Οι Έλληνες εγέννησαν τις λέξεις μέσα από τα σπλάχνα του Όντος

"Ανάμεσα στις τόσες γνώμες του Πλατωνικού Συμποσίου αναμφίβολα κρατούμε τη γνώμη της Διοτίμας (και του Σωκράτους) ότι έρωτας είναι η συνεκτική συμπαντική ενοποιός δύναμη, αυτή η οποία ενώνει τα πάντα προς την αρχέγονο ενότητα.
Στα βήματα αυτά κινήθηκε ο φιλόσοφος της κινήσεως (Αριστοτέλης) ο οποίος ρητά εδέχθη τη λογική κίνηση προς την εκούσια συνειδητή δύναμη της αρετής ενάντια σε κάθε εμμενές πάθος. Ο Πλατωνικός εραστής, ο άλλοτε Θεός του Ολύμπου ο οποίος τώρα είναι άνθρωπος με Νού, είναι ο φορέας αυτού του έρωτος ο οποίος ως νοητικό σκοπό έχει την Ένωση με το Τέλειο. Ο ερώμενος, ο Αχιλλεύς ο ο οποίος προσεύχεται προς βοήθεια και η Θέτις τον επισκέπτεται είναι ο θνητός τώρα ο οποίος θέλει να μεθέξει της ενώσεως του έρωτος του Όλου και προσφεύγει στον εραστή.

Οι λέξεις είναι λέξεις εποχής, σήμερα δεν έχουν την οντολογική εκείνη σημασία, με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι Έλληνες εγέννησαν τις λέξεις μέσα από τα σπλάχνα του Όντος προκειμένου να αποδώσουν τις πλέον ψιλές λειτουργίες μέσα στο σύμπαν. Το σύμπαν είναι εραστής και ο κόσμος ερώμενος, οι Θεοί είναι εραστής και ο άνθρωπος ερώμενος, ο σοφός εραστής και ο μαθητής ερώμενος.
Μετά το Συμπόσιο κανείς δεν δικαιολογείται να διαφωνεί ότι ο εραστής μέσα από τη μαγεία της Οντολογικής υπερσωματικής πνευματικής ένωσης θέλει να φωτίσει και άλλους, η πλούσια Ελληνική γλώσσα προσφέρει την παθητική μετοχή ερώμενος. Ο Συκουτρής πλήρωσε με τη ζωή του αυτές τις αλήθειες. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Έρως εις τους Έλληνας ήτο θεός, ώστε θεός ο εραστής και δυνάμει θεός και ο ερώμενος. Διότι εκ της πηγής του θεού Έρωτος όποιος πιει (εραστής ή ερώμενος) είναι θεϊκώς κατευθυνόμενος".

Β.Μακρυπούλιας