"..λίγον καιρό, πολύ λίγο, της νιότης χαιρόμαστε τ᾽ άνθη.."

Όπως τα φύλλα που η άνοιξη φέρνει η πολύανθη -τότε 
είν᾽ η εποχή που γοργά ο ήλιος τα θρέφει- 
κι εμείς λίγον καιρό, πολύ λίγο, της νιότης χαιρόμαστε τ᾽ άνθη..

δίχως θεϊκών συμφορών να ᾽χουμε πείρα, ούτε δα τι είναι καλό. 
Σκοτεινές πλάι μας έπειτα στέκονται μοίρες· 
των θλιβερών γερατειών η κυβερνήτρα είν᾽ η μια και του θανάτου είν᾽ η άλλη
ο καρπός λίγο μένει της νιότης, όσο μονάχα στη γη του ήλιου σκορπιέται το φως. 
Όταν της πλέριας ακμής την κορφή ξεπεράσει κανένας, 
απ᾽ τη ζωή πιο καλός τότε είν᾽ ο θάνατος πια
πίκρες πολλές την καρδιά φαρμακώνουνε ο ένας το βιος του 
βλέπει να ρέβει, κι αυτόν φτώχεια τον σφίγγει βαριά
άλλος δεν έχει παιδιά, και μ᾽ αυτό τον καημό πάνω απ᾽ όλους στον άλλον κόσμο περνά, 
κάτω απ᾽ τη μαύρη τη γη λιώνει η αρρώστια αλλουνού την καρδιά, 
και δεν είναι στον κόσμο ένας, 
που ο Δίας τα δεινά να μην του δίνει σωρό.


ἡμεῖς δ᾽, οἷά τε φύλλα φύει πολυάνθεμος ὥρη
ἔαρος, ὅτ᾽ αἶψ᾽ αὐγῇς αὔξεται ἠελίου,
τοῖς ἴκελοι πήχυιον ἐπὶ χρόνον ἄνθεσιν ἥβης
τερπόμεθα, πρὸς θεῶν εἰδότες οὔτε κακὸν
  οὔτ᾽ ἀγαθόν· Κῆρες δὲ παρεστήκασι μέλαιναι,
ἡ μὲν ἔχουσα τέλος γήραος ἀργαλέου,
ἡ δ᾽ ἑτέρη θανάτοιο· μίνυνθα δὲ γίνεται ἥβης
καρπός, ὅσον τ᾽ ἐπὶ γῆν κίδναται ἠέλιος.
αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τοῦτο τέλος παραμείψεται ὥρης,
αὐτίκα δὴ τεθνάναι βέλτιον ἢ βίοτος·
πολλὰ γὰρ ἐν θυμῷ κακὰ γίνεται· ἄλλοτε οἶκος
τρυχοῦται, πενίης δ᾽ ἔργ᾽ ὀδυνηρὰ πέλει·
ἄλλος δ᾽ αὖ παίδων ἐπιδεύεται, ὧν τε μάλιστα
ἱμείρων κατὰ γῆς ἔρχεται εἰς Ἀΐδην·
ἄλλος νοῦσον ἔχει θυμοφθόρον· οὐδέ τίς ἐστιν
ἀνθρώπων ᾧ Ζεὺς μὴ κακὰ πολλὰ διδοῖ.


ΜΙΜΝΕΡΜΟΣ- μετάφραση Θρασύβουλος Σταύρου