«Ευχαριστώ την καλή μου μοίρα γιατί πέρασα τη ζωή μου απαλλαγμένος από ρυπαρότητα»

"Ξέρω ότι είσαι πλάσμα σοβαρό, αξιόπιστο και εργατικό, σαν το μυρμήγκι ή τη μέλισσα. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να ξεσκεπάσω τον ανθρωπάκο μέσα σου, που σου καταστρέφει τη ζωή για χιλιάδες χρόνια.
Είσαι ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ, ανθρωπάκο, όταν δεν είσαι μικρός και μικροπρεπής. Η σπουδαιότητα σου, ανθρωπάκο, είναι η μόνη ελπίδα που απέμεινε.
- Είσαι μεγάλος όταν κάνεις τη δουλειά σου με αγάπη,
- όταν ευτυχείς ασχολούμενος με τη χαρακτική, το κτίσιμο, τη ζωγραφική, τη διακόσμηση, τη σπορά,
- όταν αντλείς ευχαρίστηση απ' το γαλάζιο ουρανό, απ' το ελάφι, απ' τη δροσιά, απ' τη μουσική και το χορό, απ' το μεγάλωμα των παιδιών σου, κι απ' το όμορφο σώμα της γυναίκας σου ή του άντρα σου·
- όταν πας στο πλανητάριο για να γνωρίσεις τον ουρανό, ή στη βιβλιοθήκη για να διαβάσεις τι σκέπτονται για τη ζωή οι άλλοι άνθρωποι.
- Είσαι μεγάλος όταν σαν παππούς κρατάς το εγγόνι σου στα γόνατα σου και του μιλάς για χρόνους περασμένους,
- όταν κοιτάζεις το αβέβαιο μέλλον με τη σιγουριά και την περιέργεια του παιδιού.
- Είσαι μεγάλη, σαν μητέρα, όταν νανουρίζεις το νεογέννητο μωρό σου, όταν, με δάκρυα στα μάτια, ελπίζεις με όλη σου την καρδία στη μελλοντική του ευτυχία, όταν κάθε ώρα και στιγμή δημιουργείς μέσα του το μέλλον του.
Είσαι μεγάλος, όταν λες στο φίλο σου:
- «Ευχαριστώ την καλή μου μοίρα γιατί πέρασα τη ζωή μου απαλλαγμένος από ρυπαρότητα και λαιμαργία,
- γιατί είδα το μεγάλωμα των παιδιών μου, το πρώτο τους ψέλλισμα, περπάτημα, παιχνίδι, ερώτημα, γέλιο και ερωτικό σκίρτημα·
- γιατί διατήρησα ακέραιη την ευαισθησία μου για την άνοιξη και το ελαφρό αεράκι της, για το μουρμούρισμα του ρυακιού πλάι στο σπίτι, για το τραγούδι των πουλιών στο δάσος·
- γιατί δεν συμμετείχα στα κουτσομπολιά του κακοήθη γείτονα·
- γιατί ήμουν ευτυχισμένος στην αγκαλιά του συντρόφου μου και γιατί ένιωσα το ρεύμα της ζωής μέσα μου·
- γιατί στους δύσκολους καιρούς δεν έχασα τον προσανατολισμό μου και γιατί η ζωή μου είχε νόημα».
Κι αυτό, επειδή πάντα άκουγα τη φωνή μέσα μου που έλεγε: «Μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: να περάσεις τη ζωή σου με υγεία και ευτυχία. Ακολούθησε τη φωνή της καρδιάς σου, ακόμα κι αν σ' οδηγεί έξω από το μονοπάτι των άτολμων ψυχών. Να μην γίνεσαι σκληρός και να μην πικραίνεσαι, όταν η ζωή καμιά φορά σε βασανίζει». 

Και στη σιγαλιά του δειλινού, μετά τη δουλειά της ημέρας, όταν κάθομαι στο λιβάδι μπροστά στο σπίτι, με το παιδί μου και τη γυναίκα μου ακούγοντας την ανάσα της φύσης, φτάνει στ' αυτιά μου μια μελωδία, η μελωδία του μέλλοντος.«Εκατομμύρια άνθρωποι εσείς, σας αγκαλιάζω, μ' ένα φιλί για όλο τον κόσμο». Τότε νιώθω τη φλογερή  επιθυμία να μάθει κάποτε αυτή η ζωή να διεκδικεί τα δικαιώματα της και να αλλάξει τη νοοτροπία των σκληρών και δειλών ψυχών που κάνουν τα κανόνια να βροντούν. Το κάνουν αυτό μόνο επειδή η ζωή τους ξέφυγε μέσ' απ' τα χέρια."

Βίλχελμ Ράιχ (Άκου, Ανθρωπάκο!, 149-150)