Αποχαιρετώντας τον Νοέμβρη

"Πότε ήταν η τελευταία φορά που παρατηρήσαμε το πηγαινέλα των εποχών; Πότε σταθήκαμε ήρεμοι σε μια γωνιά, απολαμβάνοντας τις εναλλαγές των καιρικών φαινομένων, των συναισθημάτων μας ακόμα και την αλληλεπίδραση ανθρώπων, ιδεών, στοιχείων του περιβάλλοντος; Πάει καιρός που...
οι άνθρωποι συνεπαρμένοι από τους σύγχρονους ρυθμούς, αγνοούν τον κύκλο της ζωής, ξεχνώντας να στρέψουν το βλέμμα τους στη φύση, στα φαινόμενα της γης και του ουρανού.
Το παρελθόν κρύβει μέσα του ολόκληρη σχεδόν τη σοφία των εποχών. 
Ο πλούτος μιας παράδοσης που αγγίζει από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα ενός κόσμου στη χάση του. Μία συναρπαστική παρακαταθήκη που περιμένει να την ανακαλύψουμε…

Νοέμβρης, ο ένατος μήνας του ρωμαϊκού μηνολογίου - μετρώντας από τον Μάρτιο. Το όνομά του προέρχεται από το αριθμητικό novem ή εννιά. Με την είσοδο όμως του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου στο μηνολόγιο, ο Νοέμβρης θα μετακινηθεί στην ενδέκατη θέση, διατηρώντας, ωστόσο, την παλιά του ονομασία.
Στο αρχαίο αττικό μηνολόγιο ο Νοέμβριος αντιστοιχούσε με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Πυανοψιώνα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαιμακτηριώνα, περίοδο που η Αθηναίοι τελούσαν τα Απατούρια, τελετές ενηλικίωσης των νεαρών Αθηναίων.
Ο μήνας Πυανοψιών πήρε το όνομά του από τις αναίμακτες τελετές προς τιμή του Απόλλωνα, κατά τη διάρκεια των οποίων οι λατρευτές έβραζαν κουκιά/πυάνους μαζί με κριθάρι, προσφορά στον Απόλλωνα/Ήλιο, την Αθηνά και της Ώρες. 
Έθιμο που οι απαρχές του ανιχνεύονται στους ηρωικούς χρόνους και στη μάχη του Θησέα με τον Μινώταυρο.
Κατά τον μήνα Μαιμακτηριώνα, τελούνταν τα Μαιμακτήρια, προς τιμήν του Διός Μαιμάκτη, κυρίαρχου των καιρικών φαινομένων, ζητώντας έναν ήπιο χειμώνα με καλή σοδειά.
Ο Νοέμβρης φέρνει μαζί του την δύση της Πούλιας, του αστερισμού των Πλειάδων, στον βραδινό ουρανό και το πρώτο κρύο του χειμώνα. Φέρνει τα χρυσάνθεμα, το λιομάζωμα και τη βροχή των Λεοντιδών. Οι διάττοντες “Λεοντίδες” φαίνεται να προέρχονται από τον Αστερισμό του Λέοντα και οφείλονται στα σωματίδια που αφήνει πίσω του ο κομήτης Τεμπλ-Τατλ και εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα.

Στην καρδιά πλέον του φθινοπώρου κι όλα μοιάζουν ν’ αλλάζουν. 

Η χρωματική παλέτα της φύσης επιλέγει χρώματα γήινα, ισορροπώντας το θερμό κιτρινο-κόκκινο χρώμα των φύλλων με το ψυχρό του καιρού. Όσο πλησιάζει ο χειμώνας, φύση και άνθρωποι ηρεμούν. Ακόμα και τα σώματά μας, αναζητούν μια ήσυχη ζεστή γωνιά να ξαποστάσουν. 
Μ’ αυτά τα λόγια ξεκινά και ο Γκυστάβ Φλωμπέρ το βιβλίο του με τίτλο «Νοέμβριος»: 
«Μ’ αρέσει το φθινόπωρο, η θλιβερή αυτή εποχή ταιριάζει στις αναμνήσεις. Όταν τα δέντρα δεν έχουν πια φύλλα, όταν ο ουρανός διατηρεί ακόμα το δειλινό την κοκκινωπή ανταύγεια που χρυσώνει το μαραμένο χορτάρι, έχει μια γλύκα να βλέπεις να σβήνει ό,τι χτες ακόμα έκαιγε μέσα σου»…
Γιώργος Σαράτσης 
*Το παραπάνω κείμενο προβλήθηκε στην εκπομπή της Μυθικής Αναζήτησης:http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2015/11/h-1-2.html