Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ

Αγάπησα την λογοτεχνία και την ποίηση. Μου έδιναν γενναιόδωρα εικόνες και αισθήσεις. Το ίδιο βέβαια έδιναν στην ψυχή μου και οι υπόλοιπες τέχνες. Όταν όμως η ζωή γινόταν πιο βαριά χρειαζόμουν οδηγό. Λόγω χαρακτήρα, οδηγό δεν έψαξα ανάμεσα στους ανθρώπους ώστε να γραπωθώ σε κάποιον σωτήρα και να σωθώ, ούτε σε πλαστούς θεούς άλλων.
Αναζητώντας άλλοτε παραμυθία και άλλοτε εξήγηση για τα ...πάντα, η ελληνική γραμματεία και φιλοσοφία είναι ο μόνος οδηγός "σωτηρίας".
Ο οδηγός που δείχνει τον δρόμο προς την ευδαιμονία είναι ο ελληνικός.
Μόνο που, αν και ο οδηγός είναι εκεί, ο δρόμος δεν υπάρχει....τον φτιάχνει ο καθένας μόνος του.
Η ελληνική πορεία είναι ο δρόμος του ενός.
Έτσι ότι και να συμβαίνει μέσα στα ελληνικά κείμενα υπάρχει Λύσις.΄Όταν το σώμα μου δεν με υπακούει και οι γιατροί με προσπερνούν ως ένα ακόμη στατιστικό, το παρακάτω απόσπασμα πάντα με βοηθά.

Ο Επίκουρος λέει:
«Όταν είχα αρρωστήσει, θέμα των συζητήσεων μου δεν ήταν οι πόνοι που υπέφερε το κορμάκι μου, ούτε και μιλούσα για τέτοια πράγματα σε όποιον ερχόταν να με επισκεφτεί, μόνο συνέχιζα όπως και πριν να μιλώ για την φυσική θεωρία, και επικεντρωνομουν στο εξής θέμα: πως γίνεται, η διάνοια, ενώ μοιράζεται και αυτή τα όσα συμβαίνουν μέσα στο σαρκίο, να παραμένει ατάραχη και να διατηρεί το δικό της αγαθό.
"Και ούτε στους γιατρούς" , λέει, "δεν έδινα λαβή να φερθούν αλαζονικά, σαν να έκαναν κάτι σπουδαίο. αντίθετα, περνούσε η ζωή μου ωραία και καλά».
Τα ίδια με τον Επίκουρο να κάνεις και εσύ αν αρρωστήσεις, αλλά και σε άλλες περιστάσεις.
Το να μην απαρνιέσαι την φιλοσοφία, ό,τι και να σου συμβεί, και το να μην κάθεσαι να φλυαρείς με ανθρώπους αδαείς και άσχετους από φυσική θεωρία, είναι κοινό γνώρισμα όλων των φιλοσοφικών σχολών, το να είσαι προσηλωμένος σε αυτό που πράττεις τώρα, και στο όργανο με το οποίο το πράττεις.

Μάρκος Αυρήλιος, Τα Εις Εαυτόν