Λησμονημένη η διαπλανητική γνώση

Λησμονημένη η διαπλανητική γνώση, έδωσε δειλά-δειλά τη θέση της σε μύστες ανθρώπων οι οποίοι κυνηγημένοι και αυτοί από τους γνωστούς θεϊστές άφησαν κάποια ψήγματα κοσμικής γνώσης, κνισματική και αποσπασματικής, η οποία από κάποιους και μόνο ακολουθείται (αναφερόμαστε σε μύστες ως ο Ορφέας, ο Όμηρος κ.λ.π). Σταδιακά οι υπεργήϊνες θεοσοφίες εξαφανίσθηκαν, κρύφιες δυνάμεις του Όντος περασμένες στον Άνθρωπο λησμονήθηκαν, μετά μάλιστα την κλασσική φιλοσοφία ο Άνθρωπος προσάρμοσε τη φιλοσοφία μόνον επί της Γης.

Τα Ελευσίνια μυστήρια ως αντίπαλος της νοησιοκρατικής φιλοσοφίας, ο Γνωστικισμός ως Συμπαντικός τρόπος γνώσης, μουσειοποιήθηκαν, ο Άνθρωπος έμαθε να ζει επάνω στο διπολικό ζεύγος Νους και εμπειρία. Τίποτε στο ένα εάν δεν υπάρχει στο άλλο. Αυτό όμως έχει μία πολύ σημαντική συνέπεια. Την οποία βέβαια εκλήθη -ειδικά στις ημέρες μας- να θεραπεύσει η επιστήμη δή της ιατρικής. 

Ο άνθρωπος κάποτε ερχόταν στη Γη αυτοβούλως, ηθελημένως μέσα από την εξάσκηση άλλων οντολογικών δυνάμεων. Σταδιακά επικράτησε ο τρόπος της αναπαραγωγικής γεννήσεως αναμέσον ανδρός και γυναικός. Ωραία μέχρι εδώ. Κάποτε οι άνθρωποι έφευγαν από το σώμα με ένα φύσημα εκπνοής ελέγχοντας τις εσώτερες κινούσες δυνάμεις, κάποτε οι άνθρωποι έφευγαν για άλλου είδους ζωής με ένα πνευματικό νεύμα προς τον "εαυτόν" των. 

Όμως ο προσγειωμένος και φυλακισμένος εν τη γη άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Πώς θα έπρεπε να πεθαίνει ο ανθρωπάκος του μονοθεϊσμού ενώπιον του θεού, ο ανθρωπάκος της απλά γήινης γνώσης; 

Ο τρόπος που έρχονταν οι Μεγάλοι Άνθρωποι και ο τρόπος που έφευγαν κατεδείκνυε τη μεγαλότητά τους. Ο τρόπος που έρχεται ο σημερινός άνθρωπος και ο τρόπος που φεύγει δυστυχώς καταδεικνύει την εξάρτησή του και την ανελευθερία του. Πώς λοιπόν και από ποιόν θα έπρεπε να ανοίγει η πόρτα του θανάτου; 

Η κλασσική φιλοσοφία και η επιστήμη (η κλασσική φιλοσοφία η γεννήσασα την επιστήμην γι' αυτό και ο Αριστοτέλης αρνιόταν να επιστημονικοποιήσει συλλήβδην τη φιλοσοφία, ήξερε ότι είναι ατομική βόμβα σε χέρια εξουσιαστών) σμίλευσαν κατάλληλα τον τρόπο γνώσης του γήινου ανθρώπου ώστε να τον μάθουν να ζει και να τον κάνουν να πεθαίνει. Σταδιακά ο Άνθρωπος έμαθε ότι από μόνος του είναι αδύναμος και άρχισε να ζει μαζεύοντας ψίχουλα από φιλοσόφους, το θεό που του πρότειναν, από εξουσιαστές, από όπου μπορούσε. 

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος είναι δύναμη άρα η εσώτερη ανθρώπινη δύναμη έμαθε να ζει σε σχέση με τους Άλλους και όχι με το εσώτερο Είναι, έχασε την αυτοζωή αυτών που έρχονταν και έφευγαν όποτε ήθελαν ελέγχοντας τέλεια το συμπαντικό ταξίδι τους (σαν τους μύστες των Ελευσίνιων μυστηρίων). Ο άνθρωπος λοιπόν έμαθε να ζει όπως και οι άλλοι. Τίποτε το ξεχωριστό ειδικά μετά τη σωκρατική ηθική και τη μετεξέλιξή της σε μονοθεϊστική ηθική έχουμε την πρώτη διαδικτυακή παγκόσμιο ένωση των ανθρώπων. 

Πώς όμως οι άνθρωποι θα πέθαιναν; 

Το μοντέλο της Γνώσης επεκτάθηκε από τον τρόπο ζωής και στον τρόπο θανάτου. Οι αρρώστιες δεν είναι καθόλου αρρώστιες διότι δεν ξέρουμε τι είναι υγεία. Εάν κάποιος είναι πλήρης πυρός είναι άρρωστος για κάποιους οντολογικά όμως υγιής. Οι αρρώστιες λοιπόν είναι γέφυρες προς το Επέκεινα. 

Όπως οι άνθρωποι προσδιορίσθηκαν σε σχέση με τον ένα θεό έπρεπε να προσδιορισθούν και με συγκεκριμένο τρόπο θανάτου, αλίμονο εάν κάποιοι ανακάλυπταν φυσικές οντολογικές διεξόδους και απελευθερώνονταν έστω όταν πέθαιναν. 

Η επιστήμη πήρε τη σκυτάλη της φιλοσοφίας. Αυθαίρετα έφτιαξε τα αξιώματα περί της λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος και όλοι πίστευσαν και γνώρισαν ότι αυτό και όχι άλλο σώμα είναι υγιές. Σαν τον αμαρτωλό που πλέον προσδιόρισε μετά την κάθοδο του θεανθρώπου τις αμαρτίες του και ησύχασε. Τα μετέπειτα βήματα ήταν εύκολα για την επιστήμη. Ο ανώτερος άνθρωπος έσβησε και όλοι οι άνθρωποι συμφώνησαν ότι μόνον ένας τύπος υγιούς σώματος υπάρχει (οι βαθείες δυνάμεις που ελέγχουν ποικιλοτρόπως τον άνθρωπο και του δίδουν πάμπολλες δυνάμεις φρικτά ελησμονήθηκαν). Οι άνθρωποι έμαθαν να ζουν σε σχέση με ένα και μόνο υγιές δήθεν ανθρώπινο σώμα, και λησμόνησαν ότι το πολυποίκιλο ανθρώπινο σώμα δεν χρειάζεται αρρώστια για να πεθάνει αλλά αναλύεται στα εξ ων συνετέθη κατά φυσικό τρόπο. Αυτό όμως απελευθερώνει και πολυποικίλλει τους ανθρώπους και η αόρατος χειρ δεν το ήθελε. 

Η γνώση προχώρησε από τις ιδέες της φιλοσοφίας στις ιδέες της ιατρικής. Ο ανθρωπάκος εξάλλου έμαθε ό,τι του σερβίρουν οι άλλοι. Έμαθε τον καρκίνο, την καρδιοπάθεια, το εγκεφαλικό, ό,τι άλλο του σερβιρίσθηκε σε τέτοιο βαθμό ότι δέχθηκε να προκαλεί αυτά στον εαυτό του όταν πρέπει να πεθάνει. Όπως λοιπόν ο ηθικός κάνει ό,τι πρέπει για να ζει ηθικά κάνει ό,τι πρέπει για να πεθαίνει ηθικά. Οι άνθρωποι λοιπόν από μόνοι τους (και ας μην το ξέρουν) σε κάποια στιγμή της υπόδουλης ζωής τους επιλέγουν το θάνατό τους, ενδόμυχα επιλέγουν π.χ τον καρκίνο. 

Όπως σταδιακά έμαθαν την ηθική και χωρίς να το καταλάβουν υποδουλώθηκαν, σταδιακά έμαθαν να δημιουργούν αυτοί οι ίδιοι μέσα τους τον καρκίνο και όταν τον ίδουν εκδηλωθέντα να τρέχουν στον ιατρό από εκεί στις χημειοθεραπείες κ.ο.κ. 

Ευτυχώς κάποιοι ενθυμούνται, σαν εκείνους τους Πυθαγορείους που μπορούσαν να είναι ταυτόχρονα σε δύο μέρη, και σαν τον Εμπεδοκλή που είτε ανελήφθη είτε έπεσε στην συνέχεια της πυρίνης Αίτνας. Η επιλογή είναι πάντα δική μας, επιλογή γνώσης και άλλης ζωής.

Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ.Φιλοσοφίας