και δεχόταν την συνέχεια από τα φώτα του λιμανιού,
στην πλάτη του....
Έβρεχε από την άκρη της γέφυρας.
Και η Άρτεμις κολυμπούσε αντίθετα στην βροχή.
Με γαλήνιες απλωτές προσπαθούσε προς τα πάνω.
Έι χοπ! ακούστηκε και μία ορδή από Βίκινγκς,
διέσχισε βίαια το ποτάμι.
Και έφτασαν εδώ, νάτοι.
Ανομολόγητα πρόσωπα κλειστά και γυαλιά στα μάτια.
Και στάθηκαν και είδαν την Άρτεμη,
και απόρησαν να κάνει η θεά,
τέτοια ακατονόμαστα.
Και θύμωσαν με αυτήν και την πετροβόλησαν.
Ολονυχτίς, τους πάλευε, να πάρει την νεκρή του.
Την γύρισε στον κόσμο,
και την άφησε στην πιο νεκρή γωνιά.
Κάτω από ένα τείχος μωβ,
στολισμένο με παλιά μαύρα γράμματα,
σημάδια της δημοκρατίας.
Την άφησε την βιασμένη κυνηγό,
έτοιμος να αρπάξει όποιον ζυγώσει.
Ο αετός, ο αδελφός της.!.."
Βίκυ Γιώβη (Μαχάτμα) Μόναχο -1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου