Επηρμένοι οι σύγχρονοι επιστήμονες και τεχνολόγοι συνεχίζουν τη μεγίστη αλαζονεία ότι δήθεν ο σημερινός άνθρωπος της επιστήμης και της τεχνολογίας είναι έτη φωτός έμπροσθεν του λεγομένου "πρωτογόνου" ανθρώπου.
Είναι μύθος με τον οποίο όλοι βέβαια μεγαλώσαμε και χρειασθήκαμε πολύ χρόνο για να καταλάβουμε το ψευδές του όλου πράγματος. Στην πιο απλή των περιπτώσεων δεν μπορείς να συγκρίνεις δύο ασύμβατα μεγέθη (πρωτόγονο και δήθεν πολιτισμένο άνθρωπο) τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία δεν έχουμε γνωρίσει ούτε έναν πρωτόγονο άνθρωπο και την υγιά παγανιστική αυτού εξέλιξη.
Όμως το μέγα λάθος των επιστημόνων και των θεολόγων και των τεχνοκρατών (διότι από το θεό έως την επιστήμη μία ανθρώπινη μορφική αποτύπωση δρόμος είναι) είναι το ότι οι δυνάμεις που έφυγαν από το μυαλό και την ύπαρξη του πρωτογόνου ανθρώπου και διά του κόσμου και των ιδεών εδημιούργησαν την επιστήμη και την τεχνολογία πλούτισαν μεν την επιστήμη και την τεχνολογία εφτώχυναν όμως τον άνθρωπο.
Οι άνθρωποι είναι όντα αντιστρόφως ανάλογα της επιστήμης (από τη θεολογία έως την τεχνοκρατία) όσες δυνάμεις δανείζουν στον πολιτισμό τις χάνουν ως οντικές αέναες εν τω Είναι δυνάμεις. Από την ελευθερία και την αφοβία από την απάθεια και την απλή κίνηση έως το φόβο την εξάρτηση και την υποδούλωση. Ώστε λοιπόν οι πρωτόγονοι και η φυσική εξέλιξή τους οι παγανιστές ήταν πολύ πιο οντικά προηγμένοι από εμάς μιάς και επικοινωνούσαν με δυνάμεις τις οποίες εμείς έχουμε ξεχάσει.
Ήταν συνέχεια του δυναμικού απείρου μέσα στο οποίο ζούσαν, εφοβούντο, πολεμούσαν, δημιουργούσαν, ένοιωθαν υπάρξεις υγιώς εξαρτημένες από το ήδη υπάρχον το οποίο το χαίρονταν και για αυτό το εφοβούντο, το σέβονταν και για αυτό το έτρεμαν, το απολάμβαναν για αυτό και ένοιωθαν ένα μαζί του με ένα τρόπο που εμείς σήμερα έχουμε ξεχάσει.
Οι πρωτόγονοι, σε αντίθεση με τον άνθρωπο της επιστήμης, ανήκαν ως δύναμη συνεχείας στο Όλον είχαν στο νου τους δυνάμεις και εσωτερικότητες τις οποίες εμείς εμπιστευθήκαμε και δανείσαμε στο θεό στην πολιτική και την επιστήμη.
Ήταν ευτυχής ο παγανιστής διότι ήξερε ότι ήταν μονάδα συνεχείας έπαιζε το ρόλο του (φοβόταν τα πάντα και χαίρονταν τα πάντα με ένα τρόπο απλό και οντικό) γνωρίζοντας το μεγάλο σκηνοθέτη όν, ανήκε στην ευρύτερη σκηνή του Είναι και δεν θα μπορούσε ποτέ να κλεισθεί σε γράμματα και έννοιες και επιστήμες άλλων όπως συμβαίνει με εμάς.
Η επαφή με τη Φύση ως αρχέγονη δύναμη καθόριζε τις χαρές και τις φοβίες τη ζωή και την αποχώρηση του πρωτογόνου μετέπειτα παγανιστού, απολάμβανε όλες τις χαρούμενες και φοβιστικές δυνάμεις του όλου έχοντας ανοικτούς ορίζοντες μη εγκλωβισμού και τελικά ελεύθερης οντικής πορείας (όπως τα αγνά ζώα που ενέπνευσαν τις τραγωδίες του Ανωτέρου Ανθρώπου).
Αντίθετα ο πολιτισμένος άνθρωπος τρέμει τα πάντα, κατήντησε μηχανή η οποία χωρίς τη βενζίνη (χρήμα) δεν κινείται, ξεκομμένος από την ενδότερη φύση του, βλέπει τη φύση με τα μάτια του θεού και της επιστήμης και των φιλοσόφων, υπόδουλος σε θεωρίες και επιστήμες και τεχνολογίες, τρέμει τις αρρώστιες και την θανάτου αποχώρηση.
Δεν έχει δικό του λόγο, τα ενδιαφέροντα τα δικά του είναι τα ίδια με όλων διότι η τηλεόραση είναι ο κοινός λόγος πλέον όλων, δεν νοιώθει καμία ατομική οντική ξεχωριστότητα ώστε να ακολουθήσει ως πρωτόγονος τον αιώνιο αλλά ξεχασμένο απλά και ήδη μέσα μας υπάρχον φυσικό δρόμο.
Εξαρτημένος από αοράτους και ορατούς εξουσιαστές θεωρεί ότι είναι άθροισμα αναγκών και τίποτε άλλο.
Δυστυχώς όμως θα πρέπει να θυμηθούμε ότι το Όν είναι τέλειο διότι είναι πέρα από όλα όσα εμείς θεωρούμε ως πολιτισμό, θα επρέπε να θυμηθούμε ότι Ήδη εν στιγμή είμαστε τα Πάντα εάν και εφόσον το καταλάβουμε, εν στιγμή είμαστε όλα όσα ήμασταν και όλα όσα θα γίνουμε διότι ο χρόνος δεν είναι ευθύγραμμος αλλά και στιγμιαίος και κυκλικός και σπειροειδώς γυριζόμενος γύρω από το Είναι μας.
Η Ελευθερία του πρωτόγονου (πρώτη γέννησις =πρώτη και αυτοφυής δύναμις) έχει να κάνει με την εν στιγμή συναίσθηση ότι είμαστε όλα όσα έχουμε αποδώσει στους άλλους , από το θεό τους σοφούς τους επιστήμονες και λοιπά.
Ας ζητήσουμε τον οντικό εαυτό μας πίσω, πριν μας τον προσφέρει ο μεγάλος σερβιτόρος θάνατος, μόνον τότε θα χαρούμε το διάλειμμα της ζωής.
Ως πρωτογέννητοι εν τω Είναι.
Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου