Ενυώ: Η πορθήτρα θεά του πολέμου

Γύρω από τον θεό Άρη βρίσκεται ορισμένος αριθμός δευτερευόντων θεοτήτων, οι οποίοι προσωποποιούν, όπως αυτός, τον πόλεμο. Θεωρούνται απαραίτητοι και τον συνοδεύουν στα πεδία των μαχών.

Αλαλά: Η πολεμική κραυγή της νίκης

Κλῦθ᾽ Ἀλαλά, Πολέμου θύγατερ, ἐγχέων προοίμιον, 

ᾇ θύεται ἄνδρες ὑπὲρ πόλιος τὸν ἱρόθυτον θάνατον.
(Απόσπασμα από τους Διθυράμβους του Πινδάρου No.78)
Στην ελληνική μυθολογία και σύμφωνα με τον Πίνδαρο, η Α λ α λ ά είναι κόρη του Πολέμου και προσωποποίηση της δυνατής πολεμικής κραυγής-ιαχής που σήμαινε και σημάδευε είτε τον θρίαμβο για τη νίκη, είτε την παρόρμηση για επίθεση.

Θα ήμασταν αθάνατοι εάν όταν κοιμόμασταν ήμασταν ξύπνιοι

Εάν ξέραμε ποιάν οδό βαδίζουμε κάθε φορά που οδεύουμε προς το ενύπνιον (ύπνο), εάν ξέραμε σε τι πόλεμο αναμιγνυόμεθα και τι οντότητες συναντούμε κάθε φορά που καθεύδουμε (κοιμόμαστε), τι υποθέσεις και εντολές διεκπεραιώνουμε, θα αποφεύγαμε τον ύπνο όπως και το θάνατο, αν και είναι το ίδιο πράγμα.

Η πολεμόχαρη Σπάρτη γέννησε τον Χίλωνα που ήταν ο μεγαλύτερος σοφός

Λεν ότι αυτός ρώτησε και τον Αίσωπο τι κάνει ο Δίας· εκείνος του απάντησε: “ταπεινώνει τα ψηλά και υψώνει τα ταπεινά”. Όταν τον ρώτησαν σε τι διαφέρουν όσοι έχουν εκπαιδευτεί από τους απαίδευτους, είπε: “στις καλές ελπίδες”. Όταν τον ρώτησαν τι είναι δύσκολο, είπε:“να κρατάει μυστικά τα απόρρητα, να διαθέτει καλά τον ελεύθερο χρόνο του και να μπορεί να σιωπά, όταν τον αδικούν”.

Η οργή όπως και η λύπη είναι ένδειξη αδυναμίας

Και να προσέχεις: όχι μόνο να μην οργίζεσαι με τους άλλους μα και να μη τους κολακεύεις γιατί και οι δύο στάσεις είναι αντικοινωνικές και επιβλαβείς.

Όσα λογίζονται πολύτιμα στην ζωή

Σύντομα θα πεθάνεις, κι ακόμη δεν έγινες απλός και φυσικός και ατάραχος. Ούτε απελευθερώθηκες από τον φόβο ότι θα σε βλάψει κάτι έξω από σένα. Κι ούτε είσαι πονετικός με άλλους, κι ακόμη δεν κατάλαβες πως σοφία σημαίνει δίκαιες πράξεις.

Η στροφή προς εαυτούς και η γνώση εαυτών

Διότι αν στους θεούς περιέχεται η ουσία όλων των αγαθών και η τελειότητα και η πρώτη δύναμη αυτών και αρχή, τότε σε μας μόνο και σε όσους ομοίως κατέχονται από τα ανώτερα και επιδιώκουν γνησίως την ένωση με αυτά, η αρχή και το τέλος όλων των αγαθών ασκείται μετά σπουδής.

Για μία Ιθάκη όλα, για μία Πατρίδα όλα

Για μία Ιθάκη όλα, για μία Πατρίδα όλα. Όλη μας η ζωή ζωγραφίσθηκε και σχεδιάσθηκε από τις δυνάμεις, από ζωγράφους οι οποίοι απλώνουν τα χρώματά τους στην Πατρίδα, και σε αυτό το περιβάλλον σχεδιάζουν τις ψυχές που κατεβαίνουν από τον ουρανό.

H πατρίδα μας, απ’ όπου ήρθαμε, κι ο πατέρας μας είναι Eκεί

 "Ποιος είναι λοιπόν ο δρόμος της φυγής και πώς θα τον ακολουθήσουμε;

Ο έσχατος αγώνας της ψυχής

"Όμως αυτά έτσι ας έχουν και ας λέγονται, όπως αρέσει στο θεό· εμείς ας εξετάσουμε τώρα το λόγο, εξαιτίας του οποίου η ψυχή χάνει τα φτερά της, που πέφτουν. Ο λόγος, λοιπόν, είναι περίπου ο ακόλουθος:

Η ερωτική μανία είναι η πιο καλή

ΣΩΚ: Γιατί είπαμε πως ο έ ρ ω ς είναι μια μ α ν ί α, δεν είναι έτσι; Και δυο είναι της μανίας τα είδη.

Θεός Ύπνος: Βασιλιάς μακαρίων θεών και θνητών ανθρώπων

"Ο Ύπνος είναι πρόσκαιρος Θάνατος και ο θάνατος, αιώνιος Ύπνος "
Ευριπίδης
Ο θεός Ύπνος σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες είναι γιος της Νύχτας και του Ερέβους. Σύμφωνα με τον Ησίοδο στη Θεογονία ο Ύπνος και ο δίδυμος αδελφός του, ο Θάνατος, ήταν «δεινοί Θεοί» που κατοικούσαν στον Τάρταρο, «ένθα δε γης δνοφερής και ταρτάρου ηερόεντος», όπου ο Ήλιος ποτέ δεν τους βλέπει, «ούτε όταν ανεβαίνει στον ουρανό ούτε όταν κατεβαίνει».

Θάνατος: Ο μόνος από τους θεούς ο οποίος «ου δώρων ερά»

Σύμφωνα με τον Ησίοδο στη Θεογονία ο Ύπνος και ο δίδυμος αδελφός του, ο Θάνατος, ήταν «δεινοί Θεοί» που κατοικούσαν στον Τάρταρο. Ο Θάνατος είναι προσωποποίηση του τέλους της ζωής.

Οι Πελασγοί και η βελανιδιά της Δωδώνης

"Πελασγοί, πελασγικό, έτσι προσδιόρισαν οι Έλληνες το πέτρωμα της καταγωγής που εγκατέλειψαν οι παγετώνες αποχωρώντας. Πελασγοί κατοικούσαν στην Σαμοθράκη, τελούσαν μυστήρια με γερανούς και πυγμαίους, αυτοί πρώτοι τετραγώνισαν πέτρες από τις οποίες προεξείχαν νεανικά κεφάλια και όρθιοι φαλλοί. Πελασγοί βρίσκονται στην Αρκαδία, στην Αιολίδα, στην Λήμνο, στην Ίμβρο, στο Άργος, στην Αθήνα.

Το «γνώθι σαυτόν» μέσα στα μάτια του άλλου

"Το δελφικό ρητό «γνώθι σαυτόν» δεν διδάσκει, όπως θα τείναμε ίσως να υποθέσουμε, κάποια επιστροφή στον εαυτό μας ώστε να αγγίξουμε, χάρη στην ενδοσκόπηση και στην αυτοανάλυση, ένα «εγώ» κρυμμένο, αόρατο σε όλους τους άλλους, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως καθαρό αποτέλεσμα σκέψης ή ως το μυστικό βασίλειο της προσωπικής ζωής.

Εκεί που ο καθένας μεταφέρεται από τον δαίμονά του

"Όμως οι νεκροί φτάνουν στον τόπο όπου ο δαίμων μεταφέρει τον καθένα, πρώτα πρώτα βέβαια      δικάζονται και αυτοί που έζησαν καλά και ενάρετα, και αυτοί που έζησαν αντίθετα. Και για όσους τυχόν θεωρηθεί ότι έχουν ζήσει στο μέσο (ανάμεσα στο καλό και στο κακό) όταν πορευτούν προς τον Αχέροντα, αφού ανεβούν στο μεταφορέα που τους αναλογεί, πάνω σ’ αυτό το μέσο φτάνουν στη λίμνη και εκεί κατοικούν, και αφού καθαρθούν από τα αδικήματά τους, μόλις τιμωρηθούν ελευθερώνονται.

Αληκτώ:Η ατελείωτη οργή των θνητών

Η Α λ η κ τ ώ θεωρείται μία από τις τρεις Ερινύες. Ο αριθμός των Ερινύων δεν είναι ακριβής. Ο Όμηρος δεν γνωρίζει αριθμό αυτών, ο Αισχύλος εισάγει ολόκληρο χορό Ερινύων, αντίθετα ο Ευριπίδης σ΄ ένα δράμα του αναφέρει τρεις, με ονόματα που έδωσαν μεταγενέστεροι όπως ο Βιργίλιος που επίσης αναγνωρίζει τρεις. Η Αληκτώ αναφέρεται επίσης στη Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ως μία από τις τρεις Ερινύες.

Ο Ελληνικός θεός

"Ο ελ­λη­νι­κός θε­ός δεν χρη­σι­μο­ποι­εῖ τη θύ­ελ­λα και τον κα­τα­κλυ­σμό γι­α να κα­τα­κε­ραυ­νώ­σει τον ἄν­θρω­πο, και ὁ ἄν­θρω­πος δεν αἰ­σθά­νε­ται, γε­μά­τος δέ­ος, την ἀ­δυ­να­μί­α του στο ἀν­τί­κρυ­σμα τοῦ θε­οῦ.

Πότε θα σταματήσουν τα βέλη του ιοβόλου θεού;

Πόσες δυνάμεις ξοδεύτηκαν από άνθρωπο προς άνθρωπο και πόση ενέργεια για να μάθουμε να ζούμε με αυτόν τον τρόπο και να πεθαίνουμε επίσης. Κρίμα.