Το τρίπτυχο Ύβρις-Άτη-Νέμεσις υπήρξε το μόνο δόγμα πίστεως των αρχαίων Ελλήνων. Δεν δογμάτισαν για τίποτε άλλο, παρά μόνο για το ότι η α λ α ζ ο ν ι κ ή συμπεριφορά, έργω ή λόγοις, προερχόμενη από υπερεκτίμηση των δυνάμεων ή από αιφνίδια ευμενή μεταβολή της τύχης ή από άξια κατάκτηση δυνάμεως ή από υπεραφθονία αγαθών και πάντως από έ λ λ ε ι ψ η παιδείας, οδηγούσε σε σύγχυση φρενών και σε πράξεις άλογες, άδικες, οι οποίες προκαλούσαν τη ν έ μ ε σ η, την τιμωρία.
Έτσι, ήταν δεδομένο, ότι η αλαζονεία και ο αφρόνως σκεπτόμενος και πράττων θα τιμωρούνταν. Εμμέσως, λοιπόν, διατυπώνεται η θεμελιώδης και διαχρονικής ισχύος ελληνική θέση, ότι σ ω τ ή ρ α ς και λ υ τ ρ ω τ ή ς για τον άνθρωπο είναι ο «εκ παιδείας κόσμος»
Ο Δ η μ ό κ ρ ι τ ο ς αναφέρει σχετικά:
«Οι θεοί δίνουν ανέκαθεν και τώρα όλα τα καλά στους ανθρώπους. Όσα είναι κακά και βλαβερά και ανώφελα, ανέκαθεν και τώρα δεν τα δωρίζουν οι θεοί στους ανθρώπους, αλλά οι ίδιοι τα προκαλούν».
Για τους αρχαίους Έλληνες, όχι μόνο ο Ζ ε υ ς ε χ θ ρ ε υ ό τ α ν τους κομπασμούς και τους
υπερήφανους, αλλά και η κοινή περί δικαίου συνείδηση μετά βδελυγμίας αποστρέφεται τον υπερόπτη, αυτόν που παραβιάζει τα μέτρα, που ασελγεί επί της αιδούς και της δίκης , που φτάνει στην «ύβριν», την αλαζονεία, την έπαρση και την κακοποιό πράξη και δράση.
Απόσπασμα από την διπλωματική εργασία της Βασιλικής Χ. Καραθανάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου