Εμπρός, άνθρωπε, προσκύνα την θεά Τύχη

«Εμπρός, άνθρωπε, προσκύνα την θεά [δηλ.την Τύχη], έχοντας κατά νου ότι είσαι τυχερός όσο είσαι καλά στο μυαλό, έχεις το σώμα υγιές, η γυναίκα σου είναι πιστή, τα παιδιά σου φρόνιμα, κρατάς την πατρική περιουσία και έχεις αληθινούς φίλους.
Εσύ που βγάζεις το ψωμί σου με την χειρωνακτική εργασία, να θεωρείς πολύ σπουδαίο το ότι χειρίζεσαι τα χέρια σου. Εσύ,δικηγόρε, το ότι χειρίζεσαι τον λόγο ,κι ας μη σου δίνει κανείς αξίωμα. Κι εσύ,κυβερνήτη της πόλης, θεώρησε τον εαυτό σου ευτυχή, κι ας μη σου παραχωρούν άλλους, για να τους κυβερνήσεις. Κι εσύ, καθηγητή, να είσαι ευχαριστημένος που ζεις χωρίς φορολογικές υποχρεώσεις. Και ο καθένας που δεν έχει ανάγκη γιατρού, που βγαίνει από το λουτρό και πηγαίνει να δειπνήσει καθαρός από τον φόβο που μπορεί να επιφέρει ένας συκοφάντης, κι αυτός να συμπεριληφθεί μεταξύ όσων θα απέδιδαν έναν ευχαριστήριο ύμνο στην Τύχη.
Αυτά έλεγα προσφάτως σε έναν φίλο. Γιατί, μόλις ήμασταν μόνο με το εσώρουχο, για να κάνουμε μπάνιο, κι εγώ παρακαλούσα την Αφροδίτη και τον Σάτυρο να μου χαρίσουν τις απολαύσεις τους, πριν να φύγω, ο φίλος μου ισχυριζόταν ότι κανείς δεν είναι δυστυχέστερος από τον ίδιο. Όταν το άκουσα αυτό, τον επέπληξα που, μολονότι είχε την ευχέρεια να πλυθεί, να δειπνήσει, να καταφύγει και στο κρασί και όχι στα φάρμακα, πίστευε ότι είναι άτυχος. Ο φίλος μου αναγνώρισε πως είχα δίκιο. Από τότε μνημονεύει σαν ξόρκι τα λόγια μου, όποτε πληγώνεται στην ψυχή του, και έτσι νιώθει καλύτερα».

«..Αλλ’,ω άνθρωπε,προσκύνει την θεόν,ως ευτυχής,ην υγιαίνης μεν την ψυχήν,ακέραιον δε η σοι το σώμα,η γυνή δε σωφρονή,κόσμιοι δε ώσιν οι παίδες,μένη δε τα πατρώα,φίλων δε απολαύης σαφών.και συ δε,ω τον βίον από των χειρών ποιούμενε,μέγα οίου το χρήσθαι ταιν χεροίν,και συ δε,ω σύνδικε,το τοις λόγοις,καν μηδείς αρχήν διδώ,και συ δε,ω πόλεως άρξας,καν μηδείς ετέρων διδώ,και συ δε,ω διδάσκαλε,το ζην ενε ατελεία.και πας δε όστις ιατρών ου χρήζων λελουμένος εστιασόμενος έρχεται καθαρός φόβων ους επιφέρει συκοφάντης,και ούτος γε εν τοις δικαίως αν υμνούσιν είη την Τύχην.Ο δη και πρώην προς τινα των επιτηδείων έλεγον.ως γαρ δη ήμεν εν μόνοις ήδη τοις χιτωνίσκοις λουσόμενοι και την τε Αφροδίτην παρεκάλουν και τον Σάτυρον ησθέντα με απελθείν,ουκ είναι ου δυστυχέστερον ο εταίρος έφασκεν.εγώ δε επέπληττον ακούσας,ει εξουσίας ούσης λούσθαι τε και δειπνείν και ήκειν επ’ οίνον,ου φάρμακον,έπειτα ατυχείν οίεται.ψηφίζεται δη με δίκαια λέγειν καντεύθεν επάδων αυτώ το ειρημένον,οπότε πληγείη την ψυχήν,ούτως εγίγνετο ράων».

«Περί απληστίας» Λιβάνιος