ΚΥΔΟΙΜΟΣ: Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΟΥ ΘΟΡΥΒΟΥ ΣΤΑ ΠΕΔΙΑ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ

«Τρώων δὲ κλαγγή τε καὶ ἄσπετος ὦρτο κυδοιμός».

                                                                        Ιλιάδα
Γύρω από τον θεό Άρη βρίσκεται ορισμένος αριθμός θεοτήτων δευτερευόντων, οι οποίοι προσωποποιούν όπως αυτός τον πόλεμο. Θεωρούνται απαραίτητοι και τον συνοδεύουν στο πεδίο της μάχης. Ένας από αυτούς τους συνοδούς είναι και ο Κυδοιμός.Ο Κυδοιμός είναι η προσωποποίηση του θορύβου της μάχης, ο αχός. Το προσωποποιημένο πνεύμα, ο δαίμων, της σύγχυσης, της φασαρίας και της αναστάτωσης στο πεδίο της μάχης. Ο ήχος που ανατριχιάζει τις ψυχές, αλλά και που τις εγείρει.
Μαζί με την Έριδα και την Κήρα απεικονίζεται πάνω στην ασπίδα του Αχιλλέα. «Ἐν δ᾽ ἔρις, ἐν δε Κύδοιμος ὁμίλεον, ἐν δ᾽ ὁλοή Κήρ», Ιλιάδα Σ. 635)
Στο αριστούργημα Αριστοφάνη «Ειρήνη», το μέγιστο έργο για την ανοησία των ανθρώπων που προκαλούν πολέμους αντί να αποδέχονται τα δώρα της ειρήνης, ο Κυδοιμός αναφέρεται ως γιος του Πολέμου.
Ο Πόλεμος του φέρεται σκληρά και απαιτητικά διατάζοντάς τον με απειλές, παρά το γεγονός ότι είναι με το μέρος του και τον βοηθά για την πραγμάτωση του σχεδίου του.
Το «Λεξικό της Σούδας» αναφέρει ως αδέλφια του τον ο Δείμο και τον Φόβο.
Ο Εμπεδοκλής, αναφερόμενος στην παλιά εποχή, γράφει χαρακτηριστικά ότι «ουδέ τις ην κείνοισιν Αρης θεός, ουδέ Κυδοιμός», δηλαδή ότι κατά την εποχή του Χρυσού Γένους, «ούτε πόλεμος υπήρχε, ούτε οι ήχοι της μάχης».
Η ετυμολογία του ονόματος του Κυδοιμού είναι αβέβαιη, όμως έχουν γίνει προσπάθειες να εξηγηθεί.
Έτσι βλέπουμε πως μία εκδοχή λέει πως προέρχεται από το ρήμα «Κυδοιμέω» που σημαίνει «εγείρω ταραχή, διασπείρω σύγχυση και φόβο».
Μια άλλη εκδοχή μας λέει πως προέρχεται από το ρήμα «κυδάζω», προερχόμενο από το «κύδος» που σημαίνει «βρίζω, βλασφημώ, διασύρω».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο πόλεμος για τους προγόνους μας ήταν ιερός. Υπήρχαν ιεροί κανόνες, απαράβατοι. Στους πολέμους των Ελλήνων συμμετείχαν και οι θεοί, ως συμπαραστάτες και προστάτες. Καμμία μάχη δεν διέφευγε από το βλέμμα τους και καμμία παραβίαση της αιδούς δεν έμενε ατιμώρητη.
Στις μέρες μας, οι κανόνες του πολέμου, η ηθική και ο σεβασμός των νικητών, των δυνατότερων έναντι στους ητημένους και στους αδύναμους δεν υπάρχουν.
Ο ήχος της μάχης, ο Κυδοιμός, δεν δομείται από τις κραυγές των πολεμιστών που πολεμούν στήθος με στήθος, ούτε από τον ήχο των σπαθιών.
Έχουν αντικατασταθεί από πατήματα κουμπιών, που αποστέλλουν πυραύλους εξ αποστάσεως.
Στις μαύρες μέρες που διανύουμε ακούμε άλλα τύμπανα πολέμου. Ο Κυδοιμός έχει τους ήχους των δειλών και ασεβών.
Κανείς γενναίος.
Η λογική όμως δεν έχει θέση στον πόλεμο. Δεν παρευρίσκεται στα πεδία των μαχών και δυστυχώς ούτε και στον άνθρωπο.
Ο «αχός» (θόρυβος) της μάχης, αναγραμματισμένος μας δίνει την λέξη «χάος».
Δεν απομένει παρά να στραφούμε στους τελευταίους στίχους του Ορφικού ύμνου στον θεό Άρη και να ευχηθούμε να εισακουστούν:
«Αλλά συ, ώ μακάριε, δώσε μου θάρρος, δια να παραμένω σταθερός εις τους αβλαβείς θεσμούς της ειρήνης και να αποφεύγω την μάχην των εχθρών και τον βίαιον θάνατον».

Γιώβη Βασιλική