Η αποδοχή του Πλούτωνα

Τι δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει ο άνθρωπος; Να αποφύγει το μοιραίο. Όσο και να προσπαθήσει κανείς τον μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να παρατείνει την ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Το καλύτερο σενάριο βέβαια είναι να πεθάνει αφήνοντας πίσω του μόνο νεανικές φωτογραφίες....
Κι αυτό γιατί η ζωή έχει τον θάνατο σαν απαραίτητο στοιχείο για να διορθώνει τα λάθη της. Ας πούμε το ότι την ώρα που διαβάζω αυτά που σου λέω, γεννιέται ένας τουλάχιστον αντικαταστάτης μου κάθε μέρα. Φυσικά είναι καλύτερος πιο ζωντανός και έχει την όρεξη να μπει στο παιχνίδι, αντικαθιστώντας τις μεσόκοπες ιδέες μου. Άλλωστε θα ήταν πολύ βαρετό θεατή μου να γράφω αυτά που βλέπω και σου σερβίρω κι εσύ να τα διαβάζεις ή να τα παρακολουθείς στην αιωνιότητα.
Έτσι για να μην τελματώνουμε η μητέρα φύση πρόβλεψε το τέλος μας ως οντότητες για να παίρνει σειρά και κανένας άλλος, πιο φρέσκος. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να το χωνέψει εύκολα κανένας. Πίστεψε με ούτε εγώ το χωνεύω, ασχέτως αν το αποδέχομαι. Έσπαγα και πολύ πλάκα, κατά καιρούς, με όσους δεν μπορούσαν ν’ αποδεχτούν τον θάνατο των γονιών τους. Φυσικά είναι γιατί πολλοί συνομήλικοι μου δεν έχουν θάψει κανέναν. Έχοντας αντίθετα τελειώσει μ’ αυτές τις υποχρεώσεις περιμένω απλά την σειρά μου, φροντίζοντας να ζω την ζωή μου όσο καλύτερα μπορώ.
Αυτή είναι η σκληρή προσέγγιση του Επίκουρου που δεν θέλει ν’ ασχολούμαστε με κάτι που θα υπάρχει μετά από εμάς. Έλα όμως που σαν την αφεντιά μου είναι πολύ λίγοι. Έτσι έχουμε δουλειά για έναν θεό που κάνει την δυσάρεστη δουλειά. Ο Πλούτωνας αναλαμβάνει όσους γουστάρουν την πνευματική συνέχεια μιας και δεν έχουν την ωριμότητα να αποδεχτούν το ότι είναι μέλη ενός μεγαλύτερου οργανισμού που λέγεται ανθρώπινη κοινωνία. Ασθένειες άλλωστε όπως αυτή του ρατσισμού εκεί βασίζονται. Στον υπέρμετρο ναρκισσισμό του όντος που δεν βασάνισε ποτέ το μυαλό του για τίποτα, πιστεύοντας ότι είναι αιώνιος.
Έτσι ο καημένος ο θεός του κάτω κόσμου πρέπει να αναλάβει πολλές δουλειές. Την μετάβαση μας στον κόσμο του δι αντιπροσώπου, πότε του Ερμή και πότε του Χάροντα. Την Ευδαιμονία μας στα Ηλύσια πεδία αν δεν είμαστε τόσο κοπριές ώστε να καταλήξουμε στα Τάρταρα.
Τα οράματα που μας φέρνουν ξανά την ζωή όποτε μας το ζητάνε αυτοί που αφήσαμε πίσω. Πολλές δουλειές για έναν Θεό που άνοιγαν τον Ναό του μια φορά τον χρόνο. Αυτό που ίσως δεν πιάνουμε με τον Πλούτωνα είναι ότι δεν είναι μόνος του. Δίπλα του υπάρχει και μια Περσεφόνη. Αλλά Αλήθεια γιατί έδωσαν αυτό το γλυκό παραμυθάκι που άνετα γίνεται στις μέρες μας ταινία τρόμου οι αρχαίοι ημών παραμυθάδες;
Μα σου το είπα πιο πάνω. Γιατί ζωή χωρίς θάνατο δεν έχουμε. Το ανελκυστήρα που παίρνει η συμβία του κορυφαίου κατά την γνώμη μου της τριάδας έχει να κάνει μ’ αυτό. Οι νεκροί είναι περισσότεροι από τους ζωντανούς και η ζωή μας εξαρτάται από ενέργειες ανθρώπων που έχουν πεθάνει.
Πληρώνουμε δάνεια που πήρε κάποιος αείμνηστος πρωθυπουργός εν γνώσει του πως όταν θα έρθει η ώρα να τα πληρώσουμε θα είναι αείμνηστος. Παραχωρήθηκε εθνική μας κυριαρχία με το «ανήκωμεν εις την δύσιν» από άλλον Μακαρίτη. Σαν Ζωντανοί είμαστε τόσο ανώμαλοι που ακόμα και μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων ψηφίζουν τους απόγονους των πτωμάτων που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι.
Το «Αντρέα ζεις» ακούστηκε λίγο πριν το Καστελόριζο και μας κυβερνάει κάποιος που έκανε την έξυπνη κίνηση να αντιγράψει την φρασεολογία ενός Μακαρίτη.
Σαν «νεκρόφιλο» έθνος που είμαστε ένα μένει να κάνουμε είτε με τον δικό μου είτε με τον δικό σου τρόπο θεατή μου. Ν‘ αποδεχτούμε τον Πλούτωνα μπας και ανέβει καμιά Περσεφόνη και δούνε καλύτερες μέρες αυτοί που καταστρέψαμε με τις επιλογές μας μέχρι να γίνουμε Μακαρίτες."