Όταν ο Γανυμήδης κράζει τον Ερμαφρόδιτο

 (Ή αλλιώς: Το σύνδρομο του ανθρώπου που χλευάζει την ίδια του την «κρυφή» υπόσταση)
 Έχω κάνει πολλά για να μην διαβάσω τα μαθήματα του σχολείου αναγνώστη μου. Κι επειδή τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές, ηλεκτρονικά και κινητά κάθισα που λες και διάβασα, κάπου στα δέκα, μυθολογία. Αλλά..
έλα που ήταν μελέτες από κάποιο Βρετανικό πανεπιστήμιο και ακατάλληλες για δεκάχρονο.
Εκεί που λέτε κάνει μια αναφορά στον Ερμαφρόδιτο και μια στον Γανυμήδη σαν θεότητες που αντιπροσώπευαν την ομοφυλοφιλία. Φυσικά κάτι έπιανε τ' αυτί μου αλλά αυτό που έπιανε μόνο απορίες δημιουργούσε. Έτσι άκουγα διάφορα, αλλά μου έμενε η βασική. Γιατί δύο;
Στο δημοτικό που λέτε είχαμε κάνα δυο συμμαθητές που δεν συμβάδιζαν με το πρότυπο του τότε Έλληνος ανδρός. Παίζανε με τα κοριτσάκια, ήταν πολύ καλοί μαθητές, έβαζαν τα κλάματα όταν για δέκα με τρεις τόνους έπαιρναν με δύο και πάει λέγοντας. Φυσικά στο λύκειο σε μια βόλτα είδα το έναν πιασμένο χεράκι με τα αγόρι του και μου λύθηκαν οι απορίες. Είδα την μια θεότητα σε ζωντανή παράσταση. Ο Ερμαφρόδιτος είναι ένα κοριτσάκι σε σώμα αγοριού και δεν το παίδεψα παραπάνω. Άλλωστε πολλοί οι δρόμοι σ’ αυτήν την ζωή και δεν μπορούμε να τους ακολουθήσουμε όλους.
Σε πολλά πράγματα θα έχουμε την άγνοια να μας συντροφεύει και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αν δεν στραβώνουμε με το άγνωστο ή το διαφορετικό.
Φυσικά αυτά τα λέω σαν μεγαλύτερος έχοντας καταπιεστεί σε πολύ λίγα ζητήματα. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν βάδιζα με τα παπούτσια των συμμαθητών μου. Έχοντας κάνει και πάρα πολλές φορές πλάκα σε πολύ κόσμο, έμαθα πως η διαφορά της τραγωδίας από την κωμωδία είναι η απόσταση που κοιτάς ένα γεγονός. Φυσικά δεν άργησα ως κάτοικος μιας χώρας που διοχετεύει την αντρική νεανική ανεργία στην στρατιωτική θητεία να υπηρετήσω και αυτό το παιχνίδι.
Σαν οπλίτης που λέτε έριξα ατελείωτες ώρες σκοπιάς και αγγαρείας. Φυσικά κάποιοι έλειπαν από το γλέντι και αρχίσαμε να ρωτάμε που είναι τα παλικάρια. Τα βύσματα με τον βουλευτή και τον στρατιωτικό τα μάθαμε στις πρώτες μέρες και δεν μας απασχόλησαν ιδιαίτερα. Στο κάτω - κάτω αυτό που μας διδάσκουν από τα παιδικά μας χρόνια είναι πως στο ισότιμο έθνος μας κάποιοι είναι περισσότερο «ίσοι».
Καλά θα ήταν μέχρι τώρα αν δεν προέκυπτε το ότι κάποιοι δεν είναι στην κατηγορία. Εκεί ακούγαμε διάφορες φράσεις του τύπου «Έλα μωρέ, ξηγιέται αλμυρό φιστίκι» ή «το πάει το γράμμα». Έτσι μέσα από τους πωλητές ξηρών καρπών και τους ταχυδρόμους έμαθα το τι εστί Γανυμήδης.
Δεν έχει να κάνει με τον Κιναιδισμό όπως το αποκαλούν τα διάφορα πτώματα μαϊντανοί των καναλιών που κρύβουν τον καταπιεσμένο και κακισμένο χαρακτήρα της καταπιεσμένης κυράτσας τους πίσω από μια ψόφια αρχαιολατρία.
Ο Γανυμήδης αναγνώστη μου είναι η θυσία των διάφορων «ηθικών» μας αντιστάσεων απέναντι στην εκάστοτε εξουσία.  
Είναι αυτοί που στην προσπάθεια τους να γίνουν ευνοούμενοι δεν το έχουν σε τίποτα να κάνουν και μια διεύρυνση της απολήξεως του ορθού τους.
Φυσικά δεν είναι απαραίτητο.
Οπαδός του δευτέρου είναι και αυτοί που απατάνε τις γυναίκες τους γιατί δεν τολμάνε να υψώσουν την φωνή τους στην σχέση τους, οι κοπελίτσες που προσφέρουν περισσότερες υπηρεσίες στον προϊστάμενο του πέραν της εργασίας τους, αυτοί που γίνονται γενικά υποτακτικοί σε κάτι αρνούμενοι τόσο την πραγματικά προσωπική τους άποψη ή την διαφορετική απ’ αυτήν του αρχηγού τους γνώμη.
Έτσι όσο τεστοστερόνη και να μυρίζεις άμα είσαι δουλικός σε κάποιον ή σε κάτι οπαδός του Γανυμήδη είσαι.
Αλλά κι αυτό δεν είναι κακό.
Ο κόσμος είναι μια σούπα κι όχι ένας χυλός και είναι καλό να υπάρχει και αυτό το είδος.
Αυτό που μ’ αηδιάζει είναι όταν ο δουλικός που σκύβει κατηγοράει το άλλον σκυμμένο.
Ρε φίλε ο άλλος μπορεί να σκύβει αλλά τουλάχιστον δεν έχει τις ενοχές σου.
Τον βλέπουμε, τον ξέρουμε και είναι στην διακριτική μας ευχέρεια να τον αποδεχτούμε ή να τον απορρίψουμε.

Φυσικά στον εργασιακό μας βίο οι οπαδοί του Ερμαφρόδιτου είναι από τους πιο συνεπείς συνεργάτες.
Άρα το τι κάνει μετά από την δουλειά του, ούτε που με νοιάζει.
 Εσύ που σκύβεις και μετά σιχαίνεσαι το εαυτό σου είσαι το πρόβλημα.
Άδικα τον κράζεις για να κρύψεις τις δικές σου ενοχές. Τελικά η απορία λύθηκε.
Ο Γανυμήδης δεν είναι παρά ο θεόσταλτος αντιπρόσωπος της δουλικής μιζέριας. Τώρα αν κουνιέται λίγο παραπάνω ή αν είναι σταθερός σαν βράχος το «σκύψιμο» δεν το γλιτώνει."