που δείχνει τον δρόμο προς την ευδαιμονία είναι ο ελληνικός.
Μόνο που, αν και ο οδηγός είναι εκεί, ο δρόμος δεν υπάρχει....τον φτιάχνει ο καθένας μόνος του.
Η ελληνική πορεία είναι ο δρόμος του ενός.
Έτσι ότι και να συμβαίνει μέσα στα ελληνικά κείμενα υπάρχει Λύσις.΄Όταν το σώμα μου δεν με υπακούει και οι γιατροί με προσπερνούν ως ένα ακόμη στατιστικό, το παρακάτω απόσπασμα πάντα με βοηθά.