Έχουν ξαφνιαστεί που δεν ήρθα να κατηγορήσω τον εκφυλισμό και τα βίτσια τους· κι αληθινά δεν ήρθα να τους προειδοποιήσω ούτε από τους πορτοφολάδες!
Έχουν ξαφνιαστεί που δεν είμαι προετοιμασμένος να βελτιώσω και να οξύνω την εξυπνάδα τους: σαν να μην είχαν κιόλας..
αρκετούς παντογνώστες, που οι φωνές τους γρατζουνίζουν πάνω μου σαν σκληρά κοντύλια σε μαυροπίνακα!
Κι όταν φωνάζω: «Καταραστείτε όλους τους δειλούς διαβόλους μέσα σας που θένε μονάχα να αναστενάξουν και να σταυρώνουν τα χέρια και να προσεύχονται», - τότε κι αυτοί φωνάζουν:
«Ο Ζαρατούστρας είναι άθεος».
Κι αυτή είναι η κραυγή ειδικά των δασκάλων τους της υποταγής· αλλά είναι ακριβώς μέσα στ' αυτιά τους που μ' αρέσει να κραυγάζω: Ναι! Είμαι ο Ζαρατούστρας ο Άθεος!
Αχ, αυτοί οι δάσκαλοι της υποταγής!
Όπου υπάρχει το κάθε τι μικρό κι αρρωστημένο και βρωμερό, εκεί μονάχα σέρνονται σαν τις ψείρες· και μόνο η αηδία μου με συγκρατεί για να μη τους λιώσω.
Ωραία λοιπόν! Αυτό είναι το κήρυγμα μου για τ' αυτιά τους: Είναι ο Ζαρατούστρας ο Άθεος που λέει, «Ποιος είναι πιο άθεος από μένα για να χαρώ τη διδασκαλία του;»
Είμαι ο Ζαρατούστρας ο Άθεος: που θα βρω τον ισότιμο μου; Όλοι αυτοί που παραδίνονται στην ίδια τους τη βούληση κι απαρνιούνται κάθε υποταγή, είναι ισότιμοι μου.
Είμαι ο Ζαρατούστρας ο Άθεος: μαγειρεύω στο τσουκάλι μου την κάθε συγκυρία. Και μόνο όταν είναι καλά βρασμένη την καλωσορίζω σαν το φαγητό μου.
Κι αληθινά σας λέω πολλές συγκυρίες με βρήκαν κυριαρχικά: αλλά η βούληση μου μίλησε σ' αυτές το ίδιο κυριαρχικά, έτσι που έπεσαν γονατιστές κι ικετεύοντας, - ικετεύοντας καταφύγιο κι αγάπη μέσα μου και παρακαλώντας με σε κλαψιάρικο τόνο: «Δες μονάχα Ζαρατούστρα, πως ένας φίλος έρχεται σε φίλο!»
Θα γινόσαστε μικρότεροι κι όλο και πιο μικροί, εσείς μικροί άνθρωποι!
Θα σερνόσαστε με την κοιλιά, εσείς βολεμένοι!
Κι έτσι θα καταστραφείτε, - μέσ' από τις πλήθος σας μικρές αρετές, μέσ' από τις πλήθος σας μικρές παραλείψεις, μέσ' από τις πλήθος σας μικρές υποταγές!
Πολύ επιεικείς, πολύ υποχωρητικοί: αυτή είναι η δομή του εδάφους σας! Αλλά για να γίνει μεγάλο πρέπει το δέντρο να απλώσει σκληρές ρίζες μέσα σε σκληρά βράχια!
Ακόμη κι αυτές σας οι παραλείψεις, υφαίνονται στο νήμα του μέλλοντος της ανθρωπότητας· ακόμη και το τίποτα σας είν' ένα δίχτυ αράχνης και μια αράχνη που ζει από το αίμα του μέλλοντος.
«Είναι δοσμένο», - είναι κι αυτό μια ακόμη θεωρία της υποταγής.
Αλλά εγώ σας λέω, βολεμένα ανθρωπάκια:
«Είναι παρμένο», και θα σας παίρνουν όλο και περισσότερα από σας!
Ω, αν καταλαβαίνατε τα λόγια μου:
«Πάντα να κάνεις αυτό που θες, - μα πρώτα να γίνεις κάποιος που να μπορεί να θέλει»
«Πάντα ν' αγαπάς τον πλαϊνό σου σαν τον εαυτό σου, - μα πρώτα να γίνεις κάποιος που να μπορεί ν' αγαπά τον εαυτό του»
«Ν' αγαπάς με μια μεγάλη αγάπη, ν' αγαπάς με μια μεγάλη περιφρόνηση!»
Έτσι μιλά ο Ζαρατούστρας ο Άθεος."
Φρίντριχ Νίτσε (Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα) [Μ3, Για την αρετή που σε κάνει μικρό, 3]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου