Ποιος είναι ο θεός Κρόνος;

Ο μύθος είναι γνωστός, ο Κρόνος σύζυγος και ομογάλακτος της Ρέας, ευνούχισε τον Ουρανό από τον οποίο και προήλθε με τη βοήθεια της Γαίας.

Ευρισκόμεθα σε επίπεδο όχι σκέψεων αλλά αγνών οντολογικών υπαρχουσών δυνάμεων στο σύμπαν, στο μεγαλόκοσμο των ευφυών Ελλήνων. 

 Ευρισκόμαστε λίγο πριν να ξεκαθαρίσει το σύμπαν, οι Τιτάνες ως δυνάμεις να κρυφθούν (θα επανέλθουν όταν ο Νούς αυτού του κόσμου εκμετρήσει το ζην) ο Νούς (Δίας) να αναλάβει τα ηνία της διάστασής μας ως σκέψη και πράξη πέρα από τη δύναμη ως τέτοια.Η ευφυΐα των Ελλήνων στην περίπτωση του Κρόνου είναι δεδομένη. 

Πολύ πριν τον Μέγα Χάϊντεγγερ οι Έλληνες δεν διεχώρισαν το Χρόνο από το Είναι, κατάλαβαν κατά τρόπο σοφό ότι είναι αναπόσπαστα δεμένος ο Χρόνος (Κρόνος) με το Όν ως Είναι (κάτι το οποίο διαφημίσθηκε, όχι άδικα, ως επανεύρεση του Μαρτίνου Χάϊντεγγερ ενάντια στα καντιανά φληναφήματα).
Εκ της Ροής (Κρόνος) σε σχέση με τη Ροή (Ρέα) εμφανίζεται εκ του Όντος μία δύναμη κίνησης ροής η οποία καταργεί την Ού-ροή (ουρανός) με τη βοήθεια της σταθερότητας της Γαίας, είναι ο Κρόνος ο οποίος αποκαθιστά την πεμπτουσία του Ελληνισμού, την κίνηση, αυτή που θα αποθεωθεί εις την Αριστοτελικήν φιλοσοφίαν.
Ο Κρόνος (χρόνος) σηματοδοτεί ότι ο Έλλην εισέρχεται στον αιώνα της Οντολογικής κινήσεως, γι' αυτό καταργεί και τους Τιτάνες, την αγνή δύναμη η οποία ως Είναι είναι πέρα από την κίνηση.

Ας θυμηθούμε ότι ο Οδυσσέας τυφλώνει τον μονόφθαλμο Πολύφημο ο οποίος δεν γνωρίζει την αντιθετική διαλεκτική κίνηση αλλά έχοντας τη μία δύναμη μένει ακίνητος στον κόσμο του, η μεταφορά στο Νού και στο διπολισμό των δύο οφθαλμών σκέψης και πράξης θα κινήσει τον κόσμο.
Η μεγαλοφυΐα των Ελλήνων στην αφήγηση περί του Κρόνου έγκειται στο ότι συνέλαβαν τη δύναμη εκείνη η οποία εμπερικλείει όλες τις άλλες οντολογικές δυνάμεις όχι ως διάρκεια αλλά ως Όντα υπάρξεις (για αυτό ο Μέγας Χάϊντεγγερ αναρωτήθηκε πόθεν τα όντα, προκειμένου να καταλάβουμε ότι τα όντα προέρχονται από το βάθος του Όντος, υπακούουν σε σειρά εμπεριέχονται ως ήδη υπάρχοντα στο Χρόνο( ο οποίος δεν νοείται ως διάρκεια αλλά ως εμπεριέχουσα οντολογική δύναμη) άρα μία προσεκτική ματιά στο χρόνο θα μας αποκαλύψει ότι ο Χρόνος φέρει τα πάντα αρκεί να τα παρατηρήσουμε).
Ας προσέξουμε λοιπόν, ο Κρόνος (Χρόνος) είναι η δύναμις εκείνη η οποία εμπεριέχει όλα όσα πρέπει να γίνουν σε αυτό το σύμπαν ως σχέδιο αρχής και μέσης και τέλους, είναι ο μεγάλος σχεδιαστής ο οποίος έχει σκιαγραφήσει όλα όσα ανήκουν στον κόσμο μας ως παρελθόν παρών και μέλλον. 

Διότι μετά τη μη ροή του πατρός του ουρανού και εκ της συζύγου του Ρέας (ανταλλαγή της συμπαντικής ροής) εσωτερικοποίησε ως φωτογραφία όλα όσα οντολογικά θα εκτυλιχθούν στον κόσμο μας.

Τίποτε δεν συμβαίνει στον Πλανήτη Γαία το οποίο δεν εμπεριέχεται στη ροή του Κρόνου (γι αυτό και ο ευνουχισμός του Ουρανού έγινε με τη βοήθεια της Γαίας). 

Ας προσέξουμε, η δύναμις Κρόνος δεν έχει καμία σχέση με τη διάρκεια, ο χρόνος σε αυτή την κατάσταση δεν έχει σχέση με τη διάρκεια, είναι απλά η δύναμις η οποία εμπεριέχει όλα όσα θα συμβούν, γι' αυτό και ταυτίζεται και με το χώρο αλλά και για αυτό είναι ο μοναδικός πλανήτης με δαχτυλίδι γύρω από τον πλανήτη, διότι ο Κρόνος περιέχει όλα όσα θα περιστραφούν γύρω από τη γη.

Όταν οι άνθρωποι κατάλαβαν την περιουσία αυτή του Κρόνου διέλυσαν την οντολογικότητά του και τον κατέστησαν απλή διάρκεια, δήθεν ότι είναι η διαδοχή στιγμών έως ότου εκτυλιχθεί και πραγματωθεί κάτι.

Ο Χάϊντεγγερ όμως το κατάλαβε. Ο Κρόνος (Χρόνος) είναι Όν και εμπεριέχει όλα όσα αναλογούν σε αυτή την οντική κατάσταση της γης, ξεχνώντας οι άνθρωποι την οντική του φύση απλά κατάντησαν το Χρόνο σύνολο στιγμών έως ότου εξαντληθούν όλα όσα φέρει, αντί να βυθισθούν σε αυτόν και να γνωρίσουν όλα όσα φέρει (απαντώντας στο Χαϊντεγγεριανό: πόθεν και ποία τα όντα).

Η Παρμενίδειος λοιπόν δυναμική του Κρόνου (Χρόνου) είναι θαυμαστή, ήδη υπάρχει μία δύναμις η οποία έχει μέσα της τη γαία ως στιγμή, άσχετα εάν ο αδύναμος άνθρωπος θα μερίσει αυτή τη δύναμη σε παρελθόν παρών και μέλλον.

Ο Χρόνος (Κρόνος) είναι ο θεός της στιγμής, η μεγάλη κυκλοτερής κενότητα η οποία τα περιέχει όλα και εν στιγμή παράγει τη γνώση του Χάους αρκεί να πέσεις μέσα της. Όμως δεν θα είχαμε τη συνέχεια της ιστορίας του κόσμου μας. Με ποιόν τρόπο θα ενικάτο ο Χρόνος ως αβυσσαλέα τέτοια δύναμις στιγμής ώστε να αποκτήσει διάρκεια. 

Οι ανώτερες συμπαντικές δυνάμεις (θεοί) δεν μπορούσαν να αντισταθούν , έπεφταν μέσα στο Πατέρα Κρόνο και μάθαιναν όλα όσα υπήρξαν υπάρχουν και θα υπάρξουν. 

Αυτό παραδόθηκε ως κάτι το κακό από τη μυθολογία, ως ότι δήθεν ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του. Ουσιαστικά όμως ειδώθηκε από την καταστροφικότητα του Λόγου ο οποίος μέσα από τις νοητικές κατηγορίες καταδίκασε την εν στιγμή γνώση. 

Οι ανώτερες συμπαντικές δυνάμεις (Ποσειδώνας κ.α) εν στιγμή έπεφταν στον Πατέρα Κρόνο και μετείχαν του όλου. 

Σε καμία των περιπτώσεων αυτό δεν είναι κακό, είναι η ανωτέρα ενορατική μορφή εν στιγμή  Παρμενίδειας γνώσης , απλά επειδή οι ανώτερες συμπαντικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να αντισταθούν στον πειρασμό της τελειότητας, δεν ήθελαν την περιπέτεια του Νοός, την μετατροπή του Κρόνου (Χρόνου) σε διάρκεια, ο Κρόνος είχε αξία οντική όσο ήταν στιγμή, έχασε τα πάντα όταν έγινε διάρκεια όχι της οντικής δυνάμεως αλλά του Νοός και των κατηγοριών του. Γι' αυτό ο Χάϊντεγγερ έπεσε και αυτός μέσα στον Κρόνο όταν ομίλησε για το εξαίφνης, τη μεγάλη στιγμή του ξέφωτου.

Ο Δίας λοιπόν, ο Νούς της διαστάσεώς μας, έπρεπε να μεταλλάξει τη φύση του Κρόνου, από στιγμή που περιείχε τα πάντα να τον κάνει διάρκεια που περιέχει επίσης τα πάντα. Πώς θα γινόταν αυτό. Ξέρουμε από τον καταυλισμό της Πύρρας και του Δευκαλίωνος ότι η Γαία οδηγείτο προς το συγκεκριμένο της ύλης, λάας και πέτρες και άνθρωποι ως λίθοι εμφανίσθηκαν στον πλανήτη. Κουρασμένη η Γαία από τη Ρέα (Ροή) θέλησε το συγκεκριμένο. 

Ο Κρόνος (Χρόνος), μέσα από την εν στιγμή τελεία κίνησή του απορροφούσε τις δυνάμεις οδηγώντας τις στο Χάος όπου ανήκουν, περιέχοντας μέσα του όλες όσες δυνάμεις θα εμφανισθούν και έπρεπε να τις επιστρέψει στο χάος όπου ανήκουν, ήταν το σχέδιο του Χρόνου ως στιγμή.

Όλα είναι ανακατανομές του Όντος. 

Ο Αναξίμανδρος ορθά αρνήθηκε γένεση και φθορά και δέχθηκε απλή ανακατανομή δυνάμεων. Και όχι μόνον αυτός. 

Όμως ο Δίας μετήλλαξε τη στιγμή του χρόνου σε διάρκεια, έδωσε στον Κρόνο ό,τι εφοβείτο περισσότερο, τη δύναμη του συγκεκριμένου, τη δύναμη του συγκεκριμένου ανθρώπου ο οποίος ως μέγεθος σταθερό θα ακινητοποιούσε για λίγο το χρόνο προκειμένου να ιδρύσει το γήινο πολιτισμό. 

Γι' αυτό και ο Ιερός Όμηρος παντρεύει ανθρωπομορφικά Θεούς και Ήρωες.

Ο Χρόνος (Κρόνος) σταματά την περιδίνηση ως στιγμή, αφήνει κάποιες δυνάμεις να αναπτυχθούν, χάνει την καταστροφική στιγμή και δέχεται να μετατραπεί σε δημιουργική διάρκεια. Πείθεται ότι το συγκεκριμένο (ο Διϊκός νούς ως πέτρα συγκεκριμένου Ολυμπίου σχεδίου του νέου Ομηρικού κόσμου) θα ξεγελάσει τον Κρόνο, ο οποίος αναγκαστικά θα ηρεμήσει, θα δεχθεί όχι απλά να μεταφέρει χαώδεις μορφές και άμορφες κινήσεις αλλά θα ξεκινήσει να μεταφέρει μορφές εικόνες και ουσίες. 

Ο Όμηρος γράφει τα έπη στο μεταίχμιο γι' αυτό και ο Οδυσσέας γλιτώνει και δεν βυθίζεται στο βύθος του Κρόνου και φθάνει στην Ιθάκη.

Πέτρα στην κοιλιά του Κρόνου είναι που τον σταματά ως στιγμή και τον μετατρέπει σε διάρκεια. 

Όμως ο Κρόνος τώρα χάνει την οντολογική του χροιά απλά γίνεται όχημα μορφών και εικόνων οι οποίες τίποτε δεν λένε, απλά υπηρετούν τον κάπως φωτισμένο Νού, ο Χρόνος χάνει την οντολογία του όταν έπεφτες μέσα του και μάθαινες τα πάντα επειδή ήταν ανυπότακτο Όν και Τιτάνας, τώρα δούλος του Νοός υπηρετεί τον αφέντη και δεν ομιλεί. 

Γι' αυτό ο Χάϊντεγγερ τον κατάλαβε ότι είναι αφέντης στο Είναι, για αυτό προσπάθησε να τον κάνει με το θάνατο ως απελευθέρωση δυνάμεων να τον ξανακάνει να μιλήσει. Γιατί ο θάνατος αφαιρεί από την κοιλία του Κρόνου την πέτρα της μορφής και ξανακάνει τον Κρόνο μύστη και αποκαλυπτή.

Όσο ο Κρόνος ήταν στιγμή φωτός και βύθισης στην οντολογική αλήθεια κανείς Ήλος δεν χρειαζόταν, κανένα φώς. Όταν έγινε διάρκεια και υποδουλώθηκε στο Νού ενώθηκε με τον Ήλιο, γι' αυτό η γένεση, ενώνει το Χρόνο με το Νού Θεό και το φώς, για να αποφύγει τη βύθιση του ανθρώπου στην αλήθεια του πέρα από Θεό και Φώς, διότι οι δυνάμεις του Όντος βλέπουν χωρίς φώς και κινούνται χωρίς θεό.

Αρκεί να βυθισθεί κανείς μέσα του όπως τα αδέλφια του Διός. 

Στο πέρασμα του χρόνου Κρόνου από τη διάρκεια στη στιγμή και πάλι, κάτι που θα σημάνει την μεγάλη επιστροφή του Προμηθεϊκού Τιτανίου Ανθρώπου οι εικόνες και οι μορφές θα φεύγουν και οι δυνάμεις ως τέτοιες θα επιστρέφουν τον Άνθρωπο προς το Είναι. 

Ο Οδυσσέας ως μέριμνα θα ξαναέλθη για να κατευθύνει τους ανθρώπους διά της μέριμνας προς την Ιθάκη. 

Η μυθολογία των Ελλήνων το είπε πρώτα και μετά ο φιλόσοφος της μερίμνης Μάρτιν Χάϊντεγγερ: ο Άνθρωπος είναι δύναμη (ούτε μορφή ούτε ουσία) η Ιθάκη πύλη και όχι σκοπός, πρέπει να βυθισθούμε στην αχόρταγη Διονυσιακή γνωσιακή όρεξη του Κρόνου. 

Πέρα από τη φενάκη και πανάκεια της ύλης και κάθε πετρώδους υπάρξεως. Η οποία για λίγο ξεγελά φτιάχνοντας πύργους στην άμμο της Γαίας.

Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας