Η Ελληνική Νομαρχία, είναι ένα έργο του Ανώνυμου Έλληνος, που τυπώθηκε το 1808. Είναι ένα ιδεολογικό επαναστατικό μανιφέστο που προσβλέπει στην εθνική αφύπνιση του υπόδουλου ελληνισμού. Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο Ανώνυμος, παραθέτει μία επιχειρηματολογία, σχετικά με το πως θα μιλούσε ο πολίτης που θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο, σχετικά με την υπεράσπιση της πατρίδας του, τι είναι για αυτόν πατρίδα, ποια τα οφέλη της, μέχρι που μπορεί ο πολίτης να την υπερασπιστεί και για ποιους λόγους...
Ο ελεύθερος όμως, ω Έλληνες, λέγει: «Αν εγώ δεν διαυθεντεύσω την πατρίδα μου, ποίος θέλει διαυθεντεύσει εμένα; Εγώ εις αυτήν ελπίζω την ευτυχίαν μου. Εγώ εις τον ναόν της ωρκίσθην, ενώπιον όλων μου των αδελφών, να απεθάνω δι᾿ αυτήν, πως να γίνω επίορκος; Εγώ εις την γην της έχυσα τους ιδρώτας μου, πως να αφήσω τους καρπούς της εις χείρας αλλοτρίων; Εγώ, τέλος πάντων, είμαι έν μέρος του όλου, πως να το ασχημίσω με την έλλειψίν μου; Το χρέος μου είναι άπειρον προς αυτήν, οι φίλοι μου με κράζουν, οι συγγενείς μου με βιάζουν, τα τέκνα μου με παρακαλούν, η ελευθερία μ᾿ εγκαρδιώνει. Και εγώ, να μείνω αμέτοχος των βραβείων, οπού τυχαίνουν εις τους νικητάς; Να χάσω εγώ τον στέφανον της δόξης διά δειλίαν και άτιμον φιλοζωΐαν; Τι είναι, τέλος πάντων, αυτός ο θάνατος, ειμή η υστέρησις της ζωής; Αλλά, πως ημπορώ εγώ να ζήσω, χωρίς πατρίδα; Ίσως είναι η λύπη δι᾿ αυτήν την υστέρησιν; Αλλ᾿ ήθελεν είναι ανοησία, να λυπήται τινάς διά ένα κακόν, οπού ακόμη δεν ήθελε του συνέβη, και όταν του συμβαίνῃ ο θάνατος, τότε δεν είναι πλέον εις καιρόν να λυπηθή. Όθεν, εκατόν φοράς προκρίνω να εκχύσω το αίμα μου εις την οδόν της δόξης και εις διαυθέντευσιν της πατρίδος μου, παρά να τελειώσω την ζωήν μου εις το κρεββάτι, οπού αποθνήσκει τινάς, διά να ειπώ ούτως, πριν χάσῃ την ζωήν του. Έ! αυτή η ζωή μου είναι έν δώρον της. Εγώ έζησα υποκάτω εις τους νόμους της, έπια τα ύδατά της, έφαγα τους καρπούς της. Πρέπει, λοιπόν, να την διαυθεντεύσω, και ως θνητός, πλην αληθής συμπολίτης, να αποκαταστήσω επωφελή και το ίδιον τέλος της ζωής μου. Ή νίκη, ή ο θάνατος ας με στέψωσιν, και ας φύγῃ μακρόθεν από εμέ κάθε δειλός στοχασμός. Ναι, πατρίς μου ιερά, εγώ τρέχω προς διαυθέντευσίν σου, άμποτες να αποδειχθώ ευγνώμων εις τας χάριτάς σου και να συναριθμηθώ εις τον κατάλογον των διαυθεντευτών σου».
Ομιλούμε για την πατρίδα όπου ο Σκόμπυ με την στρατιά του καταπολέμησε τους πατριώτες της, σαν να βρίσκονταν σε δική του κτήση, όπου οι Αγγλογάλοι απέκλεισαν το κεντρικό της λιμάνι γιατί δεν μπήκε με την μία στο πλευρό τους στον α΄παγκόσμιο, όπου το 1897 έστειλε εσο=ες στο Λονδίνο γιατί οι Τούρκοι είχαν φτάσει έξω από τον Βόλο,όπου η στρατιά της το 1922 υποχωρούσε άτακτα αφήνοντας τα γυναικόπεδα στην διάκριση των μαινόμενων Τούρκων, γιά αυτήν που ο Κορνήλιος κ πολλοί άλλοι είπαν ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να αυτοαποκαλούμεθα Ελληνες !
ΑπάντησηΔιαγραφή